Σε μια πανήγυρι της Μονής των Ιβήρων, στα παλιά χρόνια πήγε και ένας διάκος από τον κόσμο. Έλαβε μέρος στην μεγάλη Αγρυπνία.
Στον Όρθρο ο Τυπικάρης του λέγει: «Πρόσεξε, διάκο, εμείς εδώ λέμε Την Θεοτόκον εν ύμνοις μεγαλύνομεν». Ο διάκος κούνησε το κεφάλι και σαν ήλθεν η ώρα εκφωνεί όπως ήξερε «Την Θεοτόκον και μητέρα του Φωτός, εν Ύμνοις τιμώντες μεγαλύνομεν».
Μόλις μπήκε μέσα στο Ιερό ο Τυπικάρης του λέγει «Διάκο γδύσου, δεν θα συνεχίσεις». Πεισμωμένος ο διάκος γδύθηκε (απεδύθη τα διακονικά άμφια δηλαδή) και έφυγε απ’ το Μοναστήρι.
Τα χρόνια πέρασαν. Καί ο διάκος έρχεται στην πανήγυρι δεσπότης πια.
«Με θυμάσαι», λέγει στον γερο-Τυπικάρη, «είμαι ο διάκος που ξέντυσες κάποτε επειδή παρήκουσα την εντολή σου».
Τον κοίταξε καλά-καλά ο Τυπικάρης και του απαντά: «Και τώρα αν δεν υπακούσεις θα σε ξεντύσω».
Έτσι διατηρούνται οι Τυπικές διατάξεις, Άγιοι Πατέρες.
Από το βιβλίον «Οδηγός Ορθοδόξου Προσκυνητού» (έκδοσις γ’), σ.124-125, Αρχιμανδρίτου Δοσιθέου, Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Παναγίας Τατάρνης Ευρυτανίας
