Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (12 Ιουλίου)

Παΐσιε τοῦ ὄρους Ἄθωνος δένδρον,
πολύκαρπον ὁσιώτατε ἐδείχθης.

Δεκάτῃ τε καί δευτέρᾳ Παΐσιος θάνε.

Όσιος πατήρ Παΐσιος ο Αγιορείτης γεννήθηκε από ευλαβείς γονείς, τον Πρόδρομο και την Ευλαμπία Ενζεπίδη, στα Φάρασα της Καππαδοκίας στις 25 Ιουλίου του 1924 μ.Χ., λίγες μέρες πριν από τη φυγή των Φαρασιωτών από την πατρώα γη για την Ελλάδα. Στη βάπτισή του, ο Όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης (βλέπε 10 Νοεμβρίου), ο πλήρης ημερών και αγιότητος βίου κοσμούμενος ιερέας των Φαράσων, τον ονόμασε Αρσένιο, «για να τον αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως χαρακτηριστικά είπε.

Στην Ελλάδα, η οικογένεια του μικρού Αρσενίου εγκαταστάθηκε στην Κόνιτσα της Ηπείρου, όπου ο ίδιος πέρασε τα παιδικά και νεανικά του χρόνια. Γαλουχούμενος με τις διηγήσεις για το θαυμαστό βίο του Αγίου Αρσενίου, έλεγε ότι θα γίνει μοναχός από την ηλικία των 5 ετών! Και αφού έμαθε να διαβάζει, αγαπημένη του ασχολία υπήρξε η ανἀγνωση των βίων των Αγίων, των οποίων εμιμείτο τους ασκητικούς αγώνες με θερμό ζήλο.

Μετά από τις εγκύκλιες σπουδές του δε θέλησε να συνεχίσει στα γράμματα, αλλά προτίμησε να μιμηθεί τον Χριστό και μαθήτευσε στην τέχνη του ξυλουργού, την οποία άσκησε με επιμέλεια και δεξιοσύνη. Στην ηλικία των 15 ετών αξιώθηκε της θέας του Κυρίου, για ένα μόνο φιλότιμο λογισμό, μέσω του οποίου απέκρουσε μία δαιμονική προσβολή του πειρασμού της απιστίας. Από τότε φούντωσε μέσα του ακόμη περισσότερο η φλόγα της αγάπης του Θεού και ο πόθος για τη μοναχική ζωή.

Ακολούθησαν καιροί ταραχής και αναστάτωσης για την Ελλάδα, λόγω της ξένης Κατοχής και του εμφυλίου πολέμου. Ο Όσιος όμως, τόσο ως πολίτης όσο και ως στρατιώτης κατά τη θητεία του (1945 - 1949 μ.Χ.), επέδειξε απαράμιλλο θάρρος και αυτοθυσία. Ήταν πρόθυμος να δώσει κάθε στιγμή και τη ζωή του ακόμα για τη σωτηρία των άλλων. Ευρισκόμενος μάλιστα συχνά μέσα στον καταιγισμό των φονικών πυρών, συνέβη να σώσει με τις θερμές προσευχές του πολλούς στρατιώτες, αλλά να σωθεί και ο ίδιος με τρόπο θαυμαστό.

Ἁγία Βερονίκη (12 Ιουλίου)

Ἁγία Βερονίκη, ἔζησε καί ἔδρασε γιά τήν χριστιανική πίστη στήν πόλη Πανεάδα. Ἀξιώθηκε μάλιστα νά συναντήσει τόν ἴδιο τόν Χριστό, ὁ ὁποῖος τήν θεράπευσε ἀπό τήν βασανιστική αἱμορραγία πού εἶχε. Γιά νά τιμήσει καί νά εὐχαριστήσει λοιπόν τόν Κύριο, ἔκανε ἕναν ἀνδριάντα τοῦ Χριστοῦ γιά νά τόν τιμοῦν καί προσκυνοῦν οἱ πιστοί.
Μετά ἔγινε μέλος τῆς πρώτης Ἐκκλησίας καί ἀπεβίωσε σέ βαθιά γεράματα.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Εὑροῦσα τήν ἴασην, παρά Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, αὐτόν ἐθεράπευσας, δι’ ἐναρέτου ζωῆς, καί βίου σεμνότητος· ὅθεν τῆς οὐρανίου, μετασχοῦσα εὐκλείας, πρέσβευε τῷ Κυρίῳ, Βερονίκη Ἁγία, ὑπέρ τῶν εὐφημούντων, τά σά προτερήματα.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Τῷ Χριστῷ προσέδραμες, θερμῇ τῇ πίστει, καί τυχοῦσα πάνσεμνε, τῆς θεραπείας παρ’ αὐτοῦ, δι’ ἀρετῆς κατηξίωσαι, ὦ Βερονίκη τῆς ἄνω λαμπρότητος.

Μεγαλυνάριον.
Χάριτος τυχοῦσα παρά Χριστοῦ, βίον Βερονίκη, ἐβιώσω θεοφιλῆ, οὗπερ ἐν ταῖς τρίβοις, ὀδήγει ταῖς λιταῖς σου, τούς τῇ θερμῇ πρεσβείᾳ σου καταφεύγοντας.

Ἅγιοι Πρόκλος καὶ Ἱλάριος οἱ Μάρτυρες (12 Ιουλίου)

ἱ Ἅγιοι μάρτυρες Πρόκλος καί Ἱλάριος, ἔζησαν τήν ἐποχή τοῦ αὐτοκράτορα τῶν Ρωμαίων Τραϊνοῦ καί τοῦ ἡγεμόνα Μαξίμου.
Πρῶτος συνελήφθη ὁ Ἅγιος Πρόκλος καί ἀφοῦ διακήρυξε τήν πίστη του στόν Θεό ἐνώπιον τοῦ αὐτοκράτορα, ὁδηγήθηκε στόν ἡγεμόνα νά ὑποβληθεῖ σέ βασανιστήρια. Πρῶτα λοιπόν τοῦ ἔκαψαν τήν κοιλιά μέ ἀναμμένους δαυλούς, στήν συνέχεια τοῦ ξέσκισαν ὅλο τό σῶμα μέ σιδερένια νύχια, ἔπειτα τόν κρέμασαν καί τέλος πάρθηκε ἡ ἀπόφαση νά θανατωθεῖ μέ τόξα.
Καθ’ ὁδόν λοιπόν πρός τόν τόπο τοῦ μαρτυρίου, ὁ Ἅγιος συνάντησε τόν ἀνεψιό του Ἱλάριο, ὁ ὁποῖος χαιρέτησε τόν θεῖο του. Γι’ αὐτό τόν λόγο συνελήφθη. Ἔτσι ἀφοῦ θανατώθηκε ὁ Ἅγιος Πρόκλος μέ τά τόξα, στή συνέχεια θανατώθηκε καί ὁ Ἱλάριος, ἀφοῦ πρῶτα ρωτήθηκε ἂν εἶναι καί αὐτός χριστιανός.
Ἔτσι ἔλαβαν τόν στέφανο τοῦ μαρτυρίου.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Σταυροῦ τήν πανοπλίαν ἱερῶς ἐνδυσάμενοι, Ἱλάριε καί Πρόκλε, ὑπέρ φύσιν ἠθλήσατε, καί δόξης οὐρανίου κοινωνοί, ἐδείχθητε ὡς μέτοχοι Χριστοῦ· διά τοῦτο χαρισμάτων ταῖς δωρεαῖς, πυρσεύετε τούς κράζοντας· δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι δι’ ὑμῶν πᾶσιν ἰάματα.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τούς ἀσφαλεῖς.
Ὡς συγγενεῖς, καί ἐν τοῖς τρόποις σύμψυχοι, καί ἐν παντί, ὁμονοοῦντες ὤφθητε, Πρόκλε Μάρτυς ἀξιάγαστε, σύν Ἱλαρίῳ τῷ θεόφρονι· τό πάθος γάρ Χριστοῦ ἐξεικονίσαντες, τῆς παρ’ αὐτοῦ εὐκλείας ἠξιώθητε, αἰτούμενοι πᾶσι θείαν ἄφεσιν.

Μεγαλυνάριον.
Βλέπων σε Ἱλάριος ὁ κλεινός, κατηγλαϊσμένον, Μάρτυς Πρόκλε ἀθλητικῶς, κοινωνός σοι ὤφθη, Χριστόν ὁμολογήσας· ἔνθεν τῆς ἄνω δόξης, ἄμφω ἐτύχετε.

Ὅσιος Μιχαὴλ ὁ Μαλεῖνος, πνευματικὸς πατέρας τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Ἀθωνίτη (12 Ιουλίου)

ζησε στά χρόνια τῶν βασιλέων Κωνσταντίνου Ζ’ καί μέχρι τῶν χρόνων τοῦ Βασιλείου Β’ τοῦ Βουλγαροκτόνου. Γεννήθηκε στήν Καππαδοκία ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς καί πλούσιους, τόν Εὐδόκιμο καί τήν Ἀναστασῶ. Ὁ παππούς του ἀπό τόν πατέρα του, Εὐστάθιος, κατεῖχε τό ἀξίωμα τοῦ πατρικίου. Ὁ δέ παππούς του ἀπό τή μητέρα του, Ἀδράλεστος, εἶχε τό ἀξίωμα τοῦ Στρατηλάτη τῆς Ἀνατολῆς.
Ὁ Μανουήλ - αὐτό ἦταν τό κατά κόσμον ὄνομά του - ἀνατράφηκε μέσα στ’ ἀνάκτορα, ἀλλά γρήγορα κατάλαβε τήν ματαιότητα τῶν ἐγκόσμιων τιμῶν καί ἀγαθῶν καί γί αὐτό κατέφυγε στό ὅρος τοῦ Κύμινα. Ἐκεῖ βρῆκε κάποιο μοναχό γέροντα μεγάλης ἀρετῆς, τόν Ἰωάννη, πού τόν παρεκάλεσε νά μείνει κοντά. Ὁ γέροντας μέ ἐπιφύλαξη τόν δέχτηκε, ἀλλά μετά ἀπό λίγο ὁ πατέρας του ἐντόπισε πού βρίσκεται καί μέ διάφορες παρακλήσεις τόν ἔφερε στό σπίτι.