Πρός
Τον Ιερό Κλήρο, τις Μοναστικές Αδελφότητες
και τὸν εὐσεβῇ λαό τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κρήτης
Αγαπητά μου μέλη τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας μας,
«Τῇ Ἁγίᾳ καὶ Μεγάλη Κυριακῇ τοῦ Πάσχα αὐτήν την ζωηφόρον Ανάστασιν ἑορτάζομεν τοῦ Κυρίου καὶ θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ». Λίγο πρίν, «τῷ Ἁγίῳ και Μεγάλῳ βαββάτω», ή «Ζωή ἐν τάφῳ κατετέθης, καί «ἀγγέλων στρατιαί ἐξεπλάττοντο, συγκατάβασιν δοξάζουσαι» την Εκείνου, «λλλά (ὁ Χριστός) τριήμερος ἀνέστη» καὶ τὸ ἀποτέλεσμα τοῦ γεγονότος αὐτοῦ εἶναι ὅτι «ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο». Ὁ Ἀρχηγός τῆς Ζωῆς δεν ήταν δυνατόν να κρατηθεῖ ἀπό τὸ θάνατο. Με το θάνατό του νίκησε το θάνατό μας καὶ ἡ Ἀνάστασή του έφερε τὴν ἀνάσταση τοῦ ἀνθρώπου, ὅλων ἐμᾶς,
Γι' αὐτὸ καὶ ἡ ἡμέρα αὐτὴ εἶναι ἡμέρα χαρᾶς καὶ πνευματικῆς εὐφροσύνης. Ἂν μποροῦμε μὲ καθαρές τις αἰσθήσεις νὰ δοῦμε τόν Αναστάντα να λέγει σ στον καθένα μας προσωπικά το «χαῖρε» καὶ στην Εκκλησιαστική μας κοινότητα το «χαίρετες, τότε κατανοούμε πῶς μποροῦμε να σταθούμε μπροστὰ στὸ Φῶς τῆς Ἀνάστασης, να αἰσθανθοῦμε τὴν ἐλπίδα της, να λύσομε κάθε δεσμό με την αἁμαρτία καὶ νὰ πληρωθεῖ ἡ ὑπαρξή μας ἀπὸ τὰ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως.
«Αναστάσεως, ἡμέρα, καὶ λαμπρυνθώμεν» με το πασχαλινό φῶς τῆς ἀγάπης καὶ «ἀλλήλους περιπτυξώμεθα ...καὶ τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει», όπως λέγει ὁ ὕμνος που ἐπαναλαμβάνει τα λόγια τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ὁ ὁποῖος τονίζει: «τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς, καὶ μὴ ὅτι τοῖς δι' ἀγάπην πεποιηκόσιν, ἢ πεπονθόσι· (ἐκείνους ποὺ μᾶς μισοῦν, ὄχι μόνο ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἀπό ἀγάπη μας εὐεργετήσει ἤ ἔχουν εὐεργετηθεῖ ἀπό ἐμᾶς). (PG 35,397).
Χωρίς, τὴν Ἀνάσταση δεν ξοῦμε ἀκόμη καὶ ἡ ἀγάπη μας είναι ελλιπής, ἴσως καὶ μὲ εἰλικρινής, ἀφοῦ συχνά μετατρέπεται σε ὠφελιμιστική διαδικασία. Η δύναμη τῆς Ἀιαστάσεως νικά κάθε μορλή μίσους, καὶ ἐμπάθειας, χαρίζοντάς μας τὴν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία. Και ἡ ὑπαρξή μας ὡς μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ νοηματοδοτείται μόνο μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν προϋπόθεση ποὺ μᾶς άδικοι ὡς «ἐντολήν καινήν», λών καινήν», ελπό αὐτό θὰ σᾶς γνωρίζουν ὅτι εἶστε μαθητές μου», ἐὰν κἀγάπην ἔχατε ἐν ἀλλήλοις».
Ἀν έτσι πράττομε, ἄν ἔτσι πιστεύομε καὶ λεντουργούμε, δέν μένουν αμφιβολίες για τη σωτηρία μας, οὔτε ὑπάρχουν σκοτεινά σημεία γιὰ τὸν έσχατολογικό μας προορισμό, για το προσωπικό μας Πάσχα τη δική μας διάβαση ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν.
Γι' αὐτὸ χαιρόμαστε, καὶ τὰ πρόσωπά μας εἶναι ὀλοφώτεινα.
Γιατί Φῶς ἐκ τοῦ Ἀνεστέρου Φωτός διαχέει ἀπόψε τις καρδιές μας, Φῶς Χριστοῦ, Φῶς ἀγάπης «φαίνει πᾶσι» καὶ ἐν Αὐτῷ «σκοτία οὐκ ἔστιν οὐδεμία» (Α' Ιωάν. α΄, 5).
Γι' αὐτὸ δὲν αἰσθανόμαστε μόνοι, ἀφοῦ ἀκλόνητη παραμένει ή βεβαιότητα, ότι «ὁ θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν Χριστός» είναι «μεθ' ἡμῶν πάσας, τὰς ἡμέρας έως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματ. κη΄, 20). Η αἴσθηση τῆς παρουσίας του στηρίζει διαρκώς το βηματισμό μας, ὁ Ἀναστάς είναι κοντά μας και μαζί μας, στο μόχθο καὶ τὸν ἀγῶνα τῆς καθημερινότητάς μας, Καί γίνεται άγκυρα στη θάλασσα του βίου μας και απαντοχή από συχνά τρικυμισμένο πέλαγος τῆς ζωῆς μας,
Μὲ αὐτήν την πίστη πορευόμαστε. Η Ανάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι το κέντρο τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης μας καὶ τὸ ζοῦμε μὲ αὐτές τις προοπτικές. Χωρίς την Ανάσταση ή πίστα μας είναι «κενή» (Α' Κορ σ΄, 14), κενό και το κήρυγμά μας κατὰ τὸν Ἀπόστολο, κενή και ή ζωή μας άδεια δηλαδή. Με την Ανάσταση γίνεται καινά, με «αι», καινούργια δηλαδή, ολοκαίνουργια.
Αὐτὸ μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία μας κατά την εὐφρόσυνη ἡμέρα τῆς Αναστάσεως. Να βιώσομε ὡς γιορτή τὴν ἀναστάσιμα ἐμπειρία, καὶ δι αὐτῆς να συνειδητοποιήσαμε το μυστήριο τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καὶ τοῦ τελικού προορισμού μας. Συγχρόνως μᾶς ἐμπνέει νὰ γίνομε ζωηφόρα κύτταρα τῆς κοινωνίας, με διαρκή αγώνα για την προσωπική μας ίεροπρέπεια καὶ τὴν ἀξιοπρέπεια ὅσων συνανθρώπων μας δοκιμάζονται καὶ ἀδικοῦνται. Σε ένα κόσμο που εξακολουθεί να σπαράσσεται από θανατηφόρες ἐχθρότητες και αναλγησία, ἀπό μισάνθρωπες άδελφοκτονίες, το μήνυμα τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ έρχεται νὰ μᾶς ὑπενθυμίσει πὼς δὲν ὑπάρχουν αδιέξοδα.
Έρχεται νὰ μᾶς καλέσει να χαροῦμε τὴν ἀπελευθέρωσή μας ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ ὑπαρξιακού μας θανάτου.
Έρχεται νὰ διακηρύξει τη νίκη τῆς ζωῆς κατὰ τῶν φθοροποιών παθών, ὥστε νὰ ἐνισχύεται ή ομόνοια, ή καταλλαγή, ή αγάπη, ή ἐνότητα, ή αρμονική συνύπαρξη όλων «ὐπέρ ὧν Χριστός ἀπέθανεν (Ρωμ. ιδ', 15)
Έρχεται να γίνει, όπως έγραψε ο Άγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, «ἀνανέωσις τῆς τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, [..] ἀναζώωσις καὶ ἀνάπλασις καὶ πρὸς ζωήν ἀθάνατον ἐπανέλευσις», δηλαδή ή Ανάστασις τοῦ Κυρίου εἶναι ξαναζωντάνεμα τῆς ἀνθρώπινης φύσεως, αναδημιουργία της, ἐπιστροφή στή νεότητα τοῦ παραδείσου (PG 151, 235D – 248C)
Μακάριοι όσοι κατορθώνουν να ζοῦν ἔτσι τήν Ἀνάσταση καὶ προβάλλουν αντίσταση, μὲ τὸν λόγο και τη ζωή τους στις βαρβαρότητες καί τις κακοποιήσεις τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, σε ὅτι τὸ εὐτελίζει σε ὅ,τι τὸ αἰχμαλωτίζει σε τεχνητές ανάγκες και ψευδοχαρές
Μακάριοι όσοι λειτουργοῦν ἀναστάσιμα, αμβλύνοντας διχασμούς, ἀντιθέσεις, ἐχθρότητες, καλλιεργώντας τη συμφιλίωση, τὴν εἰρήνη, την κοινωνική συνοχή. Εύλογημένοι ὅσοι εμπνέονται από ἀπὸ τή συγγνώμη, ἡ ὁποία ἀνέτειλε από τον τάφο τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν παρέχουν σε ὅσους τους πληγώνουν, τους παραθεωρούν, τους σταυρώνουν, Εὐλογημένοι όσοι ἀγαποῦν καὶ συγχωρούν, ὅσοι μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἀνασταίνονται καὶ ἀνασταίνουν.
Ἂς έχομε στην καρδιά μας τό Αναστάσιμο τοῦτα Εύαγγέλιο τῆς χαρᾶς καὶ τῆς ἀγάπης καὶ ὡς ἀπαλύνομε τον πόνο τῆς κοινωνίας μας με τη δική μας, ταπείνωση, ὡς ἀπάντηση στην εγωϊστική αὐτοθέωση ποὺ ὑψώνει τείχη ανάμεσά μας, καὶ μὲ τή δική μας θυσιαστική ἀγάπη, όπως έκανε Πρῶτος καὶ μᾶς δίδαξε ὁ Χριστός μας.
Εύχομαι πατρικά να λάβομε αὐτό τό μήνυμα καὶ νὰ τὸ κάνομε πράξη καὶ ἔτσι ἡ εὐλογία τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ νὰ πλημμυρίσει τή ζωή μας, ή χαρά και ἡ εἰρήνη Του νὰ εἰσέλθουν στις καρδιές μας καὶ το Φῶς του, το φῶς τῆς Ὀρθόδοξης πίστης μας, να φωτίζει το δρόμο τῆς ζωῆς μας
Χριστός Ανέστης! Χριστός, το Αληθινό Φῶς ἡ μόνη Ελπίδα, ή όντως Ελευθερία, ή αιώνια Ζωή του κόσμου Ανέστη! Αληθώς Ανέστη ὁ Κύριός μας, γιὰ ἐμᾶς Ἀνέστη ὁ Κύριός μας.
Συσταυρωμένοι ἀδελφοί καὶ παιδιά μου, καλά συνανάσταση και ἐφέτος καὶ γιὰ πάντα
Με πατρικές εὐχές
και την ἀγάπη τοῦ Ἀναστάντος, Κυρίου μας
Ὁ Αρχιεπίσκοπος
† Ὁ Κρήτης, Εὐγένιος
