Η Ανάσταση συνεχίζεται! Αυτό δείχνει και η γιορτή της Αποδόσεως του Πάσχα. Τα ίδια γράμματα της νύχτας της Αναστάσεως, ακούγονται και κατά την Απόδοση του Πάσχα. Τελείται μια μέρα πριν απ’ τη γιορτή της Αναλήψεως.

Κάθε μεγάλη γιορτή στην Ορθόδοξη λατρεία έχει την «απόδοσή» της. Κάθε γιορτή είναι ζωντανό γεγονός, που επαναλαμβάνεται στη ζωή της Εκκλησίας, στη ζωή του πιστού.

Αλλά και για άλλο λόγο γίνεται ο επανεορτασμός μιας εορτής, δηλαδή η απόδοσή της. Για ν’ απολαύσουμε ακόμα μια φορά την ομορφιά της γιορτής.

Όταν ένα θέαμα είναι ωραίο, ποθούμε να το ξαναδούμε. Όταν ένα φαγητό είναι νόστιμο, θέλουμε να το ξαναγευτούμε. Ο εορτασμός κάποιου γεγονότος της ζωής του Χριστού ή της Θεοτόκου, προξενεί γλυκύτητα στη ψυχή, που θέλει να το ξαναγιορτάσει.

Τη γλυκύτητα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο γεγονός, την αισθανόμαστε για τη γιορτή του Πάσχα. Γιορτή ευφροσύνης. «Πανήγυρις έστι πανη­γύρεων». Ποτέ άλλοτε δεν σκιρτά η ψυχή τόσο πολύ, όσο τη νύχτα της Αναστάσεως. Χαιρόμαστε για το θρίαμβο του Αναστάντος Κυρίου.

Θρίαμβος της ζωής κατά του θανάτου. Του Χριστού κατά του Άδη. Της χαράς κατά της λύπης. Της αλήθειας κατά του ψεύδους. Αυτή η ευφροσύνη για την Ανάσταση του Χριστού είναι καθολική και αιώνια. Ουρανός και γη συγχορεύουν. Όχι μια φορά. Πάντοτε, αιώνια. «Ουρανοί μεν επαξίως ευφραινέσθωσαν, γη δε αγαλλιάσθω· εορταζέτω δε κόσμος, ορατός τε άπας και αόρατος. Χριστός γαρ εγήγερται, ευφροσύνη αιώ­νιος» (κανόνας Πάσχα).

Η Ανάσταση συνεχίζεται. Κάθε φορά, που τελούμε τη θεία Λειτουργία. Η θεία Λειτουργία ξαναζωντανεύει μπροστά μας όλα τα στάδια της ζωής του Χριστού. «Οδεύωμεν διά πασών των ηλικιών του Χριστού», όπως λέει ο άγιος Γρηγόριος ό Θεολόγος.

Ο Εσπερινός της Πεντηκοστής.
«Έτι και έτι, κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεηθώμεν...»

ατά την «έσχατη» και «μεγάλη» και «σωτήρια» ημέρα της Πεντηκοστής, κατά την οποία μας αποκαλύφθηκε και προσκυνούμε και δοξάζουμε το μέγα μυστήριο της Αγίας και Ομοουσίου και Ζωοποιού και Αδιαιρέτου και Ασυγχύτου Τριάδος, του Ενός και Μοναδικού Θεού, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, αμέσως μετά την πανηγυρική Θεία Λειτουργία, τελούμε τον «Εσπερινό της Γονυκλισίας», κατά τον οποίο ψάλλουμε ύμνους αφιερωμένους κατ' εξοχήν στο Πανάγιο Πνεύμα, το τρίτο Πρόσωπο της Τρισηλίου Θεότητος, που είναι «φως και ζωή και ζώσα πηγή νοερά. Πνεύμα σοφίας, Πνεύμα συνέσεως, αγαθόν, ευθές, νοερόν. ηγεμονεύον, καθαίρον τα πταίσματα, Θεός και θεοποιούν, πυρ εκ πυρός προϊόν, λαλούν, ενεργούν, διαιρούν τα χαρίσματα».
Αμέσως μετά την «Είσοδο» του Εσπερινού, κι αφού ψαλεϊ το «Φως ίλαρόν» και το πανηγυρικό
Μέγα Προκείμενο «Τις Θεός Μέγας ως ο Θεός ημών; Συ ει ο Θεός, ο ποιών θαυμάσια μόνος!» σε ήχο βαρύ, μεγαλόπρεπο, αντάξιο του νοήματος και του μηνύματός του, ο Διάκονος μάς καλεί, κλήρο και λαό. να γονατίσουμε και ν' απευθύνουμε στον Θεό γονυπετείς λόγο ικεσίας: «'Έτι και έτι. κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεηθώμεν».

Από τη λαμπροχαρμόσυνη αγία ημέρα του Πάσχα μέχρι και σήμερα, η γονυκλισία ήταν απαγορευμένη. Σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες, και για να υπογραμμίζεται το χαρούμενο και σωτήριο μήνυμα των αναστάσιμων βιωμάτων της Εκκλησίας, η προσευχή των Ορθοδόξων γίνεται «ορθοστάδην».

ήν σημερινή Κυριακή, Κυριακή μετά τήν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου καί πρίν ἀπό τήν Πεντηκοστή, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τιμᾶ τήν μνήμη τῶν ἁγίων 318 πατέρων, οἱ ὁποῖοι ἔλαβαν μέρος στήν πρώτη Οἰκουμενική Συνοδο στήν Νίκαια τῆς Βιθυνίας τό 325 μ. Χ. Ἡ Σύνοδος αὐτή εἶναι γνωστή γιά τούς ἀγῶνες τῶν ἁγίων πατέρων ἐναντίον τῆς φοβερῆς αἱρέσεως τοῦ Ἀρείου, ὁ ὁποῖος ὑποστήριζε ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι τό πρῶτο κτίσμα τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἅγιοι πατέρες καθοδηγήθηκαν ἀπό τό ἅγιο Πνεῦμα καί ἔδειξαν ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν εἶναι κτίσμα, ἀλλά γέννημα τοῦ Θεοῦ Πατρός δηλαδή ἀληθινός καί τέλειος Θεός.

Αὐτήν τήν σωτήρια ἀλήθεια τήν διατύπωσαν στό γνωστό μας Σύμβολο τῆς Πίστεως μέ τίς φράσεις: «τόν ἐκ τοῦ Πατρός γεννηθέντα πρό πάντων τῶν αἰώνων... γεννηθέντα, οὐ ποιηθέντα, ὁμοοούσιον τῷ Πατρί ...» καί τήν ἄφησαν ἀνεκτίμητη κληρονομιά στήν Ἐκκλησία. Μ' αὐτήν τήν ἀλήθεια ἔχει σχέση ἡ εὐαγγελική περικοπή, τήν ὁποία ὤρισαν οἱ ἅγιοι πατέρες νά διαβάζεται αὐτή τήν Κυριακή. Ἡ περικοπή περιλαμβάνει τήν προσευχή τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι γνωστή ὡς ἀρχιερατική προσευχή καί τήν ἔκανε ὁ Χριστός λίγο πρίν ἀπό τό πάθος του στόν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ.

Εἶναι ἡ προσευχή, πού ἄκουσε καί κατέγραψε ὁ ἀγαπημένος μαθητής τοῦ ὁ Ἰωάννης. Οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ, μετά τόν Μυστικό Δεῖπνο, κατάλαβαν ὅτι ὁ Διδάσκαλός τους κινδυνεύει καί ταράχθηκαν. Ὡς ἄνθρωποι, πού ἀκόμη δέν εἶχαν λάβει πλήρως τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἔχασαν τό θάρρος καί τήν ἐλπίδα. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός θέλησε νά ἀναπτερώσει τό φρόνημά τους καί νά τούς ἑτοιμάσει γιά τίς δύσκολες ὧρες πού θά ἀκολουθοῦσαν. Αὐτό τό ἐπιχείρησε μέ δύο τρόπους μέσα ἀπό τήν προσευχή. Πρῶτον μέ τό νά τούς ἀποκαλύψει ποιός εἶναι ὁ ἴδιος καί δεύτερον μέ τό νά τούς δείξει τήν ἀμέτρητη θεϊκή του ἀγάπη.

εκκλησία μας, αγαπητοί μου αδελφοί, προσεύχεται διαρκώς, ανά πάσαν ώρα. Δεν υπάρχει μόνο το κοσμικό ωρολόγιο, Δεν υπάρχει μόνο το ωράριο εργασίας του κόσμου υπάρχει και το ωράριο προσευχής στο Θεό, η ώρα του Θεού. Προσεύχεται η Εκκλησία το πρωί στον όρθρο, προσεύχεται το μεσημέρι στις ώρες, προσεύχεται το απόγευμα στον εσπερινό, προσεύχεται το βράδυ στο απόδειπνο, προσεύχεται τα μεσάνυχτα στο μεσονυκτικό.

Προσεύχεται όλες τις ημέρες. Κάθε ημέρα της εβδομάδος είναι αφιερωμένη σε κάποια μνήμη. H Δευτέρα λόγου χάριν είναι αφιερωμένη στη μνήμη των αγίων αγγέλων και αρχαγγέλων. H Τρίτη στη μνήμη του τιμίου Προδρόμου. H Τετάρτη στην ανάμνηση της προδοσίας. H Πέμπτη στη μνήμη των αγίων Αποστόλων. H Παρασκευή στην ανάμνηση της σταυρώσεως του Χριστού μας. Το Σάββατο; Κάθε Σάββατο, που χτυπάει η καμπάνα, ο ιερεύς προσεύχεται υπέρ των νεκρών το Σάββατο είναι ημέρα των νεκρών.

Και τέλος η Κυριακή, η επίσημος και μεγαλοπρεπής ημέρα, είναι αφιερωμένη στην Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο οποίος την ημέρα αυτή ανέστη εκ νεκρών και ζει εις τους αιώνας των αιώνων. Σήμερα όμως είναι Σάββατο, ημέρα των νεκρών. Αλλά το σημερινό Σάββατο διαφέρει από όλα τα Σάββατα του έτους. Γι αυτό ονομάζεται Ψυχοσάββατο. Τι σημαίνει ψυχοσάββατο; H Εκκλησία μας στρέφεται με ιερά συγκίνηση στους τάφους και ενθυμείται τους νεκρούς. Ποιούς νεκρούς;

«Πὰς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς»

γαπητοὶ  μου  ἀδελφοί, Η  Ὀρθοδοξος  Ἐκκλησίας  μας ἑορτάζει σήμερα πανήγυρη ἱερὰ καὶ μεγαλοπρεπῆ, ἐορτάζει  τὴν ἐορτὴ  τῶν ἁγίων Πάντων, οἱ ὁποῖοι ὁμολογησαν  τὴν καλὴ ὁμολογία, ἀγωνίστηκαν γενναία κατὰ τῆς κακίας τοῦ κόσμου  τούτου καὶ ἀγωνίστηκαν με  τὴν χάρη   του  Χριστοὺ  τὸν ἀγώνα  τὸν καλὸ  καὶ ἐπετυχαν   διὰ της  κατὰ  Χριστὸ ζωῆς τοὺς να  γίνου μέτοχοι της  αἰωνίου  βασιλείας. Οἱ ἅγιοι, που  ἀγωνιστηκαν  ὑπέρ  Χριστοὺ  στην ζωὴ  τους   τα  ὀνόματα τους  γραφτηκαν  στο  βιβλίο  της  ζωῆς, εἴναι  οὐρανοπολίτες και  μετοχοι  τῆς θριαμβευούσης  ἐκκλησίας καὶ ἔχουν τα  προνόμοια  της  αἰωνίας  μακαριότητα.

Χαίρει, λοιπόν,  σήμερα ὁ οὐρανὸς εὐφραίνεται ἡ γῆ καὶ ἡ στρατευομένη ,ἐπὶ γης  τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, εὐφραινομενη   τιμᾷ με  ὕμνους  καὶ ὠδές  πνευματικὲς τὰ πανάξια  τέκνα τῆς, τους  ἁγίους τῆς καὶ προβάλλει  τούτους  προς  μιμήσῃ. Εἲναι ὄντως  ἀναρίθμητοι οἱ ἅγιοι ,οἱ ὁποῖοι ὡς εὔοσμα ἄνθη, ὠς  ἀστέρες  πολυφωτοι τοῦ νοητοὺ  της  Ἐκκλησίας  στερεώματος ἔλαμψαν καὶ διαλάμπουν στο διηνεκὲς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Χριστοῦ. Εἲναι ἀναρίθμητοι οἱ ἅγιοι οἱ ὁποίοι  πληρῶσαν τὴν οἰκουμένη ἐν λόγοι καὶ ἔργοις. ἐν διδαχαῖς, ἐν θαύμασι .καὶ δίκαια σήμερα  τους  τιμὰ  ἠ  Ἐκκλησία καὶ γεραίρει  με  ᾄσματα, με  ψαλμοὺς καὶ ὕμνους  τὴν μνήμη  τούς.

«Δεῦτε πιστοί, σήμερον χορείαν  ἐπικροτήσαντες, εὐσεβώς  πανηγυρίσωμεν, καὶ τῶν ἁγίων Πάντων τὴν ἐνδοξον  καὶ σεβάσμιον μνήμην ἐνδοξως  τιμήσωμεν, λέγοντες, Χαίρετε Ἀπόστολοι ἔνδοξοι, Προφῆται καὶ Μάρτυρες, καὶ Ἱεράρχαι,. Χαίρετε ὁσίων ὁ δῆμος καὶ τῶν δικαίων, Χαίρετε  τιμίων γυναικὼν ὁ χορὸς» Ἡ τιμὴ τοὺς ὑπὸ της  στρατευομένης τοῦ Χριστοὺ  Ἐκκλησίας εἲναι δόξα τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποίος  γνωρίζει καὶ θέλει  να  ἀμείβει  τους  ἐναρετους  καὶ ἁγίους. Ἡ τιμὴ τῶν ἁγίων εἴναι  δόξα  τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἁγίασε αὐτοὺς μὲ τὴν χαρῇ τοῦ Παναγίου  Πνεύματος ἀφοῦ καὶ αὐτοὶ ὁμολογῆσαν τὸν Μονογενὴ  Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ.

ις ανάμνηση της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος σε όλο τον κόσμο γιορτάζουμε πενήντα μέρες μετά την Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, την εορτή της Αγίας Πεντηκοστής κατά την οποία γίνεται πράξη η υπόσχεση Του προς τους Μαθητές, ότι θα στείλει τον Παράκλητο, το Πνεύμα της αληθείας. Και επειδή το Άγιο Πνεύμα με την ενέργειά και τα χαρίσματά Του επανακινεί θα λέγαμε την Εκκλησία, γι' αυτό και θεωρείται ως γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας η ημέρα της Πεντηκοστής. Γενέθλιος, όχι με την έννοια της γέννησης αλλά της αναγέννησης.

Διότι από την πρώτη στιγμή υπήρχε η Εκκλησία στη θεία σοφία ως κοινωνία δημιουργημάτων και κοινωνικής σχέσης με τον Τριαδικό Θεό. Επιβεβαιώνει δηλαδή η Εκκλησία τη λειτουργία και την κοινωνία κτιστού και άκτιστου, δημιουργίας και δημιουργού. Επομένως υπήρχε προπτωτικά, πριν από την πτώση δηλαδή με το προπατορικό αμάρτημα. Με την Πεντηκοστή έχουμε μια επανασύνδεση και επαναλειτουργία του μέρους εκείνου της Εκκλησίας που είχε πέσει και την επαναφορά του στην προπτωτική κατάσταση. Για να το πούμε με πιο απλά λόγια, όπως πάντα υπήρχε ο Χριστός και σε δεδομένη στιγμή με τη Γέννησή του εμφανίστηκε στη γη και έγινε ορατός στους ανθρώπους, έτσι και η Εκκλησία υπήρχε πάντα και σε δεδομένη ιστορική στιγμή εμφανίστηκε και έγινε ορατή στους ανθρώπους που πιστεύουν.

Ο ιερός Αυγουστίνος λέει ότι, Εκκλησία είναι ο ίδιος ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας. Η Εκκλησία μας, όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως είναι "αγία". Την αγιότητα μάλιστα αυτή μπορούμε να τη διακρίνουμε σε μεταφυσική αγιότητα και εμπειρική αγιότητα. Μεταφυσική αγιότητα έχουμε στη θεία πλευρά της Εκκλησίας και εμπειρική, αγιότητα, δηλαδή που έχει να κάνει με την πείρα, έχουμε στην ανθρώπινη πλευρά. Η μεταφυσική αγιότητα της Εκκλησίας είναι απόλυτη και δεν επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση.

τήν  Εὐαγγελική Περικοπή τῆς Κυριακῆς του Τυφλοῦ, ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἀναφέρεται σέ ἕνα ἀπό τά σημαντικά θαύματα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, στή θεραπεία τοῦ ἐκ Γενετῆς τυφλοῦ. Τό γεγονός μάλιστα ὅτι ὁ Χριστός ἀπό πηλόν δημιουργεῖ νέον ὀφθαλμόν στόν ταλαιπωρημένο τυφλό ἀποδεικνύει τή πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας γιά τή Θεότητα τοῦ Χριστοῦ καί μάλιστα ὅτι ὁ Θεός - Πατέρας δημιούργησε τά πάντα διά τοῦ Υἱοῦ του.

Πολλά εἶναι τά ἀξιόλογα στοιχεῖα τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς Περικοπῆς. Πέραν ἀπό τή σημασία τῆς διδασκαλίας τῆς Ἁγίας Γραφῆς γιά τήν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ πού ἦρθε στό κόσμο γιά νά μᾶς σώσει ἀπό τήν ἁμαρτία καί τό θάνατο, ἀξίζει νά σταθοῦμε σέ δύο στοιχεῖα πού ἔχουν σχέση μέ τήν ἐποχή μας καί μάλιστα μέ τήν ἀδιαφορία καί τήν ἀνευθυνότητα πού συναντοῦμε μερικές φορές στούς ἀνθρώπους πού ἀναμένουμε νά προστατεύουν ἠθικά τά παιδιά καί τήν εὐρύτερη κοινωνία.

Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί πού θά ἀναφερθοῦμε εἶναι οἱ γονεῖς καί οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας (τότε τούς λέγανε φαρισσαίους). Χωρίς νά σημαίνει ὅτι πάντοτε ὅλοι οἱ γονεῖς κι ὅλοι οἱ εὐσεβεῖς ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας συμπεριφέρονται ὅπως τούς σημερινούς γονεῖς καί τούς Φαρισαίους τῆς Εὐαγγελικῆς Περικοπῆς τού  τυφλοῦ, ὑπάρχουν καί περιπτώσεις ὅμως πού δέν διαφέρουν ἀπ' αὐτούς.

Ἔτσι βλέπουμε σήμερα τούς γονεῖς τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ ἀντί νά δοξάζουν καί νά εὐχαριστοῦν τόν Θεό γιά τή θεραπεία τοῦ υἱοῦ τους, φοβούμενοι τίς συνέπειες νά ὁμιλήσουν μέ θάρρος γιά τήν ἀλήθεια τοῦ θαύματος τοῦ Χριστοῦ, ἀρνοῦνται ἐπίμονα γιά νά μή διωχθοῦν ἀπό τήν Συναγωγή. Στή πραγματικότητα στή διαγωγή τῶν γονέων τοῦ τυφλοῦ της σημερινῆς Εὐαγγελικῆς Περικοπῆς βλέπουμε ἀνάγλυφες τίς ἐκδηλώσεις ἑνός ἀπαράδεκτου καιροσκοπισμοῦ, πού θυσιάζει τήν ἀλήθεια στή πρόσκαιρη σκοπιμότητα μέ μία συμπεριφορά πού εὐχαριστεῖ τούς ἰσχυρούς του κόσμου τούτου.

Κὺριε, δος μοι ὓδωρ πιεῖν 

υριακή της Σαμαρείτιδος σήμερα, ἀδελφοί μου, καί ὅλο τό Εὐαγγέλιο μᾶς μιλᾶ γιά μία δίψα, γιά μία αἰώνια ἔλλειψη τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἀναζήτηση αὐτή, ἀλλά καί ἡ ἱκανοποίησή της ἦταν ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα αἰτήματα τοῦ ἀνθρώπου ὅλα τού  τά χρόνια. Ἡ γυναίκα ἀπό τή Σαμάρεια προσφέρει νερό στό Χριστό μας χωρίς νά ξέρει ποιός εἶναι καί ὅτι τελικά Ἐκεῖνος θά τήν ξεδιψάσει. Τό πηγάδι εἶναι βαθύ καί ὁπωσδήποτε μπορεῖ νά καλύψει τό ἐσωτερικό κενό πού δημιούργησε ἡ προσκόλλησή μας σέ ἄλλου εἴδους «νερά», ἄσχετα μέ τήν ψυχική μας δίψα.

Αἰῶνες τώρα ἀντλοῦμε συμβουλές καί ἰδέες ἀπό ἀκατάλληλους ἀνθρώπους χωρίς πίστη καί μεταφυσικές ἀνησυχίες. Οἱ διάφοροι «Μεσσίες» μᾶς ἔχουν κουράσει, ἀλλά καί ἡ διάθεσή μας νά βροῦμε τό νερό τῆς ζωῆς ἔχει ἐπικίνδυνα ἀλλοτριωθεῖ. Ὁ Χριστός ξεδιψᾶ σήμερα τήν γυναίκα πού Τόν πλησίασε μέ τόν λόγο καί τήν παρηγοριά Του πού εἶναι βάλσαμο, διότι ἀναφέρονται στήν ἀγάπη, τή συγχώρεση, τήν καθαρότητα καρδιᾶς, ψυχῆς καί σώματος καί δίνουν ταυτόχρονα καί τίς ἀνάλογες ἐμπειρίες σ’ αὐτόν πού τίς ψάχνει.

Ὁ ἅγιος ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ σου προσφέρει γαλήνη καί δύναμη ἐνῶ ὁ σατανικός ἄνθρωπος σέ γεμίζει μέ ταραχή, πονηριά καί σού δημιουργεῖ διάθεση γιά ἄρνηση τοῦ Θεοῦ καί τῆς ζωῆς. Σ’ αὐτή τή βάση ἐπάνω ἄς κρίνουμε καί ὅλες ἐκεῖνες τίς μορφές πού πέρασαν ἀπό τόν κόσμο αὐτό, ἀλλά καί  τίς τεχνολογικές προόδους καί τ’ ἀποτελέσματά τους.

Τό δέντρο φαίνεται ἀπό τούς καρπούς του, ἀδελφοί μου, καί δυστυχῶς ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ εὐτυχία δέν βρίσκεται στά γλέντια, τίς σαρκικές ἀπολαύσεις, τήν κακῶς ἐννοούμενη ἀνεξαρτησία ἀκόμα καί στή σύγχυση τοῦ ρόλου τοῦ ἄνδρα καί τῆς γυναίκας. Εἴμαστε ἀνικανοποίητοι οἱ ἄνθρωποι καί χρειαζόμαστε κάποιον ἄλλον γιά νά συμπληρώσουμε τήν ἀδυναμία μας.

ε λίγους πιστούς είναι γνωστή η εορτή, αυτή. Εκτός από τους ιερείς και μερικούς άλλους χριστιανούς, που έχουν ένα στενότερο σύνδεσμο με την Εκκλησία μας, οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξή της. Λίγοι είναι εκείνοι που εκκλησιάζονται κατ’ αύτη και οι περισσότεροι δεν υποπτεύονται καν, ότι την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Παραλύτου πανηγυρίζει η Εκκλησία μία μεγάλη δεσποτική εορτή, την εορτή της Μεσοπεντηκοστής. Και όμως κάποτε αυτή η εορτή  ήταν η μεγάλη εορτή της Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και συνέτρεχαν κατ’ αυτή στον μεγάλο ναό πλήθη λαού.

Δεν έχει κανείς παρά να ανοίξει την Έκθεση της Βασιλείου Τάξεως του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου για να δει το επίσημο τυπικό του εορτασμού, όπως ετελείτο μέχρι την Μεσοπεντηκοστή του έτους 903 στον ναό του αγίου Μωκίου στην Κωνσταντινούπολη μέχρι δηλαδή την ημέρα που έγινε η απόπειρα κατά της ζωής του αυτοκράτορα Λέοντος ς’ του Σοφού (11 Μαΐου 903). Εκεί υπάρχει μία λεπτομερής περιγραφή του λαμπρού πανηγυρισμού, που καταλαμβάνει ολόκληρες σελίδες και καθορίζει με την γνωστή παράξενη βυζαντινή ορολογία, πως ο αυτοκράτορας το πρωί της εορτής με τα επίσημα βασιλικά του ενδύματα και την συνοδεία του ξεκινούσε από το ιερό παλάτι για να μεταβεί στον ναό του αγίου Μω­κίου. όπου θα ετελείτο η θεία λειτουργία. Σε λίγο έφθανε η λιτανεία με επί κεφαλής τον πατριάρχη, και βασιλιάς και πατριάρχης εισέρχονταν επισήμως στον ναό.