Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Ἀπόστολος καὶ Εὐαγγελιστής (25 Απριλίου)
Ἅγιος Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής Μᾶρκος, ὁ ὁποῖος ὀνομαζόταν καί Ἰωάννης, ἦταν Ἰουδαῖος Ἑλληνιστής καί ἡ μητέρα του ὀνομαζόταν Μαρία. Καταγόταν ἀπό εὔπορη οἰκογένεια καί κατά τήν συνήθεια τῆς ἐποχῆς νά παίρνουν οἱ Ἰουδαῖοι καί ἕνα δεύτερο ὄνομα ἑλληνικό ἢ ρωμαϊκό, ὀνομάσθηκε καί Μᾶρκος. Ἡ οἰκογένειά του διέθετε τό προφανῶς εὐρύχωρο σπίτι της στήν Ἱερουσαλήμ γιά τίς συνάξεις τῶν Χριστιανῶν. Ὁρισμένοι παλαιότεροι ἐρευνητές δέχονται ὅτι στό σπίτι αὐτό ἔλαβε χώρα τό τελευταῖο δεῖπνο τοῦ Ἰησοῦ μέ τούς Μαθητές Του καί ὅτι ὁ ἄνθρωπος, «ὁ κεράμιον ὕδατος βαστάζων», ὁ ὁποῖος θά ἔδειχνε στούς δύο Μαθητές πού ἔστειλε ὁ Ἰησοῦς γιά τήν προετοιμασία τοῦ δείπνου τό «ἀνώγαιον μέγα ἐστρωμένον ἕτοιμον», ἦταν ὁ Ἰωάννης Μᾶρκος.
Ἡ καταγωγή τοῦ Ἀποστόλου Μάρκου ἦταν μᾶλλον ἀπό τήν Κύπρο. Ἀπό νεαρή ἡλικία ἄρχισε τήν διακονία τῆς κηρύξεως τοῦ Εὐαγγελίου, συνοδεύοντας τόν θεῖο του Ἀπόστολο Βαρνάβα καί τόν Ἀπόστολο Παῦλο στίς διάφορες περιοδεῖες τους.
Στήν πρώτη περιοδεία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου διακόπτει τήν συνεργασία, ὅταν ὁ Παῦλος καί οἱ συνεργάτες του ἔφθασαν ἀπό τήν Κύπρο στήν Πέργη τῆς Παμφυλίας καί ἀπό ἐκεῖ ἐπιστρέφει στά Ἱεροσόλυμα. Στήν ἀρχή τῆς δεύτερης περιοδείας, μετά τήν Ἀποστολική Σύνοδο, κατά τόν «παροξυσμό» πού παρατηρήθηκε μεταξύ Παύλου καί Βαρνάβα, ὁ τελευταῖος μέ τόν Μᾶρκο ἀπέπλευσαν στήν Κύπρο καί ὁ Παῦλος μέ τόν Σίλα ξεκίνησαν γιά τή νοτιοδυτική Μικρά Ἀσία. Ἀργότερα ὁ Μᾶρκος βρίσκεται πάλι κοντά στόν Παῦλο κατά τόν χρόνο πού γράφει ὁ Ἀπόστολος τίς Ἐπιστολές τῆς αἰχμαλωσίας καί τέλος μνημονεύεται στήν Α’ Ἐπιστολή τοῦ Πέτρου, ὡς συνεργάτης αὐτοῦ καί στήν Β’ πρός Τιμόθεον Ἐπιστολή.
Ἅγιος Ἀννιανὸς Ἐπίσκοπος Ἀλεξανδρείας (25 Απριλίου)
Ὁ Ἅγιος Ἀννιανός, μαθητής τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ, Ἐπίσκοπος καί διάδοχός του στόν ἐπισκοπικό θρόνο τῆς Ἀλεξάνδρειας, ὑπῆρξε κατά τόν ἱστορικό Εὐσέβιο Καισαρείας «ἀνήρ θεοφιλής καί κατά πάντα θαυμάσιος». Σύμφωνα μέ τίς ἁγιολογικές εἰδήσεις ἐξασκοῦσε ὡς εἰδωλολάτρης τό ἐπάγγελμα τοῦ ὑποδηματοποιοῦ στήν Ἀλεξάνδρεια.
Ὅταν ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ἀποβιβάσθηκε ἀπό τό πλοῖο στήν πόλη αὐτή, ἀπευθύνθηκε στήν Ἀννιανό γιά νά τοῦ ἐπιδιορθώσει τά χαλασμένα του ὑποδήματα. Ὁ τελευταῖος, ἐπάνω στήν ἐργασία του, τραυμάτισε μέ τό ἐργαλεῖο τό ἀριστερό του χέρι. Μετά ἀπό αὐτό τό συμβάν ὁ Ἀπόστολος Μᾶρκος τοῦ ζήτησε νά πιστέψει στόν Θεό γιά νά θεραπευθεῖ. Καί ἀμέσως ἔκανε πηλό ἀπό τό πτύσμα του καί μέ αὐτό ἐπάλειψε τό χέρι τοῦ Ἀννιανοῦ, ἐπικαλούμενος τό Ὄνομα τοῦ Κυρίου καί τό χέρι τοῦ ὑποδηματοποιοῦ ἔγινε καλά.
Ὁ Ἀννιανός μετά τό θαῦμα, βαπτίσθηκε ἀπό τόν Ἀπόστολο Μᾶρκο καί τόν διαδέχθηκε στόν Ἀλεξανδρινό θρόνο. Κοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 82 μ.Χ.
Κατά ἄλλη μαρτυρία τελεύτησε κατά τήν ἐποχή τοῦ αὐτοκράτορα Δομετιανοῦ, δηλαδή τό ἔτος 85 μ.Χ. Ἄλλη ὅμως παράδοση Ἀνατολικῆς προελεύσεως ἀναφέρει ὅτι ποίμανε τήν Ἐκκλησία τῆς Ἀλεξάνδρειας ἐπί δεκαοκτώ ἔτη καί κοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 86 μ.Χ.
Ἅγιος Μακεδόνιος Β’ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (25 Απριλίου)
Ὁ Ἅγιος Μακεδόνιος ὑπηρέτησε προηγουμένως ὡς πρεσβύτερος τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως καί σκευοφύλακας τῆς Ἁγίας Σοφίας. Ἡ ἀνατροφή του ἔγινε μέ τήν ἐπιμέλεια τοῦ θείου του, Πατριάρχου Γενναδίου τοῦ Α’ (458 – 471 μ.Χ.), τόν ὁποῖο ὁ χρονογράφος Ἐφραίμιος ἀποκάλεσε τύπο εὐσέβειας καί κάθε καλοῦ.
Ὁ Μακεδόνιος ὁ Β’ διαδέχθηκε τόν Πατριάρχη Εὐφήμιο (489 – 496 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος καθαιρέθηκε στά μέσα τοῦ 496 μ.Χ. ἀπό Σύνοδο πού συγκλήθηκε μέ πρωτοβουλία τοῦ αὐτοκράτορα Ἀναστασίου. Μολονότι ὁ Εὐφήμιος ἦταν ἄνδρας πού ἀγωνίσθηκε σθεναρά ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας, εἶχε ἐπισύρει ἐναντίων του ἄγρια καί χωρίς ἔλεος τή δυσμένεια τοῦ αἱρετικοῦ αὐτοκράτορα, ἐχθροῦ τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου στή Χαλκηδόνα. Ὁ Μακεδόνιος ὁ Β’ δέν δίστασε νά προσέλθει στόν αὐτοκράτορα καί νά ζητήσει ἀπό αὐτόν τήν ἀσφάλεια τῆς ζωῆς τοῦ Πατριάρχου Εὐφημίου, κατά τήν ἐξορία του στά Εὐχάιτα μετά τήν καθαίρεση. Ὁ Ἀναστάσιος ὁ Δίκορος (491 – 518 μ.Χ.) ἄκουσε μέ δυσαρέσκεια τήν παράκληση τοῦ Μακεδονίου. Ἔκρινε ὅμως καλό νά τήν δεχθεῖ. Καί ὁ Μακεδόνιος, τοῦ ὁποίου ἡ ἀγαθή ψυχή συμμεριζόταν τήν θλίψη τοῦ ἀδικημένου προκατόχου του, ἔσπευσε ἀμέσως πρός τόν Εὐφήμιο, τόν ἀγκάλιασε ἀδελφικά, τόν ἐφοδίασε δέ καί μέ χρήματα. Συμπεριφορά τόσο περισσότερο ἀξιέπαινη, διότι ὁ Μακεδόνιος ἦταν φτωχός καί τά χρήματα ἐκεῖνα τά εἶχε δανεισθεῖ.
