Πρός

«Τόν Ἱερό Κλήρο, τίς Μοναχικές Ἀδελφότητες
καί τόν εὐσεβῆ λαό τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κρήτης»

«Τα σύμπαντα σήμερον χαρᾶς πληροῦνται· Χριστὸς ἐτέχθη ἐκ τῆς Παρθένου».
«Δόξα ἐν ὑψίστοις θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη».

έ τά χαρᾶς εὐαγγέλια τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ καί τό δοξαστικό ὕμνο τῶν ἀγγέλων καί τό εἰρηνοποιό τους ἄγγελμα, μᾶς καλεῖ ἡ ἱερή ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας να συνεορτάσομε τά Χριστούγεννα. Μέ τίς δύο αὐτές λέξεις, Εἰρήνη καί χαρά, φανερώνεται το τέλος δηλαδή σκοπός καί τό ἀποτέλεσμα τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως, κατά τήν ὁποία «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» (Ιωάν. 1,14).

Αγαπητά μου παιδιά,

Μέ τό μήνυμα αὐτό τῶν Χριστουγέννων καί μέ αἰσθήματα ἀγάπης καί πατρικῆς στοργῆς ἐπιθυμῶ νά ἐναγκαλισθῶ καί νά ἀσπασθῶ ὅλους Σας αὐτήν τήν μεγάλη ἡμέρα καί νά Σᾶς ἀπευθύνω ἕνα λόγο καρδιακό, ἑόρτιο καί εὐχετικό. θέλω, ἰδιαίτερα ἐφέτος πού ἠχοῦν πολύ ἔντονα τά τύμπανα τοῦ πολέμου καί πού καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες ἀπάνθρωπων καί ἀνάδελφων συμπεριφορῶν, να ἀναρωτηθῶ μαζί σας, ἐάν ὄντως ἔχει γίνει ἀποδεκτό ἀπό τήν ἀνθρωπότητα τό Εὐαγγέλιο τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀγάπης, ἂν πιστεύομε πραγματικά στόν Χριστό καί στό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας Του, πού τό κηρύττει διαχρονικά.

«Ὁ θεός τῆς εἰρήνης καί Πατήρ οἰκτιρμῶν, τῆς μεγάλης βουλῆς Αὐτοῦ τόν Ἄγγελον, εἰρήνην παρεχόμενον, ἀπέστειλεν ἡμῖν», καί ἐνῶ θά ἔπρεπε νά κυριαρχεῖ ἡ εἰρήνη, ἡ χαρά, ἡ ἀγάπη, ἡ ἑνότητα καί ἡ ἐλπίδα στούς ἀνθρώπους, ὡς ἀδελφούς καί παιδιά τοῦ ἑνός Πατέρα θεοῦ, ἀντικρύζομε παντοῦ μίση, φθόνους, διχόνοιες, ἀδικίες, πόνους, δολοφονίες, οἱ ὁποῖες ἐν τέλει, γίνονται αὐτοκτονίες τοῦ ἴδιου μας τοῦ ἑαυτοῦ. Ἀντί τῆς εἰρήνης ὑπάρχει ἀκαταστασία καί ἀντί τῆς χαρᾶς κυριαρχοῦν ὁ πόνος καί ἡ ἀναστάτωση. Λαοί δοκιμάζονται ἀπό συγκρούσεις, συχνά καί ἐμφύλιες, πόλεμοι πού εἴτε γίνονται μέ ὅπλα, εἴτε κρύβονται πίσω ἀπό διακρίσεις καί φτώχεια, πόλεμοι πού χαρακτηρίζονται ὑβριδικοί ἤ προοιωνίζονται ὡς παγκόσμιοι, γεμίζουν τίς ψυχές μας ἀνασφάλεια. Γίνεται φανερό πώς, ἡ φιλαδελφία ἔχει δώσει τή θέση της στη μισαδελφία καί τά σημάδια ἀπό ἐκδηλώσεις βίας, ἀμαυρώνουν τήν εἰκόνα τῆς κοινωνίας πού φαίνεται νά μήν εἰρηνεύει καί νά μήν χαίρεται πραγματικά. Το βλέπομε, δυστυχῶς, τό φαινόμενο αὐτό νά εἰσχωρεῖ ἀκόμα καί στίς οἰκογένειες καί στά σχολεῖα μας καί προβληματιζόμαστε πολύ.

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

* * *

Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Εὐδοκίᾳ καί χάριτι τοῦ πανδώρου Θεοῦ διατρέξαντες τόν δόλιχον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί διελθόντες ἐν κατανύξει τήν Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου, ἰδού, εὐφραινόμεθα τῇ πανηγύρει τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως Αὐτοῦ, δι᾿ ἧς ἐλυτρώθημεν ἐκ τῆς τοῦ ᾍδου τυραννίδος.

Ἡ ἔνδοξος ἐκ νεκρῶν Ἔγερσις τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ εἶναι συνανάστασις σύμπαντος τοῦ γένους τῶν βροτῶν καί πρόγευσις τῆς τελειώσεως τῶν πάντων καί τῆς πληρώσεως τῆς Θείας Οἰκονομίας ἐν τῇ ἐπουρανίῳ Βασιλείᾳ. Μετέχομεν εἰς τό ἄφραστον μυστήριον τῆς Ἀναστάσεως ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ἁγιαζόμενοι ἐν τοῖς ἱεροῖς αὐτῆς μυστηρίοις καί βιοῦντες τό Πάσχα, «τό πύλας ἡμῖν τοῦ Παραδείσου ἀνοίξαν», ὄχι ὡς ἀνάμνησιν ἑνός γεγονότος τοῦ παρελθόντος, ἀλλά ὡς πεμπτουσίαν τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ὡς παρουσίαν τοῦ Χριστοῦ ἀεί ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν, ἐγγύτερον εἰς ἡμᾶς ἀπό ὅσον ἡμεῖς οἱ ἴδιοι εἰς τόν ἑαυτόν μας. Τό Πάσχα, οἱ ὀρθόδοξοι πιστοί ἀνακαλύπτουν τόν ἀληθινόν των ἑαυτόν ὡς ἐν Χριστῷ εἶναι, ἐντάσσονται εἰς τήν κίνησιν τῶν πάντων πρός τά Ἔσχατα, «ἐν χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ καί δεδοξασμένῃ» (Α΄ Πέτρ. α΄, 8), ὡς «υἱοί φωτός… καί υἱοί ἡμέρας» (Α΄ Θεσσ. ε΄, 5).

Κεντρικόν χαρακτηριστικόν τῆς ὀρθοδόξου ζωῆς εἶναι ὁ ἀναστάσιμος παλμός της. Ἀστόχως ἀπεκάλεσεν ὁ φιλόσοφος τήν ὀρθόδοξον πνευματικότητα «σκυθρωπήν» καί «φθινοπωρινήν». Εὐστόχως ἐπαινεῖται ὑπό τῶν Δυτικῶν τό ἀνεπτυγμένον αἰσθητήριον τῶν Ὀρθοδόξων διά τό νόημα καί τό βιωματικόν βάθος τῆς πασχαλίου ἐμπειρίας, χωρίς ὅμως ἡ πίστις αὐτή νά λησμονῇ, ὅτι ἡ πορεία πρός τήν Ἀνάστασιν διέρχεται διά τοῦ Σταυροῦ. Δέν γνωρίζει ἡ ὀρθόδοξος πνευματικότης τόν οὐτοπισμόν τῆς Ἀναστάσεως χωρίς Σταυρόν, οὔτε τήν ἀπαισιοδοξίαν τοῦ Σταυροῦ χωρίς τήν Ἀνάστασιν. Διά τόν λόγον αὐτόν, εἰς τό ὀρθόδοξον βίωμα τό κακόν δέν ἔχει τόν τελευταῖον λόγον ἐν τῇ ἱστορίᾳ, ἐνῶ ἡ πίστις εἰς τήν Ἀνάστασιν λειτουργεῖ ὡς κίνητρον διά τόν ἀγῶνα ἐναντίον τῆς παρουσίας ἐν τῷ κόσμῳ καί τῶν συνεπειῶν του, δρᾷ ὡς ἰσχυρά μεταμορφωτική δύναμις. Εἰς τήν ὀρθόδοξον αὐτοσυνειδησίαν δέν ὑπάρχει χῶρος διά συνθηκολόγησιν ἀπέναντι εἰς τό κακόν, δι᾿ ἀδιαφορίαν περί τῆς πορείας τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων. Ἀντιθέτως, ἡ συμβολή εἰς τήν μεταμόρφωσιν τῆς ἱστορίας ἔχει θεολογικήν βάσιν καί ὑπαρξιακόν ἔρεισμα καί ἐκτυλίσσεται χωρίς τόν κίνδυνον ταυτίσεως τῆς Ἐκκλησίας μέ τόν κόσμον. Ὁ Ὀρθόδοξος πιστός ἔχει συνείδησιν τῆς ἀντιθέσεως μεταξύ τῆς ἐγκοσμίου πραγματικότητος καί τῆς ἐσχατολογικῆς τελειότητος καί δέν εἶναι δυνατόν νά παραμείνῃ ἀδρανής ἀπέναντι εἰς τάς ἀρνητικότητας. Διά τόν λόγον αὐτόν, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν εἶδε ποτέ τόν ἀγῶνα διά μεταμόρφωσιν τοῦ κόσμου ὡς ἀσήμαντον ὑπόθεσιν. Ἡ πασχάλιος πίστις ἔσωζε τήν Ἐκκλησίαν τόσον ἀπό τήν ἐσωστρέφειαν καί τήν κλειστότητα, ὅσον καί ἀπό τήν ἐκκοσμίκευσιν.

Εἰς τό Πάσχα τῶν ὀρθοδόξων συμπυκνοῦται ὁλόκληρον τό μυστήριον καί ὁ ὑπαρξιακός πλοῦτος τῆς εὐσεβείας μας. Τό «ἐξεθαμβήθησαν» τῶν Μυροφόρων, ὅταν, «εἰσελθοῦσαι εἰς τό μνημεῖον εἶδον νεανίσκον… περιβεβλημένον στολήν λευκήν» (Μάρκ. ιστ΄, 5), χαρακτηρίζει τό μέγεθος καί τήν οὐσίαν τῆς ἐμπειρίας τῆς πίστεως ὡς βιώσεως ὑπαρξιακοῦ συγκλονισμοῦ. Τό «ἐκθαμβεῖσθαι» δηλώνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος εὑρίσκεται ἐνώπιον ἑνός μυστηρίου, τό ὁποῖον βαθαίνει, ὅσον τό προσεγγίζει, κατά τό λεχθέν, ὅτι ἡ πίστις μας «δέν εἶναι πορεία ἀπό τό μυστήριο στή γνώση, ἀλλά ἀπό τή γνώση στό μυστήριο».

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ 
ΙΕΡΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΚΡΗΤΗΣ

Ηράκλειο, 10 Δεκεμβρίου 2024

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Την Παρασκευή, 13 Δεκεμβρίου 2024, Εορτή του Αγίου Μάρτυρος Ευγενίου, άγει τα ονομαστήριά του ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας, Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ.κ. Ευγένιος. Την Πέμπτη, 12 Δεκεμβρίου και ώρα 6.00΄ μ.μ. θα τελεσθεί ο Πανηγυρικός Εσπερινός της Εορτής στον Ιερό Ενοριακό Ναό του Αγίου Ευγενίου Μεσαμπελιών Ηρακλείου. Την Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου θα τελεσθεί ο Όρθρος και η Θεία Λειτουργία, στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Μηνά, προεξάρχοντος του εορτάζοντος Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου μας. Μετά τη Θεία Λειτουργία και έως 12.30΄ μ.μ. και το απόγευμα από ώρας 5.00΄ μ.μ. έως 8.00΄ μ.μ., ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος θα δέχεται στο Αρχιεπισκοπικό Μέγαρο τις ευχές όσων επιθυμούν να ευχηθούν για τα ονομαστήριά του.

Από την Ιερά Αρχιεπισκοπή Κρήτης

Για να δείτε την ανακοίνωση των ονομαστηρίων του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας  σε μορφή αρχείου pdf κάντε κλικ εδώ

Πρός
Τόν Ἱερό Κλήρο, τίς Μοναχικές Αδελφότητες
καί τόν εὐσεβῆ λαό τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κρήτης.

Αγαπητά μου φωτόμορφα παιδιά τῆς Ἐκκλησίας,

Χριστός Ανέστη! Χριστός, τό Φῶς, ἡ Ἐλπίδα, ἡ Ζωή τοῦ κόσμου Ἀνέστη!

Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία φιλάνθρωπα ἀπόψε μᾶς καλεῖ νά λάβομε Φῶς «ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου Φωτός» γιά νά φωτισθοῦν τά σκοτάδια τῆς ζωῆς μας. Καί μᾶς προσφέρει ἐλπίδα Χριστοῦ, τήν ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεώς Του, ὡς ἐγγύηση τῆς συναναστάσεως τοῦ ἀνθρώπου, πού τόσο τήν ἔχομε ἀνάγκη στούς καιρούς αὐτούς τῆς ἀπελπισίας.

Ἑορτάζομε καί πάλι τήν ἐκ νεκρῶν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἑορτάζομε το «ημέτερον Πάσχα», τό πέρασμα καί τήν ἔξοδό μας ἀπό τό σκότος τῆς ἁμαρτίας στο φῶς καί τήν ἐλπίδα, καί ἀπό τά δεινά καί τήν δουλεία στήν ἐλευθερία καί τή χαρά τῆς ἐν Χριστῷ ἀναστημένης ζωῆς. Καί ὅταν οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί λέμε πώς ἑορτάζομε, ἀσφαλῶς καί ἐννοοῦμε ὅτι βιώνομε, ὅτι ζοῦμε τό γεγονός στην πνευματική του διάσταση καί μέ αὐτόν τόν τρόπο πληροῦνται ἀπό Φῶς οἱ ὑπάρξεις μας, Φῶς τό ὁποῖο διαλύει τα σκοτάδια μας, τή ζάλη «τῶν ἀμφιβόλων λογισμῶν» μας, τόν σκοτασμό τῆς αὐτοειδωλοποίησης καί αὐτοθέωσής μας.

Ὁ Ἀναστάς Χριστός ἀνέτειλε «ἐκ τοῦ τάφου ὡραῖος» (Δ’ ωδή Κανόνος Πάσχα), χαρίζοντας φῶς ἀνέσπερο, εἰρήνη ἀδιάπτωτη, χαρά ἀνεκλάλητη, ἀγαλλίαση θεόσδοτη, «ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί ζωὴν τήν αἰώνιον!». Γι’ αὐτό Τοῦ ψάλλομε τό «εἰς τήν Ἔγερσιν του καυχῶμαι, ὁ δὲ θάνατός του ζωή μου», διότι ὁ Ἀναστὰς Χριστὸς εἶναι τό «Φῶς τό Ἀληθινόν», πού διαλύει τα σκοτάδια τῆς ὕπαρξης τοῦ καθενός μας, εἶναι Αγάπη πού ἀποδιώκει τον φόβο γύρω μας καί εἰσέρχεται μέσα μας καί στόν κόσμο μας, «τῶν θυρῶν» τῶν καρδιῶν μας πολλές φορές «κεκλεισμένων», γιά νά μᾶς ἐλευθερώσει. «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια» (Γ ́ Ἰδή Κανόνος Πάσχα).