Ἁγία Ἀνυσία, ἔζησε στά χρόνια τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (298 μ.Χ.). Καταγόταν ἀπό τήν Θεσσαλονίκη καί ἦταν θυγατέρα γονέων εὐσεβῶν καί πολύ πλουσίων. Ὅταν πέθαναν οἱ γονεῖς της, ἡ Ἀνυσία στάθηκε κυρία τοῦ ἐαυτοῦ της. Οὔτε τά πλούτη πού κληρονόμησε τήν μέθυσαν, οὔτε ἡ ὀρφάνια της τήν παρέσυρε. Ἀλλά μέ φρόνηση καί ἐγκράτεια, προσπαθοῦσε πάντα νά μαθαίνει «τί ἐστίν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ». Τί δηλαδή, εἶναι εὐχάριστο καί εὐπρόσδεκτο στόν Κύριο.
Ἡ εὐσέβειά της αὐτή, τήν ἔκανε γνωστή στούς εἰδωλολάτρες. Μιά φορά λοιπόν, ἐνῶ πήγαινε στήν ἐκκλησία, τήν συνάντησε κάποιος εἰδωλολάτρης στρατιώτης. Ἀφοῦ τήν ἔπιασε βίαια, τήν ἔσυρε στούς βωμούς τῶν εἰδώλων καί τήν πίεζε νά θυσιάσει στούς θεούς. Ἡ Ἀνυσία ὁμολόγησε ὅτι πιστεύει στόν ἕνα καί ἀληθινό Θεό, τόν Ἰησοῦ Χριστό, καί Αὐτόν ἀγωνίζεται νά εὐχαριστεῖ κάθε μέρα. Ὁ στρατιώτης ἐξαγριωμένος, ἄρχισε νά βλασφημεῖ τόν Θεό καί τότε ἡ Ἀνυσία τόν ἔφτυσε στό πρόσωπο.
Ντροπιασμένος αὐτός, ἔσυρε τό σπαθί του καί διαπέρασε τά πλευρά της. Ἔτσι ἡ Ἀνυσία, πῆρε τό ἁμαράντινο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Τήν ὡραιότητα.
Χριστόν ποθήσασα, ἀπό νεότητος, αὐτοῦ τοῖς ἴχνεσι, κατηκολούθησας, ἐν ἀρεταῖς ἀσκητικαῖς ἐκλάμπουσα Ἀνυσία· ὅθεν καί ἀθλήσασα, πρός νυμφῶνα οὐράνιον, χαίρουσα ἀνέδραμες, ὡς παρθένος θεόληπτος, πρεσβεύουσα ὑπέρ τῶν βοώντων· χαῖρε σεμνή Ὁσιομάρτυς.
Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Παρθενίας χάρισι, κεκοσμημένη Ὁσία, μαρτυρίου ἤνυσας, γνώμῃ ἀνδρείᾳ τό σκάμμα· ὅθεν σε, διπλοῖς στεφάνοις ὁ σός Νυμφίος ἔστεψεν, ὁ κατ’ ἀξίαν νέμων τά γερά· ὃν δυσώπει Ἀνυσία, ὑπέρ τῶν πίστει ἀνευφημούντων σε.
Μεγαλυνάριον.
Τῆς Θεσσαλονίκης θεῖος βλαστός, καί ἄμωμος νύμφη, τοῦ Παντάνακτος Ἰησοῦ, ὤφθης Ἀνυσία, ἀσκήσει καί ἀθλήσει, ἐχθρόν καταβαλοῦσα, τόν πολυμήχανον.