ε αφορμή τη γνωστή παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου της σημερινής Ευαγγελικής παραβολής, αγαπητοί μου αδελφοί, ο Χριστός μας θυμίζει πως πρέπει, εάν είμαστε πλούσιοι στα χρήματα και τις περιουσίες, να μην είμαστε φτωχοί στην αγάπη. Και πάλι αν είμαστε φτωχοί στα χρήματα και τις περιουσίες, ας μην είμαστε πλούσιοι στις κακότητες. Αυτούς δε τους πλουσίους, τους χορτάτους, ο Χριστός τους ειδοποιεί με αυστηρότητα: «Αλλοίμονο σε σας τους χορτάτους, τους πλουσίους!». Γιατί όμως; Μήπως φταίει ο πλούτος; Όχι βέβαια, δεν φταίει ο πλούτος φταίει ο άνθρωπος.
Γι’ αυτό ο Χριστός εννοεί «τους κακούς και σκληρόκαρδους πλουσίους σαν και τον σημερινό πλούσιο της παραβολής». Και γι’ αυτούς τους φτωχούς είπε: «μακάριοι οι φτωχοί». Δηλαδή η φτώχεια μας κάνει καλούς ανθρώπους και καλά παιδιά του Θεού; Ασφαλώς και όχι! Γι’ αυτό ο Χριστός μιλάει για τους φτωχούς όχι από δική τους ασωτεία και οκνηρία, ούτε από κακοκεφαλιά. Αλλά γι’ αυτούς που σηκώνουν το πρόβλημά τους με υπομονή και καρτερία, όπως ετούτος ο φτωχός Λάζαρος της σημερινής παραβολής. Όλα αυτά είναι χρήσιμα και απαραίτητα με την προϋπόθεση πως πιστεύουμε στην άλλη ζωή, στην αιωνιότητα.
Διαφορετικά δεν μας κάνει και πολύ εντύπωση αυτό που ακούμε ότι «ας φάμε και ας πιούμε, γιατί αύριο θα πεθάνουμε». Εντούτοις οι άνθρωποι, που έτσι σκέπτονται και με αυτό τον τρόπο πορεύονται στη ζωή, έχουν εγκόσμιο φρόνημα και υλιστική νοοτροπία. Ασχολούνται με άγχος και αγωνία, να αυξήσουν την κινητή και ακίνητη περιουσία να φτιάξουν μεγάλα και πολυτελή σπίτια να αγοράσουν τα καλύτερα και ακριβότερα αυτοκίνητα να διασκεδάσουν όσο πιο πλούσια και άλλα πολλά. Γαντζώνονται με κάθε τρόπο στη ζωή, φοβούμενοι μη την χάσουν.