ις ανάμνηση της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος σε όλο τον κόσμο γιορτάζουμε πενήντα μέρες μετά την Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, την εορτή της Αγίας Πεντηκοστής κατά την οποία γίνεται πράξη η υπόσχεση Του προς τους Μαθητές, ότι θα στείλει τον Παράκλητο, το Πνεύμα της αληθείας. Και επειδή το Άγιο Πνεύμα με την ενέργειά και τα χαρίσματά Του επανακινεί θα λέγαμε την Εκκλησία, γι' αυτό και θεωρείται ως γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας η ημέρα της Πεντηκοστής. Γενέθλιος, όχι με την έννοια της γέννησης αλλά της αναγέννησης.
Διότι από την πρώτη στιγμή υπήρχε η Εκκλησία στη θεία σοφία ως κοινωνία δημιουργημάτων και κοινωνικής σχέσης με τον Τριαδικό Θεό. Επιβεβαιώνει δηλαδή η Εκκλησία τη λειτουργία και την κοινωνία κτιστού και άκτιστου, δημιουργίας και δημιουργού. Επομένως υπήρχε προπτωτικά, πριν από την πτώση δηλαδή με το προπατορικό αμάρτημα. Με την Πεντηκοστή έχουμε μια επανασύνδεση και επαναλειτουργία του μέρους εκείνου της Εκκλησίας που είχε πέσει και την επαναφορά του στην προπτωτική κατάσταση. Για να το πούμε με πιο απλά λόγια, όπως πάντα υπήρχε ο Χριστός και σε δεδομένη στιγμή με τη Γέννησή του εμφανίστηκε στη γη και έγινε ορατός στους ανθρώπους, έτσι και η Εκκλησία υπήρχε πάντα και σε δεδομένη ιστορική στιγμή εμφανίστηκε και έγινε ορατή στους ανθρώπους που πιστεύουν.
Ο ιερός Αυγουστίνος λέει ότι, Εκκλησία είναι ο ίδιος ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας. Η Εκκλησία μας, όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως είναι "αγία". Την αγιότητα μάλιστα αυτή μπορούμε να τη διακρίνουμε σε μεταφυσική αγιότητα και εμπειρική αγιότητα. Μεταφυσική αγιότητα έχουμε στη θεία πλευρά της Εκκλησίας και εμπειρική, αγιότητα, δηλαδή που έχει να κάνει με την πείρα, έχουμε στην ανθρώπινη πλευρά. Η μεταφυσική αγιότητα της Εκκλησίας είναι απόλυτη και δεν επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση.
Η Εκκλησία είναι αγία όπως αγία είναι και η κεφαλή της ο Χριστός, ο οποίος αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της Εκκλησίας η οποία είναι οικοδόμημα χτισμένο πάνω στο θεμέλιο των Αποστόλων, γι’ αυτό ονομάζεται και "αποστολική". Ζωντανά λιθάρια αυτής της οικοδομής είναι οι πιστοί, οι οποίοι αποτελούν την εμπειρική αγιότητα της Εκκλησίας. Ο σκοπός της Εκκλησίας είναι να αγιάζει τους ανθρώπους. Για το λόγο αυτό προϋποτίθεται η ύπαρξη αμαρτωλών, οι οποίοι έχουν ανάγκη αγιασμού και σωτηρίας.
Αν όλοι εξ αρχής ήταν άγιοι δεν θα υπήρχε λόγος ύπαρξης της Εκκλησίας. Δεν γίνεται άγιος ο άγιος, αλλά ο αμαρτωλός. Η αγιότητα είναι κάτι που κερδίζεται με αγώνα, αποτελεί σκοπό. Μέλη της Εκκλησίας είμαστε εμείς οι άνθρωποι, οι αδύναμοι, οι εμπερίστατοι. Είμαστε αμαρτωλοί και ζητούμε τη βοήθεια της Εκκλησίας, για τη σωτηρία της ψυχής μας. Ορθόδοξος Χριστιανός δεν είναι εκείνος που θεωρεί τον εαυτό του άγιο. Όποιος θεωρεί τον εαυτό του άγιο δεν έχει θέση μέσα στην Εκκλησία. Ορθόδοξος Χριστιανός είναι ο αμαρτωλός εκείνος άνθρωπος, ο οποίος αναγνωρίζει την αμαρτωλότητά του, έχει όμως αγωνία και κάνει αγώνα για τη σωτηρία της ψυχής του.
Γενικώς θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Ορθόδοξος είναι αγωνιστής. Και ο αγώνας του πολλές φορές συνοδεύεται από μαρτύριο. Σε όλες τις εποχές, ακόμα και σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει βαθιά τα σημάδια του μαρτυρίου και του πόνου. Με το Τίμιο Αίμα του Κυρίου μας, που χύθηκε πάνω στο Σταυρό, η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει μάθει ότι οι διωγμοί και τα δεινά που είχαν οι πρώτοι Χριστιανοί έγιναν ο σπόρος της Εκκλησίας. Λέει μια παράδοση ότι, τη στιγμή που έπεσε το πρώτο δάκρυ από τα μάτια των Πρωτοπλάστων κάτω στη γη, εκεί που έπεσε φύτρωσε το πρώτο αγκάθι κι έτσι άρχισε ο πόνος του ανθρώπου που είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας.
Υπάρχει όμως και μια πραγματικότητα που λέει ότι, από τη στιγμή που έπεσαν κάτω στην αμαρτωλή γη οι πρώτες σταγόνες από το αίμα του Εσταυρωμένου Ιησού, φύτρωσε στη γη το ουράνιο δένδρο που λέγεται Εκκλησία. Συνηθίζεται, ιδιαίτερα στις κατακόμβες, να απεικονίζεται η Εκκλησία σαν ένα πλοίο στου οποίου το πηδάλιο βρίσκεται ο Χριστός και πλήρωμά του είναι οι πιστοί. Μόνο μέσα στην Εκκλησία υπάρχει σωτηρία, έξω από αυτή ναυάγια και καταστροφή. Ένας Χριστιανός όσα καλά και αν κάνει αν δεν έχει σχέση με την Εκκλησία, αν δηλαδή δε συμμετέχει στη λειτουργική και μυστηριακή ζωή της, δεν τηρεί τη διδασκαλία της δεν σώζεται.
Για να σωθεί χρειάζεται υπακοή σε αυτήν. Μια χαριτωμένη ιστορία λέει: Στα χρόνια της σκλαβιάς ένας ξένος ειρωνεύτηκε ένα απλό τσομπάνη που καθόταν στα σκαλιά μιας Εκκλησίας. Πιστεύεις; τον ρώτησε. Και βέβαια πιστεύω, του απαντά ο τσοπάνος. Και τι πιστεύεις; ξαναρωτά ο ξένος. Πιστεύω ό,τι πιστεύει ετούτη, απάντησε ο απλοϊκός τσομπάνος χτυπώντας το χέρι του πάνω στον τοίχο της εκκλησίας. Και τι πιστεύει ετούτη; ξαναρώτησε πειραχτικά ο ξένος. Ό, τι πιστεύω κι εγώ, του απάντησε απλά ο πιστός τσομπάνος. Αυτό σημαίνει πραγματική πίστη αγαπητοί μου αδελφοί.
Είσαι ΟρθόδοξοςΧριστιανός; Θα πιστεύεις όσα σου λέει η Εκκλησία, η οποία αποτελεί αυθεντία. Δεν χωρούν ορθολογισμοί μέσα στην Εκκλησία. Μα έτσι άκριτα θα ακολουθούμε όσα λέει η Εκκλησία; θα αναρωτηθούν ορισμένοι. Η απάντηση είναι ξεκάθαρη, ναι. Εφόσον πιστεύεις προσπάθησε να ζήσεις αυτό που πιστεύεις και έτσι θα το καταλάβεις καλύτερα. Αν δεν γευτείς την τροφή δεν μπορείς να καταλάβεις αν είναι νόστιμη ή όχι. Γι' αυτό ας φροντίσουμε να είμαστε συνειδητά μέλη της Εκκλησίας.
Το Πανάγιο Πνεύμα το οποίο ήρθε με την Πεντηκοστή και παραμένει μέσα στην Εκκλησία είναι εκείνο που με τις Δωρεές και τα Χαρίσματά Του θα μας οδηγήσει στο να γευτούμε εκείνο το οποίο απόλυτα έχουμε ανάγκη, και δεν είναι άλλο από αυτή την ίδια τη σωτηρία μας. Η σωτηρία των ανθρώπων είναι ο σκοπός της Εκκλησίας. Εκείνο που απομένει σε όλους μας, και σε μένα και σε σας, είναι να υποβάλουμε στους εαυτούς μας το ερώτημα και να απαντήσουμε με ειλικρίνεια. Είσαι συνειδητό μέλος της Εκκλησίας; Είσαι Χριστιανός; Πώς θα το καταλάβουμε;
Τα γνήσια μέλη της Εκκλησίας λέει ο Ιουστίνος ο Πόποβιτς, είναι οργανικά συνδεδεμένα με τους Αγίους Αποστόλους, τους Μάρτυρες, τους Ομολογητές και με όλες τις ουράνιες Δυνάμεις. Η σύνδεση αυτή έχει ως βάση την αγάπη και η δύναμη αυτής της αγάπης εξαρτάται από την πίστη που υπάρχει στο Χριστό, στο Θεό. Γι’ αυτό και ο θεοφόρος Παύλος λέει: « Ὡς οὔν παρελάβατε τόν Χριστόν Ἰησοῦν τόν Κύριον, ἐν αὐτῶ περιπατεῖτε». Ο Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης λέει. Όταν ζούμε στην Εκκλησία, ζούμε τον Χριστό. Αυτό είναι πολύ λεπτό θέμα, δεν μπορούμε να το καταλάβουμε. Μόνο το Άγιο Πνεύμα μπορεί να μας το διδάξει. Αυτό το Πανάγιο Πνεύμα το οποίο κατέβηκε την ημέρα της Πεντηκοστής και από τότε παραμένει μέσα στην Αγία Εκκλησία του Χριστού, ας μας φωτίζει και να κατευθύνει τα βήματα μας. Αμήν.
