ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ
«Χριστῷ συναισταύρωμαι, ζῶ δὲ ἐουκέτι ἐγώ, ζεῖ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστὸς»
ην Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, στο ευαγγελικό ανάγνωσμα ο Χριστός καλεί όλους τους πιστούς να σηκώνουμε με πίστη τον δικό μας σταυρό λέγοντας: Εκείνος που θέλει να με ακολουθεί ως μαθητής μου, ας διακόψει κάθε σχέση με τον διεφθαρμένο από την αμαρτία εαυτό του και ας πάρει τη σταθερή απόφαση να σηκώνει καθημερινά τον σταυρό του, και τότε ας με ακολουθεί.
Διότι, όποιος θέλει να σώσει την πρόσκαιρη ζωή του, θα χάσει την αιώνια ζωή. Όποιος όμως χάσει και θυσιάσει τη ζωή του για μένα και το Ευαγγέλιό μου, αυτός θα σώσει την ψυχή του και θα κερδίσει την αιώνια μακαριότητα. Τι νόημα έχουν τα λόγια αυτά του Χριστού; Γιατί ο Χριστός ζητά από όλους τους μαθητές του να σηκώνουν διαρκώς ένα σταυρό; Για να κατανοήσουμε το νόημα των λόγων αυτών του Χριστού θα πρέπει να δούμε πότε ο Χριστός είπε τα λόγια αυτά.
Τα είπε ακριβώς μετά από την ώρα εκείνη που ο απόστολος Πέτρος με έντονο τρόπο προέτρεψε τον Κύριο να μην πάει στην Ιερουσαλήμ, να αρνηθεί το Πάθος και το σταυρικό θάνατο. Τότε ο Χριστός μπροστά στους μαθητές επέπληξε τον Πέτρο και του είπε: «ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ».
Διότι ο Πέτρος δεν μπορούσε να κατανοήσει εκείνη την ώρα ότι χωρίς τον σταυρικό θάνατο του Χριστού δεν θα σωζόταν το ανθρώπινο γένος. Αμέσως λοιπόν μετά ο Χριστός προσκαλεί τους μαθητές του και τα πλήθη και μπροστά σε όλους λέει ότι όχι μόνον ο ίδιος πρέπει να σταυρωθεί, αλλά και ότι κανείς δεν μπορεί να σωθεί παρά μόνον αν σηκώσει ο καθένας τον δικό του σταυρό και Τον ακολουθήσει όπως το πρόβατο τον ποιμένα, όπως ο δούλος τον κύριό του, όπως ο στρατιώτης τον βασιλέα, ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο. Αλλά τί σημαίνει να σηκώνουμε τον σταυρό μας;
Η ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
έ κατάνυξη καί δέος ἡ Ἐκκλησία µἄς ἑορτάζει καί πανηγυρίζει τήν παγκόσμιο ὕψωση τοῦ Τιµίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ καί καλεῖ τά πνευµατικά τῆς παιδιά νά προσέλθουν µἐ εὐλάβεια νά ἀσπασθοῦν τό Τίµιο Ξύλο πάνω στό ὁποῖο ἔχυσε τό αἴµά Του γιά τίς ἀµαρτίες µἄς ὁ Θεάνθρωπος. Χαρά καί φόβο αἰσθανόµαστε στήν καρδιά καθώς προσεγγίζουµε τόν Τρισµακάριστο Σταυρό. Χαρά γιά τή σωτηρία ποῦ ἔφερε στόν κόσµο, φόβο γιά τίς ἁμαρτίες ποῦ ἀκόµα φωλιάζουν στό εἶναι µἄς.
Ἀλήθεια πῶς νά πλησιάσει κανείς τό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ χωρίς δέος; Αὐτόν ποῦ οἱ ἄγγελοι εὐλαβοῦνται ἐµεῖς οἱ ἄνθρωποι πῶς νά ἀγγίζουµε; 'Ὅμως µἔ τήν πίστη, ὅτι ὁ Τίµιος Σταυρός εἶναι «Χριστιανῶν ἡ ἐλπίς» δειλά-δειλά πλησιάζουµε τό Μυστήριό του καί µἐ γνήσια εὐλάβεια γονατιστοί µπροστά τοῦ ψελίζουµε: «Σύ µοὐ σκέπη κραταιά ὑπάρχεις ... ἁγίασον µἐ τήδυναµεί σου». Ἡ σηµερινή ἑορτή τήν ὁποία ἐορτάζουµε µἐ τόση λαµπρότητα εἶναι ἀναµνηση ἑνός µἐγάλου γεγονότος πού ἔγινε τό 326.
Στό Συναξαριστή τῆς Ἐκκλησίας µἄς διαβάζουµε ὅτι ὅταν ὁ πρῶτος χριστιανός βασιλεύς ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἐξεστράτευσε κατά τοῦ Μαξεντίου, βρισκόµενος σέ δύσκολη θέση καί κινδυνεύοντας νά νικηθεῖ ἀπό τά πολυάριθµα στρατεύµατα τοῦ ἐχθροῦ, ἐκεῖ στόν Τίβερη ποταµό, µἔρα µἐσηµέρι, εἶδε στόν οὐρανό τό σχηµα τοῦ Τιµίου Σταυροῦ µἐ τήν ἐπιγραφή στά Ρωµαϊκά «Ἐν τούτω νίκα». Θεωρώντας τό σηµεῖο αὐτό εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί προµήνυµα νίκης διέταξε τούς στρατιῶτες του νά ἀναρτήσουν στά πολεµικά λάβαρα τό σχχήµα τοῦ Σταυροῦ µἐ τίς θεϊκές λέξεις.
Προφήτης Ἰωνὰς (21 Σεπτεμβρίου)
ζησε ἐπί τῶν βασιλέων Ἀμασίου καί Ἱεροβοάμ. Ἦταν γιός τοῦ Ἀμαθί καί εἶχε πατρίδα τήν Γεχθοφέρ, τῆς φυλῆς Ζαβουλῶν.
Ὁ Ἰωνάς ἦταν αὐτός, πού μέ θεία νεύση ἐνθάρρυνε τόν Ἱεροβοάμ σέ πόλεμο κατά τοῦ ἄρχοντα τῆς Συρίας, πού κατέληξε σέ νίκη τοῦ Ἰσραήλ καί ἀποκατάσταση τῶν συνόρων του.
Ὁ Ἰωνάς φέρεται στήν Παλαιά Διαθήκη, πέμπτος μεταξύ τῶν μικρῶν λεγόμενων προφητῶν. Βρίσκουμε δέ γι’ αὐτόν στό ὁμώνυμο βιβλίο, πού κυρίως τόν ἔκανε γνωστό λόγω τῆς ἱερῆς δραματικότητός του. Ὁ Κύριος τόν εἶχε διατάξει νά πάει στή Νινευή, ἕδρα πλάνης μάταιων καλλωπισμῶν καί ὀργίων, γιά νά κηρύξει σ’ αὐτήν καί νά προφητέψει τήν καταστροφή της. Ὁ Ἰωνάς ὅμως, ἀποφάσισε νά λησμονήσει τήν διαταγή τοῦ Θεοῦ, καί ἔκρινε καλό νά πάει σέ μία ἄλλη πόλη, στούς Θαρσεῖς.
Ξεκίνησε λοιπόν τό ταξίδι του μέ πλοῖο, ἀλλά στ’ ἀνοιχτά ἔπιασε μεγάλη τρικυμία. Τότε ἔριξαν κλῆρο, γιά νά δοῦν ποιός εἶναι ὑπεύθυνος τοῦ κακοῦ πού τούς βρῆκε. Καί ὁ κλῆρος ἔπεσε στόν Ἰωνά, πού εἶχε παρακούσει τήν διαταγή τοῦ Θεοῦ. Τότε τόν ἔριξαν στή θάλασσα καί ἡ τρικυμία σταμάτησε. Ἀλλά καί τόν Ἰωνά, τόν κατάπιε ἕνα μεγάλο κῆτος χωρίς νά τόν φάει καί μετά τρεῖς μέρες καί νύκτες τόν ἔβγαλε στήν ξηρά σῶο καί ἀβλαβῆ.
Τότε ὁ Ἰωνάς πῆγε στή Νινευή, προφήτεψε ὅτι τοῦ εἶπε ὁ Θεός καί οἱ Νινευΐτες μετάνιωσαν, νήστεψαν 40 μέρες καί ἔτσι ἡ πόλη τους σώθηκε ἀπ’ τήν καταστροφή. Διότι ἡ μετάνοια φέρει τήν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, πάνω ἀπό τή δικαιοσύνη Του.
Ὁ Ἰωνάς πέθανε στή γῆ Σαραάρ, κοντά στή βελανιδιά τῆς Δεβόρας καί τάφηκε μέσα σέ σπηλιά. Βέβαια ἄλλα γεγονότα τῆς ζωῆς του μαθαίνουμε στήν Π.Δ.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Σάλπιγξ εὔηχος, θείων κριμάτων, κόσμῳ πέφηνας, ἀναφωνοῦσα, Ἰωνᾶ τοῖς Νινευΐταις μετάνοιαν· καί συσχεθείς ἐν τῷ κήτει προέγραψας, τήν τοῦ Σωτῆρος τριήμερον ἔγερσιν· ὅθεν πρέσβευε, δοθῆναι τοῖς σέ γεραίρουσι, πταισμάτων ἱλασμόν καί μέγα ἔλεος.
Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἐν κοιλίᾳ ἔνδοξε, τριημερεύσας τοῦ κήτους, τοῦ Χριστοῦ τήν κάθοδον, τοῖς ἐν τῷ Ἅδῃ προφαίνεις· πάθος γάρ, δεχθείς σαρκί ἑκών ὁ Δεσπότης, ἔλαμψεν, ἀπό τοῦ μνήματος τριημέρως· διά τοῦτό σε Προφῆτα, ὡς τύπον τούτου, Ἰωνᾶ μέλπομεν.
Μεγαλυνάριον.
Βροντή οὐρανία τῇ Νινευΐ, ἡ φωνή σου ὤφθη, μετανοίας τάς ἀπαρχάς, ταύτῃ προξενοῦσα, ὦ Ἰωνᾶ Προφῆτα, καί παύουσα κακίας, ὁρμήν τήν ἄσχετον.
Ἅγιος Κοδρᾶτος ὁ Ἀπόστολος ὁ ἐν Μαγνησίᾳ (21 Σεπτεμβρίου)
ά θεόπνευστα λόγια τοῦ Ἀποστόλου τοῦ Θεοῦ, Πέτρου, συμβουλεύουν: «Ἕτοιμοι ἀεί πρός ἀπολογίαν παντί τῷ αἰτούντι ὑμᾶς λόγον περί τῆς ἐν ὑμίν ἐλπίδος μετά πραΰτητος καί φόβου», πού σημαίνει, νά εἶστε πάντοτε ἕτοιμοι γιά νά ἀπολογηθεῖτε καί νά ὑπερασπίσετε τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου στόν καθένα πού σᾶς ζητᾶ λόγο καί ἀπόδειξη γι’ αὐτά πού ἐλπίζετε νά ἀπολαύσετε στό μέλλον, καί γιά τά ὁποία μας περιγελοῦν οἱ ἄπιστοι. Νά ἀπολογηθεῖτε ὅμως, χωρίς ἐξάψεις καί φανατισμό, ἀλλά μέ πραότητα καί μέ φόβο Θεοῦ.
Ἕνας τέτοιος μέγας ἀπολογητής ἦταν καί ὁ ἀπόστολος Κοδρᾶτος. Ἄνδρας σεμνός, σοφός, πολυμαθέστατος καί μέ ἄριστη διαλεκτική ἱκανότητα. Ἔγινε ἐπίσκοπος Ἀθηνῶν, στήν πόλη πού ἀνθοῦσαν ἀκόμα οἱ διάφορες φιλοσοφικές σχολές καί χρειαζόταν ἐπίσκοπος μέ μεγάλη ἀπολογητική ἱκανότητα.
Ὁ Κοδράτος ἔχοντας αὐτά τά προσόντα, ἐργάστηκε μέ ζῆλο, προσευχή καί πραότητα. Ἔτσι κατάφερε νά φωτίσει σέ πολλούς τόν δρόμο τῆς Ἀλήθειας καί νά φιμώσει τούς φιλοσοφοῦντες. Αὐτοί, μή μπορώντας νά τόν ἀντιμετωπίσουν μέ λόγια, τόν ἔδιωξαν μέ τή βία ἀπό τήν Ἀθήνα.
Τό φρόνημα, ὅμως, τοῦ Κοδράτου δέν κάμφθηκε. Πῆγε στήν Μαγνησία τῆς Μ. Ἀσίας, ὅπου μέ παρρησία κήρυξε καί ἐκεῖ τό Εὐαγγέλιο. Ἔγραψε, μάλιστα, καί ἀπολογία γιά τόν χριστιανισμό στόν Ἀδριανό. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Ἀδριανοῦ ἦταν νά τόν φονεύσει. Ἔτσι ὁ μέγας ἀπολογητής πῆρε τό στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
Σοφίας ταῖς ἀκτῖσι φαιδρύνας σου τόν βίον, εἴλκυσας τοῦ Πνεύματος μάκαρ τήν πυρίπνοον χάριν, καί ηὔγασας δόγματα ζωῆς, Κοδρᾶτε ὡς Ἀπόστολος Χριστοῦ· διά τοῦτο ὡς φωστῆρά σε ἀπλανῆ, γεραίροντες ἐκβοῶμεν· δόξα τῷ σέ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σέ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διά σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.
Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Ὡς ἀπαρχάς τῆς φύσεως.
Ὡς Ἱεράρχην τίμιον, καί Ἀθλητήν στερρότατον, ἡ οἰκουμένη προσάγει σοι Κύριε, Κοδρᾶτον τόν Ἀπόστολον· καί τοῖς ὕμνοις γεραίρει τήν σεπτήν αὐτοῦ μνήμην, αἰτοῦσα πάντοτε πταισμάτων ἄφεσιν, δι’ αὐτοῦ δωρηθῆναι, τοῖς μέλπουσι τοῦτον Εὔσπλαγχνε.
Μεγαλυνάριον.
Ἱερῶν δογμάτων ὑφηγητά, στόμα εὐσεβείας, πνευματέμφορον καί τερπνόν, κοινωνέ Μαρτύρων, Ἀπόστολε Κοδρᾶτε, μετάδος τῇ ψυχῇ μου, ἐκ τῆς σῆς χάριτος.
