Ὅσιος Βενέδικτος γεννήθηκε τό ἔτος 480 μ.Χ. στήν ἐπαρχία Νουρσίας τῆς Οὐμβρίας. Οἱ γονεῖς του τόν ἔστειλαν νά σπουδάσει στή Ρώμη, ἀλλά ἡ χλιδή τῆς πρωτεύουσας εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νά φουντώσει στήν ψυχή του ἡ ἐπιθυμία τοῦ μοναχικοῦ βίου. Ὅταν ἔχασε τούς γονεῖς του, ἡ τροφός του ἀνέλαβε τήν κηδεμονία ἐκείνου καί τῆς ἀδελφῆς του Ἁγίας Σχολαστικῆς. Σέ ἡλικία εἴκοσι ἐτῶν ἐγκατέλειψε τήν οἰκογένειά του καί ἀφιερώθηκε στόν Θεό.
Ἀρχικά ἀσκήτεψε στό Ἀφίλε, βορειοανατολικά τῆς Ρώμης καί κατόπιν σέ δυσπρόσιτο σπήλαιο τοῦ Σουμπιάκο. Ἐκεῖ ἔζησε τρία χρόνια αὐστηρᾶς ἀσκήσεως καί μελέτης. Στήν συνέχεια κλήθηκε ἡγούμενος τῆς γειτονικῆς μονῆς τοῦ Βικοβάρο, ἀλλά οἱ μοναχοί γρήγορα ἀντέδρασαν λόγω τῆς αὐστηρᾶς ἀσκήσεως, στήν ὁποία ὑπέβαλε αὐτούς ὁ νέος ἡγούμενος καί ζήτησαν νά τόν δηλητηριάσουν. Ὁ Ὅσιος, ἀφοῦ γλύτωσε μέ θαυματουργικό τρόπο, ἐπέστρεψε στό ἐρημητήριό του στό Σουμπιάκο, ὅπου ἵδρυσε ἐπάνω στούς βράχους δώδεκα κοινόβια, τό καθένα μέ δώδεκα μοναχούς, ἐκ τῶν ὁποίων προΐστατο ἕνας ὡς ἡγούμενος. Οἱ μαθητές γύρω του ἄρχισαν νά πληθαίνουν καί μεταξύ αὐτῶν συγκαταλέγονταν καί νέοι εὐγενῶν οἰκογενειῶν.
Ὅμως, μετά ἀπό λίγο, λόγῳ ραδιουργιῶν ἑνός κληρικοῦ μέ τό ὄνομα Φλωρέντιος, ἀναγκάσθηκε κατά τό ἔτος 529 μ.Χ., νά ἐγκαταλείψει τό προσφιλές ἐρημητήριό του καί νά ἔλθει στό ὄρος Κασσίνο τῆς Καμπανίας, κοντά στήν Καπούη. Ἐκεῖ ὁ Ὅσιος ἵδρυσε δυό ναΐσκους, πού ἀφιέρωσε στόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Πρόδρομο καί τόν Ἅγιο Μαρτίνο καί τήν περιώνυμη μονή τοῦ ὄρους Κασσίνο, ὅπου ἔγραψε καί τόν περίφημο Κανόνα του.
Μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὅσιος ἀπέκτησε τό χάρισμα τῆς διορατικότητας. Δίδασκε πάντοτε στούς μαθητές του μέ τή ζύμη τῆς Θείας Δικαιοσύνης καί κατέβαλε κάθε προσπάθεια γιά τήν πνευματική τους προκοπή. Τούς ἔλεγε νά ἐλπίζουν στόν Θεό, ἐάν βλέπουν καλό νά μήν τό ἀποδίδουν στόν ἑαυτό τούς ἀλλά στόν Κύριο, νά φοβοῦνται τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως καί νά ἐπιθυμοῦν μέ ὅλη τους τήν καρδιά τήν αἰώνια ζωή. Ἐπίσης διαλαλοῦσε ὅτι ὁ ἐπί γῆς βίος τοῦ ἀνθρώπου εἶναι κλίμακα πού ἀνυψώνεται στόν οὐρανό, ἐάν ἡ καρδιά εἶναι ταπεινή. Ἀνεβαίνουμε τήν πρώτη βαθμίδα τῆς ταπεινοφροσύνης, ἐάν ἐνθυμούμαστε ἀδιαλείπτως τόν Θεό. Ἡ δεύτερη βαθμίδα τῆς ταπεινοφροσύνης εἶναι νά μήν ἱκανοποιοῦμε τίς ἐπιθυμίες μας, ἀλλά νά πράττουμε τά ἔργα τοῦ Κυρίου. Ἡ τρίτη εἶναι ἡ πλήρης ὑπακοή. Ἡ τέταρτη εἶναι ἡ ὑπομονή καί ἡ προσκαρτερία. Ἡ πέμπτη ἐκφράζεται διά τῆς ταπεινῆς ἐξαγορεύσεως τῶν λογισμῶν. Ἡ ἕκτη εἶναι ἡ αὐτομεμψία καί, τέλος, ἡ ἑβδόμη εἶναι ἡ βαθιά αἴσθηση τῆς ἀναξιότητάς μας.
Ὁ Ὅσιος Βενέδικτος κοιμήθηκε μέ εἰρήνη μεταξύ τῶν ἐτῶν 543 – 547 μ.Χ. Κατά τόν βιογράφο του, ἕξι ἡμέρες πρίν τόν θάνατό του παρήγγειλε νά τοῦ ἑτοιμάσουν τόν τάφο, τήν δέ τελευταία ἡμέρα νά τόν μεταφέρουν στό ναό, ὅπου, ἀφοῦ μετέλαβε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων καί προσευχήθηκε, παρέδωσε τό πνεῦμα. Τό ἱερό λείψανο αὐτοῦ, ἐνταφιάσθηκε στό ναΐσκο τοῦ Προδρόμου, ἐκεῖ ὅπου ἄλλοτε ὑψωνόταν τό ἱερό τοῦ Ἀπόλλωνος. Κοντά στόν Ὅσιο ἐνταφιάσθηκε καί ἡ ἀδελφή του Σχολαστική.
Ὁ βίος τοῦ Ὁσίου Βενεδίκτου γράφτηκε στή λατινική γλῶσσα ἀπό τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Διάλογο καί μεταφράστηκε στήν ἑλληνική ἀπό τόν Πάπα Ρώμης Ζαχαρία (741 – 752 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος ἦταν Ἕλληνας ἀπό τήν Καλαβρία.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τήν φερώνυμον κλῆσιν ἀληθεύουσαν ἔδειξας, τοῖς ἀσκητικοῖς σου ἀγῶσι, θεοφόρε Βενέδικτε· υἱός γάρ εὐλογίας τεθηλώς, ἀρχέτυπον ἐγένου καί κανών, τοῖς ἐκ πόθου μιμουμένοις τήν σήν ζωήν, καί ὁμοφώνως κράζουσι· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σέ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διά σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.
Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Ἀνατολῆς τῆς νοητῆς φωστήρ γενόμενος
Τῶν ἐν τῇ Δύσει Μοναστῶν ὤφθης διδάσκαλος
Διά βίου τε καί λόγου τούτους παιδεύων.
Ἀλλ’ ἱδρῶσι τῶν λαμπρῶν κατορθωμάτων σου
Τῶν παθῶν ἡμῶν τόν ῥύπον ἀποκάθαρον
Τῶν βοώντων σοι, χαίροις Πάτερ Βενέδικτε.
Μεγαλυνάριον.
Χαίροις τῶν Ὁσίων ἡ καλλονή, καί τῶν ἐν τῇ Δύσει Μοναζόντων ὁ χαρακτήρ· χαίροις θεοδρόμου, ζωῆς ὁ ὑποφήτης, Βενέδικτε τρισμάκαρ, ἀξιοθαύμαστε.
