«Συναχθήσονται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη»
το σημερινὸ εὐαγγέλιο ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μᾶς μιλάει γιὰ τὸ δικαστήριο ἐκεῖνο τῆς δευτέρας παρουσίας. Θὰ ἔλθει ἡ ἡμέρα ἐκείνη καὶ ὁ δίκαιος κριτὴς θὰ καθίση «ἐπι θρόνου δόξης αὐτοῦ». Είναι ὁ Κύριος του οὐρανοῦ καὶ τῆς γής. Δὲν θὰ μοιάζει ἐκείνη ἢ παρουσία μὲ τὴν πρώτη. Τότε ἦλθε στὴν ἀφάνεια. Γεννήθηκε ταπεινὰ σὲ μία σπηλιά, ἀνίσχυρο βρέφος ξεφεύγει τὸ ξίφος τοῦ Ἡρώδη. Ἔζησε ἀνάμεσα στοὺς φτωχοὺς καὶ ταπεινούς. Ἐργάστηκε, πόνεσε, κοπίασε, στερήθηκε. Γλυκός, γαλήνιος, γεμάτος καλοσύνη, δίδαξε στὰ χωριά, στὶς ἐρημιές, στὶς πολιτεῖες. Στὰ ἀκρογιάλια, καθισμένος σὲ μία πέτρα, σὲ ἕνα καΐκι. Δὲν εἶχε «ποῦ τὴν κεφαλὴ κλίνη».
Ξενυχτοῦσε στὴν προσευχὴ πεσμένος στὰ γόνατα. Κατηγορήθηκε, μισήθηκε καὶ διώχτηκε. Καταδικάστηκε ἀπὸ τὸ παράνομο συνέδριο. Ἀνέβηκε στὸν Γολγοθὰ μὲ τὸν σταυρὸ στὸν ὦμο σὰν κακοῦργος. Καὶ μία ἀπερίγραπτη ὀδύνη συνοδεύει τὸν ξευτελισμό, τὴ γύμνωση, τὸ ἀκάνθινο στεφάνι, τὰ καρφιὰ καὶ τὸν θάνατο. Δὲν θὰ εἶναι ὅμοια ἀδελφοί μου, ἢ δεύτερη παρουσία του. Τότε ἦλθε νὰ καλέση σὲ μετάνοια, τώρα θὰ ἔλθη νὰ κρίνη. Τότε ἦλθε ταπεινὸς νὰ δώση τὴ ζωὴ τοὺ «λύτρον ἀντὶ πολλῶν». Τώρα θὰ ἔλθη μὲ δόξα θεία, μὲ στρατιὲς ἀγγέλων. Μὲ ἀρχαγγελικὰ σαλπίσματα, μὲ βιβλία ἀνοιγμένα, μὲ τὴν παντοδύναμη ἐξουσία του, ὅπως εἶχε βεβαιώσει τοὺς μαθητὲς τοῦ ἀμέσως μετὰ τὴν Ἀνάστασή του, «ἐδόθη μοὶ πάσα ἐξουσία ἐν οὐρανῶ καὶ ἐπὶ γής».
Ὁ Χριστὸς ἔρχεται κριτὴς τοῦ κόσμου, ὅπως ἀκριβῶς ὁμολογοῦμε στὸ σύμβολο τῆς πίστεως. «Καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρίναι ζώντας καὶ νεκρούς». Ο δίκαιος κριτὴς θὰ καθίση στὸ θρόνο του. Τὸ δικαστήριο θὰ εἶναι δίκαιο καὶ ἀληθινό, θὰ εἶναι θεϊκὸ δικαστήριο. Ἄπειρη ἡ διαφορὰ ἀπὸ τὰ δικαστήρια τῶν ἀνθρώπων. Πολλὲς φορὲς καὶ γιὰ πολλοὺς λόγους στὸν κόσμο τοῦτο δὲν ἀποδίδεται ἡ δικαιοσύνη. Οἱ ἄνθρωποι δικαστὲς πλανῶνται, ἐπηρεάζονται, πιέζονται καὶ ἐκφοβίζονται. Μπορεῖ νὰ ἐνεργήσουν ἀντίθετα στὴν ἀλήθεια καὶ στὴ συνείδησή τους. Σφάλλουν ἀπὸ ἄγνοια, ἀπὸ παραπλάνηση, ἀπὸ προτιμήσεις καὶ συμφέροντα, ἀπὸ συμπάθειες καὶ ἀντιπάθειες.
Ἡ ἀλήθεια παραποιεῖται, ἢ δικαιοσύνη διαστρέφεται ἀπὸ ψεύτικες μαρτυρίες καὶ ἀπὸ ψεύτικους ὅρκους. Οἱ νόμοι ἀλλάζουν καὶ οἱ κακὲς ἑρμηνεῖες βλάπτουν τὴν δικαιοσύνη. Τὸ θεῖο ὅμως ἐκεῖνο δικαστήριο θὰ εἶναι ἀλάνθαστο, γιατί κριτὴς δὲν εἶναι ὁ ἀτελὴς ἄνθρωπος ἀλλὰ αὐτὸς ὁ Κύριος, ὁ παντοδύναμος καὶ παντογνώστης Θεός. Αλλά ποῖοι θὰ εἶναι ἀδελφοί μου, οἱ κρινόμενοι; Ποιοὺς θὰ δικάση ὁ Χριστός; Όλο τὸν κόσμο. «Συναχθήσονται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη». Όλοι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔζησαν στὴ γῆ ἀπὸ καταβολῆς κόσμου. Ἕνα ἀρχαγγελικὸ σάλπισμα, ἕνα πρόσταγμα παντοδύναμο καί, χωρὶς καμιὰ διάκριση, θὰ συναχθοῦν ὅλοι μπροστά του.
Δὲν θὰ τὸν περιφρονήσουν οἱ σοφοί. Δὲν θὰ παρακούσουν οἱ ἰσχυροὶ οἱ ἄρχοντες καὶ μεγιστάνες, οἱ πτωχοὶ καὶ πλούσιοι, οἱ σοφοὶ καὶ ἀγράμματοι, οἱ λευκοὶ καὶ μαῦροι, οἱ ἅγιοι καὶ οἱ ἁμαρτωλοὶ θὰ βρεθοῦν μπροστά του. Καμιὰ πρόφαση καὶ δικαιολογία δὲν θὰ χωρεῖ. Κάθε στόμα κλείνει. Ὅλα γραμμένα καὶ φανερά, Δὲν ἀπομένει παρὰ ἢ ἀπόφαση τοῦ δίκαιου κριτῆ. «Ἀφοριεῖ αὐτοὺς ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων». Δυό κόσμοι, δυὸ στρατόπεδα. Ἁμαρτωλοὶ καὶ δίκαιοι. Κάθε ἕνας ἀνάλογα μὲ τὰ ἔργα του. Οἱ ἅγιοι, θὰ ἀκούσουν τὴ γλυκειὰ φωνή, «κληρονομήσατε τὴν ἠτοιμασμένην ὑμὶν βασιλείαν».
Ἄπιστοι καὶ ἁμαρτωλοὶ θὰ ἀκούσουν τὴν ὀργισμένη φωνή, «πορεύεσθε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι». Φοβερή ἢ ἀπόφαση. Ὁ Κύριος μόνο τότε ἀφήνει κατάρα. Εἶναι ἢ ἀποκατάσταση τῆς δικαιοσύνης. Μὲ τὸν νόμο τῆς ἀγάπης κρίνεται ὁ κόσμος. «Ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἐνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων ἐμοὶ ἐποιήσατε». Στην ἐντολὴ τῆς ἀγάπης «ὁ νόμος καὶ οἱ Προφηται κρέμανται». Τα ἔργα τῆς ἀγάπης θὰ εἶναι οἱ μάρτυρες τῆς ὑπερασπίσεώς μας. Ἡ ἀγάπη στὸν πονεμένο, στὸν ἄρρωστο, στὸν ἀδικημένο, στὸν φτωχό, στὸν ἀπροστάτευτο.
Ἡ ἔλλειψη τῆς ἀγάπης εἶναι ἢ αἰώνια καταδίκη τῶν ἀνθρώπων μπροστὰ στὸ Θεό. Τὸ στόμα τῆς ἀλήθειας μᾶς βεβαιώνει πῶς θὰ κριθοῦμε ἀπὸ τὸν Θεό. Ἀπὸ τὴν ὀργὴ ἐκείνη ἕνα μέσον μονάχα θὰ μᾶς γλιτώση. Ἡ ἀγάπη, τὰ ἔργα τὰ καλά. Ὁ ἀληθινὸς χριστιανὸς γνωρίζει ὅτι ὁ Θεὸς μᾶς ἐπλασε «ἐπὶ ἔργοις ἀγαθοῖς», καὶ ὅτι θὰ «ἀποδώσει ἐκάστω κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ». Στον κόσμο τοῦτο ἢ ἄπειρη εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ μακροθυμεῖ, ζητᾶ μετάνοια, συγχωρεῖ ἁμαρτίες, θέλει τὴ σωτηρία μας καὶ μᾶς παρακινεὶ «εἰς παροξυσμὸν ἀγάπης», ὅπως παραγγέλνουν καὶ οἱ πρωτοκορυφαῖοι Ἀπόστολοι Πέτρος καὶ Παῦλος: «ἀγαπήσατε ἐκτενῶς» καὶ «ἐνδύσασθε σπλάχνα οἰκτιρμῶν».
Μπροστὰ μας ὑπάρχουν πάντα ἐκεῖνοι ποὺ ὁ Χριστὸς ὀνόμασε «ἐλαχίστους ἀδελφούς». Ἡ ἀγάπη βοηθᾶ, παρηγορεῖ, ἐνθαρρύνει, συγχωρεῖ ἄλλα πάνω ἀπὸ ὅλα ἀγωνίζεται νὰ ἐπιστρέψη ἁμαρτωλοὺς σὲ μετάνοια, γιατί τότε «σώζει ψυχὴν ἐκ θανάτου». Δεν εἶναι ὁ Θεὸς κακός. Ἡ ἁμαρτία καὶ ἀμετανοησία μᾶς δικάζει. Οἱ πιστοὶ καὶ οἱ ἅγιοι δὲν ἔχουν νὰ φοβηθοῦν τίποτα. Ἀντίθετα μάλιστα προσδoκοῦν τὴν ἡμέρα ἐκείνη, ποὺ θὰ ἀκούσουν τὴ μακαρία φωνή: «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἠτοιμασμένην ὑμὶν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου». Ἀμήν.
