Κυριακή του Ασώτου

«Νεκρός ἤν καί ἀνέζησε, καί ἀπολωλῶς ἤν καί εὑρέθη».

γλάισμα τῶν παραβολῶν καὶ ἀτίμητο κειμήλιο τοῦ Εὐαγγελικοῦ θησαυροῦ ὀνόμασαν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, οἱ πατέρες τὴ παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου υἱοῦ. Γιατί μέσα ἀπὸ αὐτὴ τὴν παραβολὴ ζωγραφίζεται ἀπὸ τον «θεῖο καλλιτέχνη», ἡ ἀπέραντη καὶ ἀνυπέρβλητη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο, τὸν κάθε ἄνθρωπο. Φαίνεται ὅλο τὸ ὕψος τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ποὺ δὲν ἀγαπᾶ μόνο τοὺς δικαίους, τοὺς ἐνάρετους καὶ τοὺς ἐκλεκτούς, ἀλλὰ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀγκαλιάζει ὅλους τους ἀνθρώπους μὲ μεγαλύτερη θέρμη καὶ μὲ εἰλικρινέστερο πόνο ἀκόμη καὶ τὸν χειρότερο ἁμαρτωλό, ἐξάλλου ὁ Χριστὸς εἶπε «οὐ γὰρ ἦλθον καλέσαι δικαίους ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοια».

Ἔτσι λοιπόν, συνεχίζει ἡ παραβολὴ νὰ μᾶς λέει: «εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ εὐσπλαγχνίσθη καὶ δραμῶν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν», δηλαδή, ὁ γεμάτος ἀγάπη πατέρας, ὅταν εἶδε ἀπὸ μακριὰ τὸν ἀγνώριστο καὶ σὲ κακὰ χάλια υἱό του, ἔτρεξε, τὸν ἀγκαλίασε καὶ τὸν κατεφίλησε. Ἀγνώριστος ἦταν καὶ ὅμως ἡ ἀγάπη τοῦ πατέρα τὸν γνώρισε καὶ τὸν ἀποκατέστησε στὴ πρώτη δόξα. Ὅταν βρισκόταν στὸ σπίτι τοῦ πατέρα ὁ μικρότερος υἱός, εἶχε ἄφθονα ὅλα τὰ ἀγαθὰ καὶ ἦταν χαρούμενος καὶ εὐτυχισμένος, γιατί εἶχε ἀκόμη τὴν φροντίδα καὶ τὴν στοργὴ τοῦ πατέρα του.

Ὅμως, ἀπὸ ἀπερισκεψία, θεωρεῖ τὴν ὑπακοὴ στὸ πατέρα σὰν αἰχμαλωσία καὶ σκλαβιά, παρακινούμενος μᾶλλον καὶ ἀπὸ τους «φίλους» ζητάει τὴν ἐλευθερία του, νὰ χαρεῖ τὰ νιάτα τοῦ μακριὰ ἀπὸ τὴν ἐπίβλεψη τοῦ πατέρα του. Καὶ ἀφοῦ ζήτησε τὴν προβλεπόμενη περιουσία ἔφυγε καὶ πῆγε «σὲ χώραν μακρὰν» ὅπου ἐκεῖ κατασπατάλησε ὅλη τὴν περιουσία του σὲ πονηρὲς διασκεδάσεις καὶ σὲ κτηνώδεις ἀπολαύσεις. Φυσικὸ καὶ ἑπόμενο ἦταν μὲ τὴν τόσο σπάταλη ζωὴ ποὺ ἔκανε νὰ χάσει ὅλη τὴν περιουσία του, νὰ δυστυχήσει καὶ νὰ κινδυνέψει νὰ πεθάνει ἀπὸ τὴν πείνα, ἐὰν δὲν βρισκόταν κάποιος νὰ τὸν μαζέψει καὶ νὰ τὸν προσλάβει ὡς χοιροβοσκό.

Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλά, προσπαθοῦσε νὰ χορτάσει μὲ τὴν τροφὴ ποὺ ἔδινε στοὺς χοίρους. Σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο ἐπαληθεύονται τὰ λόγια του Χριστοῦ μας ποὺ λέει: «ἔσονται οἱ ἔσχατοι πρῶτοι καὶ οἱ πρῶτοι ἔσχατοι». Ο πλούσιος υἱός, τώρα χοιροβοσκός!!! Ἡ σκέψη αὐτὴ τὸν συντάρασσε, τὸν ἐπανέφερε ὅμως στὰ λογικά του καὶ ἀποφασίζει λέγοντας: «πόσοι μίσθιοί του πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγὼ λιμῶ ἀπολλυμαι! Ἀναστᾶς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου…» δηλαδὴ πόσοι μισθωτοί του πατέρα μου ἔχουν ἄφθονο καὶ περισσεύοντα τὸν ἄρτο, ἐνῶ ἐγὼ κινδυνεύω νὰ πεθάνω ἀπὸ τὴν πείνα. Ταπεινώνεται καὶ ἀμέσως παίρνει τὸν δρόμο τοῦ γυρισμοῦ.

Αὐτὸ ἦταν τὸ πρῶτο βῆμα τῆς μετανοίας του μὲ τὸν λογισμό, τὴν σκέψη. Προχωρεῖ μὲ σκυμμένο τὸ κεφάλι, ξυπόλητος, βρώμικος, δυστυχισμένος καὶ ἀγνώριστος ἀπὸ τὶς κακουχίες. Σὰν πλησίαζε, ὅμως, στὸ πατρικό του σπίτι, ὁ πατέρας τὸν εἶδε ἀπὸ μακριά, καὶ ἀμέσως ἔτρεξε καὶ τὸν ἀγκαλίασε. Ὁ ἄσωτος υἱὸς κάνει τὸ δεύτερο βῆμα δηλαδὴ κάνει τὸ λογισμό, τὴ σκέψη πράξη καὶ ζητᾶ ἀπὸ τὸν πατέρα τοῦ τὴν πλήρη συγχώρεση λέγοντάς του: «ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου. Οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου. Ποίησον μὲ ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου».

Ἡ ἀγάπη τοῦ πατέρα δέχεται τὴν πραγματικὴ συγνώμη τοῦ ἀσώτου, καὶ ἀμέσως, πρόσταξε τοὺς δούλους νὰ τοῦ φέρουν τὰ καλύτερα ροῦχα, τὰ καλύτερα ὑποδήματα, τὸ δακτυλίδι του, καὶ νὰ σφάξουν τὸν «μόσχο τὸν σιτευτὸν» ὥστε νὰ γιορτάσουν τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ υἱοῦ του, διότι «νεκρὸς ἢν καὶ ἀναζῆσε, καὶ ἀπολωλῶς ἢν καὶ εὑρέθη». Μια εἰκόνα ἀπείρου κάλους, θεϊκῆς ἀγάπης, καὶ πάλι μου ἔρχονται τὰ θεία λόγια στὴ σκέψη: «Χαρὰ γίνεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπὶ ἐνὶ ἁμαρτωλῶ µἐτανοούντι».

Πόσοι ὅμως ἄνθρωποι, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, σὲ κάθε ἐποχή, πόσο μᾶλλον σήμερα, μοιάζουν μὲ τὸν Ἄσωτό της παραβολῆς; Πόσοι σπαταλοῦν τὴν περιουσία τους, τὰ νιάτα τους καὶ φθείρουν τὴν ὑγεία τους σὲ ἁμαρτωλὲς διασκεδάσεις; Πόσες οἰκογένειες ἔχουν καταστραφεῖ ἀπὸ τὴν ἀσωτία εἴτε τῶν ἀνδρῶν εἴτε τῶν γυναικών; Τόσα διαβάζουμε καθημερινὰ στὶς ἐφημερίδες γιὰ φοβερὰ ἐγκλήματα τὰ ὁποῖα εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀσωτίας καὶ τῆς ἀνηθικότητας!!! Οἱ κοινωνία μᾶς εἶναι γεμάτη ἀπὸ ἄσωτους, κάθε ἡλικίας, κάθε φύλου, κάθε τάξεως. Ὁ ἄσωτός της παραβολῆς ὅμως, κάποτε μετανόησε καὶ γύρισε στὸ πατέρα του. Ποιὰ εὐλογία Θεοῦ θὰ ἦταν καὶ εὐτυχία τῆς κοινωνίας, ἐὰν ὅλοι οἱ ἄσωτοι, κάθε ἐποχῆς, ἀκολουθοῦσαν τὸ παράδειγμα τοῦ νεώτερου υἱοῦ τῆς παραβολῆς δηλαδὴ στὴν ἐπιστροφή του στὸ πατρικὸ σπίτι!

Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ πατέρα μᾶς εἶναι πολὺ μεγάλη γιὰ κάθε ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο. Ἡ ἀγκαλιά Του, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι πάντα ἀνοικτὴ καὶ περιμένει τὴν ἐπιστροφὴ ὅλων μας, διότι ἡ μακροθυμία Τοῦ ἀνέχεται καὶ ὑπομένει. Τὸ μόνο ποὺ ζητεῖ, εἶναι τὴ μετάνοιά μας, ὅπως αὐτὴ τοῦ Ἄσωτου υἱοῦ ποὺ εἶπε στὸν πατέρα τοὺ «ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου. Οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου. Ποίησον μὲ ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου». Η παραβολὴ τοῦ ἀσώτου εἶναι τὸ μεγάλο μάθημα. Τώρα μάλιστα στὴν ἀρχὴ τῆς Μεγάλης καὶ Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς, ἢ Ἐκκλησία καλεῖ τὸν καθένα μας σὲ συναίσθηση καὶ στὴ μεγάλη ἀπόφαση: «Ἀναστᾶς πορεύσομαι πρὸς τὸν Πατέρα μου».

Ὁ Χριστὸς ἀποπλύνει τοὺς ρύπους τῆς ψυχῆς μὲ τὸ Τίμιο Αἷμα του, ἐνδύει μὲ τὴν στολὴ τῆς ἁγιότητος, δίνει τὸν ἀραβώνα τοῦ Πνεύματος καὶ τὰ ὑποδήματα τῆς ἀρετῆς καὶ παραθέτει τὴν τράπεζα τῆς ἀληθινῆς χαρᾶς. Ἕνα μόνο χρειάζεται ἀπὸ μᾶς τὴν μετάνοιά μας. Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγάλο θαῦμα. Ὅσοι μετανοοῦν εἶναι οἱ νεκροὶ ποὺ ἀνασταίνονται. Οἱ χαμένοι ποὺ ξαναβρίσκονται. Ἐμπρὸς λοιπόν, ὅσοι ἀκολουθήσαμε τὸν ἄσωτο στὸ δρόμο τῆς ἀποστασίας, ἂς τὸν ἀκολουθήσουμε μέχρι τέλους στὸ δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς καὶ τῆς μετάνοιας. Ἂς σπάσουμε τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ ἂς πάρουμε τὴν μεγάλη ἀπόφαση τῆς ἐπιστροφῆς.

Καὶ ὅταν μετὰ τὴν κουραστικὴ περιπλάνηση ἀξιωθοῦμε ἐπὶ τέλους νὰ βρεθοῦμε μπροστὰ στὴν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ ἂς μὴ διστάσουμε νὰ γονατίσουμε ταπεινὰ μπροστά του καὶ νὰ ποῦμε: «Τὴν τοῦ ἀσώτου φωνὴν προσφέρω σοί, Κύριε. Ἥμαρτον ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν σου, ἀγαθέ, ἐσκόρπισα τὸν πλοῦτον τῶν χαρισμάτων σου ἀλλὰ δέξαι μὲ μετανούντα, Σωτήρ, καὶ σῶσον μέ». Έτσι ἀδελφοί μου εἶναι εὐκαιρία τώρα ποὺ προετοιμαζόμαστε γιὰ τὸ Θεῖο Πάθος νὰ γυρίσουμε καὶ ἐμεῖς ὡς ὁ Ἄσωτος καὶ νὰ ζητήσουμε ἀπὸ τὸν Θεὸ πατέρα τὴν συγχώρεση ὥστε νὰ ἀκούσουμε καὶ ἐμεῖς τὸ «νεκρὸς ἢν καὶ ἀναζῆσε, καὶ ἀπολωλῶς ἢν καὶ εὑρέθη». Αμήν.