Ο ιερέας περίμενε όρθιος τον επόμενο για την εξομολόγηση…Είδε ένα νεαρό παιδί, γύρω στα δεκαπέντε, να προχωρά διστακτικό. Τον καλωσόρισε και του υπέδειξε να καθίσει στην καρέκλα απέναντί του.

Ο Εσταυρωμένος πάνω στο μικρό τραπεζάκι με το μικρό καντήλι τούς κοίταζε στοργικά και προστατευτικά. Η ατμόσφαιρα μύριζε λιβάνι από τον εσπερινό που μόλις είχε προηγηθεί.

Ο νεαρός με κατεβασμένο το κεφάλι δεν μιλούσε. Ο ιερέας περίμενε κι αυτός κάνοντας μία σύντομη προσευχή, όπως συνήθιζε να κάνει και για όλους τους πιστούς που έβρισκαν το κουράγιο να έλθουν στο μυστήριο της μετανοίας.

«Πάτερ», είπε κάποια στιγμή το παλληκαράκι. «Δεν θέλω να εξομολογηθώ. Η μητέρα μου που περιμένει έξω με έφερε σχεδόν με το ζόρι. Είναι της Εκκλησίας άνθρωπος και με «πρήζει» κάθε φορά με την εξομολόγηση. Είναι καλή γυναίκα και γι’ αυτό δεν θέλω να τη στενοχωρήσω. Υπάκουσα λοιπόν για χάρη της και γι’ αυτό βρίσκομαι εδώ. Αλλά εγώ δεν νιώθω έτοιμος για κάτι τέτοιο».

Σε μια πανήγυρι της Μονής των Ιβήρων, στα παλιά χρόνια πήγε και ένας διάκος από τον κόσμο. Έλαβε μέρος στην μεγάλη Αγρυπνία.

Στον Όρθρο ο Τυπικάρης του λέγει: «Πρόσεξε, διάκο, εμείς εδώ λέμε Την Θεοτόκον εν ύμνοις μεγαλύνομεν». Ο διάκος κούνησε το κεφάλι και σαν ήλθεν η ώρα εκφωνεί όπως ήξερε «Την Θεοτόκον και μητέρα του Φωτός, εν Ύμνοις τιμώντες μεγαλύνομεν».

Μόλις μπήκε μέσα στο Ιερό ο Τυπικάρης του λέγει «Διάκο γδύσου, δεν θα συνεχίσεις». Πεισμωμένος ο διάκος γδύθηκε (απεδύθη τα διακονικά άμφια δηλαδή) και έφυγε απ’ το Μοναστήρι.

Τα χρόνια πέρασαν. Καί ο διάκος έρχεται στην πανήγυρι δεσπότης πια.

Η γυναίκα, έπειτα από την κύηση χρειάζεται ένα διάστημα ώστε να επανέλθει και πάλι στην προ του τοκετού κατάσταση. Ο σαραντισμός είναι μια πανάρχαια λειτουργική πράξη της εκκλησίας μας.
Γίνεται σήμερα ως προτύπωση της Υπαπαντής του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και οι γυναίκες συμβολίζουν την Παναγία, η οποία έφερε στις αγκάλες της τον Υιόν της και τον πρόσφερε στον ναό ως θυσίαν «ευπρόσδεκτη». Κατά το πρότυπο της Παναγίας, λοιπόν, η μητέρα έπειτα από σαράντα ημέρες πηγαίνει το βρέφος στο ναό για δυο λόγους. Πρώτον, για να εισάγει το βρέφος στο ναό, ώστε αυτό να μπορεί στη συνέχεια να βαπτισθεί και να συμμετάσχει στην εν Χριστώ λατρευτική ζωή, και δεύτερον για να καθαρισθεί και αυτή “από πάσης αμαρτίας και από παντός ρύπου…ίνα αξιωθεί ακατακρίτως μετασχείν των αγίων Μυστηρίων”. Με αυτό τον τρόπο εισέρεται στην κανονική εκκλησιαστική ζωή , που λόγω της γέννας στερήθηκε για σαράντα ημέρες.

Όλα αυτά γίνονται προς μίμηση του σαραντισμού του Κυρίου.

Ἄς δοῦμε κάποια ἱστορικά στοιχεῖα καί μία σύντομη ἀναδρομή τοῦ Χριστιανισμοῦ:

Ἱστορικά στοιχεῖα.
Ἡ ἱστορία τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ ἀρχίζει ἀπό τόν Πατριάρχη Ἀβραάμ, ὁ ὁποῖος γύρω στό 1750 π.Χ. ὕστερα ἀπό ὑπόδειξη τοῦ Θεοῦ, στόν ὁποῖο ἦταν πιστός, ἐγκατέλειψε τό πολυθεϊστικό περιβάλλον τῆς Μεσοποταμίας καί ἐγκαταστάθηκε στή Γῆ Χαναᾶν. Ἀπό τόν Ἀβραάμ προῆλθε ὁ λαός τοῦ Ἰσραήλ, ὁ ὁποῖος μετανάστευσε στήν Αἴγυπτο καί τόν ὁποῖο ἀνέλαβε νά ἐπαναφέρει στή γῆ τῶν προγόνων τοῦ ὁ Μωϋσῆς τό 1220 π.Χ. Ὁ λαός τοῦ Ἰσραήλ μετά τόν 6. αἰώνα π.Χ. περιορίστηκε στή φυλή τοῦ Ἰούδα, ἀπό τήν ὁποία πῆρε καί τό ὄνομα τοῦ ὁ Ἰουδαϊσμός.

Διδασκαλία τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ.
Σταθμός στή διαμόρφωση τῆς Ἰουδαϊκῆς θρησκείας εἶναι οἱ προφῆτες, οἱ ὁποῖοι μετέφεραν στό λαό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί προανάγγειλαν τόν ἐρχομό τοῦ Μεσσία.
Ὁ νόμος τοῦ Μωϋσῆ καί ἡ ὑπόλοιπη διδασκαλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀποτελοῦν τό κύριο πλαίσιο τῆς πίστης καί τῆς λατρείας τοῦ Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ. Τό πρῶτο καί βασικό σημεῖο τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ εἶναι ἡ πίστη σέ ἕνα μόνο Θεό τόν Ἀληθινό. Ὑπάρχουν ἱεροί τόποι γιά τή λατρεία τοῦ Θεοῦ. Ἡ μετάνοια ἀποτελεῖ βασικό μέσο γιά τή συμφιλίωση τοῦ λαοῦ μέ τό Θεό. Γιά τήν καταπολέμηση τῶν ἁμαρτιῶν, ἔχουν καθιερωθεῖ ὁρισμένες τυπικές πράξεις, ὅπως εἶναι οἱ θυσίες, οἱ τελετές, ἡ νηστεία κ.λ.π. Ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον προσφέρεται μόνο στούς συγγενεῖς καί στούς ὁμοεθνεῖς.
Ἕνα ἄλλο βασικό σημεῖο τῆς διδασκαλίας τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ εἶναι ὁ Μεσσιανισμός, ἡ ἀναμονή δηλαδή τοῦ Μεσσία ὁ ὁποῖος θά κατάγεται ἀπό τό γένος τοῦ Δαβίδ, θά εἶναι Υἱός τοῦ Θεοῦ καί θά εἶναι προικισμένος μέ ἐξαίρετα χαρίσματα καί θεία δύναμη. Κατά τούς Ρωμαϊκούς χρόνους,ὁ Ἰουδαϊκός λαός παρουσίασε θρησκευτική κατάπτωση, μέ ἀποτέλεσμα νά παρερμηνεύσει τήν πνευματική καί παγκόσμια ἀποστολή τοῦ Μεσσία, ἀλλά συνεχίζει νά περιμένει κάποιο ἐπίγειο μεσσία πού θά καταστήσει τό Ἰουδαϊκό ἔθνος κυρίαρχο στόν κόσμο.

Εἶναι «καραμέλα», ποῦ πιπιλίζεται ἀπό πολλούς. Τό λένε νομίζοντας, ὅτι κάνουν...βαρυσήμαντη δήλωση: Ἐγώ πιστεύω, Ἀλλά... τό ἔχω μέσα μου. Μή μοῦ λές γιά Ἐκκλησίες καί παπάδες και νηστεῖες. Ἐδῶ τά χαλᾶμε. Ἐκκλησία δέν πηγαίνω ποτέ. Ἀλλά πάντως πιστεύω...Χιλιοειπωμένες κοινοτυπίες, ποῦ δυστυχῶς πολλοί τίς λένε.

Καί ἔχουν μάλιστα τήν ἰδέα, ὅτι πρωτοτυποῦν. Ἔχουν τήν πεποίθηση, ὅτι λέγοντας τές ἀποκαλύπτουν... ὀξύτητα νοημοσύνης καί... βάθος σοφίας δυσθεώρητον. Τό τί ὅμως στήν πραγματικότητα ἀποκαλύπτουν, μποροῦμε νά το ἀντιληφθοῦμε σαφέστερα μέ μία ἁπλή εἰκόνα.

Φαντασθεῖτε ἕναν ἄρρωστο, νά ἐγκωμιάζει μέ τά θερμοτέρα λόγια τόν γιατρό του, νά τόν διαβεβαιώνει μέ τά κολακευτικότερα ἐπίθετα γιά τόν θαυμασμό του καί την ἐκτίμησή του στίς ἱκανότητές του καί στά προσόντα του, νά τοῦ περιγράφει με πειστικότητα τήν εἰλικρίνεια τῶν αἰσθημάτων ἀγάπης καί ἐμπιστοσύνης στο πρόσωπό του.

Είναι γεγονός αναντίρρητο ότι σε κάθε εποχή οι γυναίκες ήταν κοντά στην Εκκλησία περισσότερο από τους άνδρες. Παρ' όλ' αυτά οι γυναίκες -ή τουλάχιστον αρκετές από αυτές- είχαν πάντοτε ορισμένα «παράπονα» για την «μεταχείριση» που η Εκκλησία -και μάλιστα η Ορθόδοξη- έχει επιφυλάξει γι' αυτές. Πιο συγκεκριμένα, οι γυναίκες προβληματίζονται συνήθως για τούτο: Ο χριστιανισμός θεωρεί τη γυναίκα κατώτερη από τον άνδρα; Τι νόημα έχει εκείνο το «η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα» στο αποστολικό ανάγνωσμα του μυστηρίου του γάμου; Απόρροια του βασικού αυτού προβληματισμού, δύο επιμέρους απορίες:

1. Γιατί οι γυναίκες δεν χειροτονούνται Κληρικοί;
2. Γιατί δεν επιτρέπεται οι γυναίκες να μπαίνουν στο Άγιον Βήμα;

Θέλω εξ' αρχής να σημειώσω ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως υποτίμηση της γυναίκας από τον χριστιανισμό. Η Αγία Γραφή στο βιβλίο της Γενέσεως- ομιλεί για την πλάση του ανθρώπου -ο οποίος αποτελεί την κορωνίδα της θείας δημιουργίας- αποδίδοντας αξιολογική ισότητα και στα δύο φύλα. «Και εποίησεν ο θεός τον άνθρωπον, κατ' εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν, άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς». Η δημιουργική πνοή του Θεού φέρει τον άνθρωπο -άνδρα και γυναίκα- από την ανυπαρξία στην ύπαρξη.

α) Τί εἶναι ἡ προσευχή;

Ὁ Γρη­γό­ριος ὁ Νύσ­σης λέ­γει: Προ­σευ­χή δέ αἴ­τη­σις ἀ­γα­θῶν με­τά ἱ­κε­τη­ρί­ας προ­σα­γο­μέ­νης Θε­ῶ» Δη­λα­δή προ­σευ­χή εἶ­ναι τό νά ζη­τᾶς πνευ­μα­τι­κά ἀγαθά μέ ἱ­κε­σί­α ἀ­πό τό Θε­ό. «Προ­σευ­χή Θε­οῦ ὁ­μι­λί­α, δη­λα­δή συ­νο­μι­λί­α με­τά τοῦ Θε­οῦ. «Τῶν ἀ­ο­ρά­των θε­ω­ρί­α, τῶν Ἀγ­γέ­λων ὁ­μο­τι­μί­α»(λό­γος α΄εἰς τήν προ­σευ­χήν ).

Καί ὁ Ἰ­ω­άν­νης ὁ Χρυ­σό­στο­μος· «Εὐ­χή οὐ­δέν ἕ­τε­ρον ἐ­στιν ἤ δι­ά­λε­ξις πρός τόν Θε­όν καί ὁ­μι­λί­α πρός τῶν ὅ­λων Δε­σπό­την» (ζ΄Κα­τήχ.)Δη­λα­δή προ­σευ­χή δέν εἶ­ναι τί­πο­τε ἄλ­λο πα­ρά συ­νο­μι­λί­α μέ τό Θε­ό, ­ὅ­που εἶ­ναι Δε­σπό­της ὄλων.

Καί ὁ Μέ­γας Βα­σί­λει­ος:«Προ­σευ­χή ἐ­στιν αἴ­τη­σις ἀ­γα­θοῦ πα­ρά τῶν εὐ­σε­βῶν εἰς Θε­όν γε­νο­μέ­νη»

Μέ τή λέξη προ­σευ­χή καί προ­σεύ­χο­μαι, ἐν­νο­οῦ­με τήν ἐ­πι­κοι­νω­νί­α, τή συ­νο­μι­λί­α μέ τό Θε­ό καί Πα­τέ­ρα μας, ἐν­νο­οῦ­με τό δι­ά­λο­γο πού ἀρ­χί­ζει κά­θε πι­στός μέ τό Θε­ό του. ὁ ἄν­θρω­πος κα­τα­φεύ­γει στό Θε­ό του, ἐ­πει­δή νοι­ώ­θει τήν ἀ­νάγκη τῆς θεί­ας βο­ή­θει­ας καί ἐ­νί­σχυ­σής του στίς δύ­σκο­λες ἀλ­λά καί στίς χα­ρού­με­νες στι­γμές τῆς ζω­ῆς του. Δο­ξά­ζει, εὐ­χα­ρι­στεῖ καί πα­ρα­κα­λεῖ, προ­σεύ­χε­ται δη­λα­δή.

Προ­σευ­χή λοι­πόν εἶ­ναι ῃ συ­νο­μι­λί­α τοῦ πλά­σμα­τος (τοῦ ἀν­θρώ­που) μέ τόν Πλά­στη του.

Αὐ­τό τό ἔρ­γο τῆς προ­σευ­χῆς εἶ­ναι προ­νό­μιο μό­νον τῶν ἀν­θρώ­πων ἀ­πό ὄ­λη τήν ὑ­λι­κή δη­μι­ουρ­γί­α, καί θε­ω­ρεῖ­ται ἀ­ναγ­και­ό­τα­το γιά τόν ἄν­θρω­πο πού συ­νή­θως βρί­σκε­ται σέ συ­νε­χή πό­λε­μο μέ τό δι­ά­βο­λο.

(Η μακαριστή πρεσβυτέρα † Θεοδώρα Καλύβα-Σαράντου μετέστη εις την άλλη ζωή - 27-9-1977 - ύστερα από τραγικό θάνατο που είχε σε αυτοκινητικό δυστύχημα. Όσοι την είχαν γνωρίσει βεβαιώνουν ότι ήταν μια εκλεκτή ψυχή, με έντονη πνευματική ζωή. Οταν εκοιμήθη, άφησε τον ιερέα Σαράντη Σαράντο εν χηρεία με τέσσερα ανήλικα παιδιά μικρής ηλικίας. Στο άρθρο της που ακολουθεί - το οποίο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ενορία» στις 1-12-1972 - δείχνει πως μπορεί σήμερα μια πρεσβυτέρα να σταθεί στο πλευρό του συζύγου της ιερέως και ταυτόχρονα να διακονήσει την οικογένειά της και την ευρύτερη οικογένεια της ενορίας. Τέλος, αναφέρουμε ότι ήταν Θεολόγος καθηγήτρια, διορισμένη στη Μέση Εκπαίδευση. Ας είναι αιωνία η μνήμη της.)