τις 15 Νοεμβρίου αρχίζει η νηστεία των Χριστουγέννων. Πρόκειται για μια περίοδο έντονης πνευματικής εργασίας και ψυχοσωματικής προετοιμασίας για τον εορτασμό της μεγάλης εορτής της Γεννήσεως του Κυρίου. Από τις 15 Νοεμβρίου έως τις 17 Δεκεμβρίου (κατ' άλλη παράδοση έως τις 12 Δεκεμβρίου) νηστεύουμε το κρέας, τα γαλακτομικά και τα αυγά και τρώμε ψάρι (εκτός βεβαίως Τετάρτης και Παρασκευής, που νηστεύουμε αυστηρά). Μετά τις 17 (η 12) Δεκεμβρίου νηστεύουμε και το ψάρι. Η νηστεία όμως κατά την υπόδειξη του Κυρίου μας έχει νόημα, όταν συνδυάζεται με προσευχή και ελεημοσύνη. Για το λόγο αυτό, η Εκκλησία με την έναρξη της νηστείας μας προσκαλεί σε εντονότερη λειτουργική ζωή και αγαθοεργία.

Έτσι, η εκκλησιαστική παράδοση προβλέπει για την περίοδο αυτή την καθημερινή αν οι συνθήκες το επιτρέπουν- τέλεση της θείας λειτουργίας, την τέλεση δηλαδή σαρανταλείτουργου. Η τέλεση του σαρανταλείτουργου αποτελεί πολύ μεγάλη ευλογία. Είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για βίωση της μυστηριακής και λατρευτικής ζωής, για επαφή με τον πλούτο της υμνολογίας και της ακροάσεως των θείων Γραφών, για συχνότερη θεία κοινωνία, για συχνότερη συγκρότηση της εκκλησιαστικής κοινότητας. Ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος μας λέει: «Σπουδάζετε πυκνότερον συνέρχεσθαι εις ευχαριστίαν θεού και εις δόξαν.

χετικά με τη συγκαταβατική ενσάρκωση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και τα όσα προσφέρθηκαν εξαιτίας της σ' αυτούς που τον εμπιστεύτηκαν αληθινά και σχετικά με την αιτία που ο Θεός, αν και μπορούσε να ελευθερώσει με ποικίλους άλλους τρόπους το ανθρώπινο γένος από την υποταγή στο διάβολο, προτίμησε να χρησιμοποιήσει αυτή τη συγκαταβατική τακτική.

Μπορούσε, οπωσδήποτε, ο προαιώνιος και απεριόριστος και παντοκράτορας Λόγος και παντοδύναμος Υιός του Θεού, και χωρίς ο ίδιος να περιβληθεί την ανθρώπινη φύση, να απαλλάξει τους ανθρώπους από την υποτέλεια στο θάνατο και την υποδούλωση στο διάβολο, γιατί όλα υπακούουν στις εντολές του και το καθετί εξαρτιέται από τη θεϊκή εξουσία του, όλα έχει τη δύναμη να τα ενεργεί και, σύμφωνα με τον Ιώβ, τίποτε δε βρίσκεται έξω από τις δυνατότητές του, άλλωστε, απέναντι στην απόλυτη υπεροχή του δημιουργού, η δύναμη αντίστασης των δημιουργημάτων χρεοκοπά, κανένα δεν είναι ισχυρότερο από τον Παντοκράτορα.
Όμως, αυτή η τακτική σωτηρίας, δηλαδή με την ενανθρώπηση του Λόγου του Θεού, ήταν η πιο προσαρμοσμένη στη δική μας φύση, την ανθρώπινη αδυναμία μας κι ακόμα ήταν η πιο αντάξια του Θεού που την εφάρμοζε μια και χαρακτηριζόταν από το στοιχείο της δικαιοσύνης, χωρίς το οποίο καμιά ενέργεια του Θεού δεν πραγματοποιείται. «Δίκαιος γαρ ο Θεός, και δικαιοσύνας ηγάπησε, και ουκ έστιν αδικία εν αυτω», όπως λέει κι ο ψαλμωδός Προφήτης.

Όσο περνούν τα χρόνια, ενισχύεται η ανάγκη του ανθρώπου να ζήσει τις ημέρες των Χριστουγέννων, ολοένα και με εντονότερο τρόπο. Ωστόσο, οι υπερβολές στην εκκοσμίκευση της θρησκευτικής αυτής εορτής, προβληματίζουν, διότι, όπως κάθε υπερβολή, δείχνουν να καλύπτουν σημαντικά μυστικά! Μυστικά, που πιθανόν αγγίζουν τον πυρήνα της προσωπικότητος κάθε ανθρώπου!

Ένας από τους σημαντικότερους διανοητές του εικοστού αιώνος, ο Έριχ Φρομμ, παρατήρησε ότι, αν και ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος έχει εδραιώσει σε σημαντικό βαθμό την ελευθερία του σε σχέση με εξωγενείς δυνάμεις, εντούτοις, εθελοτυφλεί μπροστά σε εσωγενείς καταναγκασμούς, περιορισμούς και φόβους. Πράγματι! Καθημερινώς, διαπιστώνεται ότι ο άνθρωπος λειτουργεί υπό το κράτος εσωτερικών δεσμεύσεων. Επομένως, αγνοεί τον εαυτό του. Κι αυτό είναι μια αμφίδρομη σχέση. Όσο περισσότερο αγνοεί τον εαυτό του, τόσο περισσότερο καλλιεργεί την εξωστρέφεια. Και όσο περισσότερο καλλιεργεί την εξωστρέφεια, τόσο περισσότερο τον αγνοεί. Και το ερώτημα παραμένει: ποιος δρόμος οδηγεί στην αυτοσυνειδησία;

Εξετάζοντας ο όσιος Εφραίμ ο Σύρος το γεγονός της προσκυνήσεως του Χριστού από τους μάγους, διαπιστώνει ότι ξεκίνησαν χωρίς καμία ορθολογική εξασφάλιση για ένα τόσο κοπιαστικό και εξαντλητικό ταξίδι, απειλητικό για την ίδια τη ζωή τους. Όπως φαίνεται, λοιπόν, οι Μάγοι εγκατέλειψαν την ταυτότητά τους, για το άγνωστο. Απαρνήθηκαν την ιδιότητά τους αλλά και την άνεσή τους, για το ταξίδι προς τη φάτνη!

υστυχώς, αγαπητοί, τα Χριστούγεννα, ενώ είναι η "μητρόπολη των εορτών", σύμφωνα με τους πατέρες, είναι η πιο ίσως βάναυσα ή πιο κακοποιημένη εορτή του χρόνου. Είναι πραγματικά τραγελαφικό ότι έχουμε ταυτίσει όλοι τα Χριστούγεννα με την μορφή του σάντα κλάουζ, ενός πληθωρικού στην εμφάνιση καταναλωτή, και εντέλει, αναλώσιμου προσώπου. Και όσο κι αν ψάξουμε δυστυχώς, ενώ τα γενέθλια του Χριστού γιορτάζουμε, η μορφή του άστεγου Χριστού, του Χριστού που γεννιέται στο περιθώριο της θρησκευτικής και πολιτικής αριστοκρατίας της εποχής του, δυστυχώς επαναλαμβάνω, η μορφή του Χριστού δεν απαντάται πουθενά.

Κι εδώ ακριβώς εντοπίζεται η τραγωδία των Χριστουγέννων, όπως βιώνεται από τον σημερινό ευρωπαίο, ο οποίος αναζητά στα Χριστούγεννα μια ρομαντικότητα, μια επιστροφή ίσως σε παιδικές αναμνήσεις. Γίνεται πολύς λόγος αόριστα για το πνεύμα των Χριστουγέννων, λες και υπάρχει ένα τζίνι χριστουγεννιάτικο, το οποίο θα αλλάξει μαγικά τον υπαρξιακό μας ζόφο.
Αυτά τα Χριστούγεννα όμως, χωρίς τον Χριστό, είναι ταυτόχρονα και η πιο ανιαρή μελαγχολική ημέρα του χρόνου. Από στατιστικές που έχουν γίνει στη σύγχρονη Ευρώπη και Αμερική, η πιο μελαγχολική ημέρα του χρόνου είναι αυτά καθεαυτά τα Χριστούγεννα. Τραγικό! Όταν κανείς σκέφτεται ότι αναζητά σε αυτή την ημέρα να ανακαλύψει την χαμένη του ειρήνη, τις χαμένες του προσδοκίες.
Άρα, το ζητούμενο γι' όλους μας είναι το να ανακαλύψουμε κάπου τον Χριστό. Να ανακαλύψουμε δηλαδή αυτό που η εκκλησία εδώ και σαράντα ημέρες περίπου, «τραγουδά» και ψέλνει στη λατρεία της «Χριστός γεννάται, δοξάσατε, σήμερον γεννάται εκ Παρθένου ο δρακί την πάσαν έχων κτίσιν». Αυτή είναι η εμπειρία των Χριστουγέννων. Κι όπως λένε οι πατέρες της εκκλησίας μας, ο Χριστός, ο Θεός γίνεται άνθρωπος, προκειμένου ο άνθρωπος να μην γίνει απλά ηθικός, καλός, ευγενικός, αλλά προκειμένου Αυτός ο άνθρωπος ο οποίος κάθεται όπως ο προφήτης χαρακτηριστικά αναφέρει: «στη χώρα και στο σκοτάδι του θανάτου». Ο Θεός λοιπόν γίνεται άνθρωπος προκειμένου ο άνθρωπος να γίνει Θεός. Βέβαια όχι Θεός όπως τον φαντάστηκε ο Νίτσε, κι όπως προσπαθούν σήμερα να επιτύχουν οι σύγχρονοι αναζητητές του υπερανθρώπου, αλλά Θεός που μπορεί να αγαπήσει και να αγαπηθεί, να ταπεινωθεί και να θυσιαστεί, να αναστηθεί για χάρη του άλλου, του ξένου.

πάρχει μια περίοδος του έτους, η οποία έχει ξεχωριστή σημασία για όλους μας, αλλά ακόμη περισσότερο για τα μικρά παιδιά. Η περίοδος των Χριστουγέννων κρύβει μια μαγεία με πολλά φανερά, αλλά και κρυφά νοήματα, στα οποία οι ενήλικες συχνά δεν δίνουν μεγάλη σημασία, ενώ τα παιδιά, αντίθετα, μέσα από αυτά απορροφούν πληροφορίες, χωρίς καν να τις αναγνωρίζουν. Τα Χριστούγεννα είναι η ιδανική περίοδος να «αναζητήσουμε» τα συναισθήματά μας, μεταλαμπαδεύοντάς τα στα παιδιά μας. Μια ευκαιρία για εμάς, ένα σπουδαίο δώρο για τα παιδιά... Υπάρχουν κάποια σημεία, στα οποία αξίζει να σταθούμε :

Με ιδιαίτερη Χάρη οι ιεροί υμνογράφοι της Ορθόδοξής μας Εκκλησίας εξυμνούν το γεγονός της θείας Οικονομίας μέσα από τους ιερούς ύμνους της σημερινής γιορτής της ενσάρκωσης του Υιού και Λόγου του Θεού, του Κυρίου και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού. Το γεγονός τούτο της θείας ενσάρκωσης του Θεού Λόγου αποτελεί μοναδικό και ανεπανάληπτο. Δι' αυτού διασημαίνεται όχι μόνον η απαρχή της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους, αλλά ταυτόχρονα εκφράζεται η άπειρη αγάπη του Τριαδικού Θεού προς το πλάσμα Του, δηλαδή τον άνθρωπο.

«Σήμερα βλέπω να υπάρχει ομοτιμία ουρανού και Γής και να ανεβαίνουν τα κάτω μέχρι εκεί που βρίσκονται τα υψηλότερα των πάντων. Όποια και αν είναι η φύση, η στάση και η τάξη των υπερκοσμίων δεν υπάρχει τίποτε πιο θαυμάσιο και τιμιότερο από το σπήλαιο και τη φάτνη της Βηθλεέμ και από τα βρεφικά σπάργανα του Χριστού. Ανάμεσα σε όσα έγιναν ανά τους αιώνες από το Θεό για τον άνθρωπο δεν υπάρχει τίποτα πιο ωφέλιμο για όλους και πιο θείο από αυτό που γιορτάζουμε σήμερα. που είναι η γέννηση του Χριστού.

Βλέπω παράξενο και παράδοξο μυστήριο, ποιμένες, αντί να παίζουν με τις φλογέρες τους κάποιο μελωδικό σκοπό, ψάλλουν ουράνιο ύμνο και γεμίζουν με τους ήχους τους τα αυτιά μου. Ψάλλουν άγγελοι και ανυμνούν αρχάγγελοι, υμνούν τα Χερουβίμ και δοξολογούν τα Σεραφίμ. Όλοι πανηγυρίζουν γιατί βλέπουν το Θεό στη γη και τον άνθρωπο στους ουρανούς. Βλέπουν Εκείνον που είναι πάνω στον ουρανό, να βρίσκεται κάτω στη γη λόγω της οικονομίας του για τον άνθρωπο, και τον άνθρωπο που είναι στη γη, να βρίσκεται ψηλά στον ουρανό εξαιτίας της φιλανθρωπίας του Θεού.

α φετινά Χριστούγεννα για τους περισσότερους ανθρώπους θα εξελιχθούν όπως σχεδόν κάθε χρόνο, σε δυό μέρες αργίας και μία βδομάδα βόλτας και περιεργείας...Πότε στα Sprider, πότε στα Jumbo, στα Praktiker, στα Άλφα Βήτα, στα Careffour, άντε και μία βόλτα στο στολισμένο κέντρο των πόλεων η στο χιονισμένο χωριό... Χριστούγεννα εδώ, Χριστούγεννα εκεί, άντε Χριστούγεννα και παραπέρα...Χριστούγεννα των πολυεθνικών, των διαφημίσεων, των ουϊσκυ και των ποτών, της Vodafon, της Cosmote, των κινητών, και των αγορών...

Αναρωτιέμαι όμως! Χριστούγεννα Ελληνικά και γνήσια των Ορθοδόξων Χριστιανών θα δούμε πουθενά άραγε; Κάποτε βρε αδερφέ, ακούγαμε και κανένα «Καλά Χριστούγεννα» να λέει ο κόσμος, η βλέπαμε και ένα ξενόγλωσσο έστω «Merry Christmas» στις βιτρίνες. Τώρα, τίποτα ! Άκρα του τάφου σιωπή, γνόφος και άχνα σε όλα Να φταίει η Κρίση; Να φταίει η ανέχεια; Ζήσαμε και μέρες Γερμανικής Κατοχής, ξέρουμε απ αὐτὲς τις αναποδιές της ζωής και της Ιστορίας, και δεν θα τόλεγα... Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια κι ἔχει σχέσει με τις άχρωμες και ψόφιες μεγάλες γιορτές μας έχει μέσα του και κάποιο θεολογικό παράδοξο!

Κανένας λοιπόν δεν θέλει να πει «καλά Χριστούγεννα» λες και μας κάνει τζιζ... η λέξη « Χριστούγεννα», αλλά μόνο «ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ» ακούμε, και κάτι άχρωμα και άτονα «Χρόνια Πολλά» που βλέπουμε, βασανισμένα κι αὐτά, να παραμένουνε σε κάποιες βιτρίνες.