Κυριακή του Παραλύτου

Ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καί ὀκτώ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ»

ρόσωπο θλίψεως κι αφόρητου πόνου αγαπητοί μου αδελφοί, μπορεί να χα­ρακτηρισθεί ο παράλυτος της Βηθεσδά. Τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια έλιωνε πάνω στο κρεβάτι της εγκατά­λειψης. Εξουθενωμένος από το βάρος της δοκιμασίας, δεν είχε χάσει την ελπίδα του. Περίμενε την επέμβαση τού Θεού. Και να, ήλθε ό Ιησούς! Τον πλησίασε με αγάπη και με τον δεσποτικό Του λόγο νεύρωσε τα παράλυ­τα μέλη του. «Καί ευθέως εγένετο υγιής ό άνθρωπος». Με την εντολή τού Θεού ή πολυχρόνια νόσος υποχώρη­σε και τα νεκρά νευρικά κύτταρα πήραν ζωή. Ό πόνος με την επέμβαση τού Θεού έδωσε τη θέση του στην χαρά. Πολλοί άνθρωποι αγανακτισμένοι από το βάρος δοκι­μασιών και θλίψεων, διερωτώνται γιατί να υπάρχει στον κόσμο τόσος πόνος.

Διαφωτιστική άπάντηση δίνουν οι άγιοι της Εκκλησίας μας, οι οποίοι δοκιμασμένοι στο κα­μίνι τού πόνου, συγχρόνως σκεπασμένοι από τη χάρη τού Θεού, μπορούνε να διακρίνουν αντικειμενικά την προέλευση και τη σημασία τού πόνου στη ζωή τού πι­στού. Λένε λοιπόν οι θεοφώτιστοι άγιοι της Εκκλησίας μας, ότι από τη στιγμή πού για πρώτη φορά ό άνθρω­πος γεύθηκε την αμαρτία και την ηδονή πού τη συνο­δεύει, γεύθηκε ταυτόχρονα την πίκρα τού πόνου και της οδύνης. Επέτρεψε ό Θεός τον πόνο για να θεραπευθεί με την οδύνη ή πληγή που άνοιξε στον άνθρωπο η αμαρτία. Δεν ήταν τιμωρία ό πόνος, αλλά φάρμακο θερα­πείας. Αυτό πού σε μας φαίνεται τιμωρία, στην πραγμα­τικότητα είναι θεραπεία, θεϊκή ευεργεσία.

Ἅγιος Γερμανὸς Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (12 Μαΐου)

Ἅγιος Γερμανός γεννήθηκε στήν Κωνσταντινούπολη περί τό 640 μ.Χ. καί ἦταν υἱός τοῦ πατρικίου Ἰουστινιανοῦ. Σέ ἡλικία εἴκοσι ἐτῶν ἔμεινε ὀρφανός, ὅταν ὁ πατέρας του ἐκτελέσθηκε ἀπό τόν αὐτοκράτορα Κωνσταντίνο Δ’ τόν Πωγωνάτο (668 – 685 μ.Χ.), ἐπειδή θεωρήθηκε ὅτι ἐνεχόταν στήν δολοφονία τοῦ πατέρα του Κώνσταντος Β’. Τόν Γερμανό, ἀφοῦ τόν εὐνούχισε, τόν κατέταξε στόν κλῆρο τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. Ἐπιδόθηκε μέ ζῆλο στή μελέτη τῶν ἱερῶν γραμμάτων, ἔγινε βαθύς γνώστης αὐτῶν καί διακρίθηκε γιά τήν ἁγιότητα τοῦ βίου καί τήν ἀρετή του. Στήν συνέχεια ἐπισκέφθηκε τά Ἱεροσόλυμα καί, ἀφοῦ προσκύνησε τούς Ἁγίους Τόπους, ἐπέστρεψε στήν Κωνσταντινούπολη, ὅπου χειροτονήθηκε ἱερεύς. Τό 709 μ.Χ. ἐξελέγη ἀπό τόν Πατριάρχη Κύρο Ἐπίσκοπος Κυζίκου.
Ἀπό τήν ὑψηλή αὐτή θέση ἀγωνίσθηκε σθεναρά κατά τῶν αἱρετικῶν Μονοθελητῶν. Ὅταν καθαιρέθηκε ὁ Πατριάρχης Κύρος καί πέθανε ὁ διάδοχος αὐτοῦ Ἰωάννης ΣΤ’, ἐξελέγη στίς 9 Αὐγούστου τοῦ 715 μ.Χ., μέ τήν ἐπίνευση τοῦ βασιλέως Ἀναστασίου, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.

Ἅγιος Ἐπιφάνιος Ἐπίσκοπος Κωνσταντίας καὶ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου (12 Μαΐου)

Ἅγιος Ἐπιφάνιος γεννήθηκε στό χωριό Βησανδούκη τό 310 μ.Χ., κοντά στήν Ἐλευθερούπολη τῆς Παλαιστίνης ἀπό πάμφτωχη οἰκογένεια Ἰουδαίων ἀγροτῶν. Οἱ γονεῖς του εἶχαν ἀκόμη ἕνα παιδί, τήν Καλλίτροπο. Σέ ἡλικία δέκα ἐτῶν ὁ Ἅγιος ἔχασε τόν πατέρα του καί ἔμεινε ὀρφανός.
Χάρη στή διδασκαλία δύο περίφημων γιά τήν γραμματική τους κατάρτιση καί τό ἀσκητικό ἦθος μοναχῶν, τοῦ Λουκιανοῦ καί τοῦ Ἰλαρίωνος, προσελκύεται στόν Χριστιανισμό καί βαπτίζεται ἀπό τόν Ἐπίσκοπο Ἐλευθερουπόλεως Λουκιανό. Στήν συνέχεια πηγαίνει στήν ἔρημο τῆς Παλαιστίνης καί ζεῖ κοντά στούς ἐπιφανέστερους ἀσκητές, ἀσκούμενος στήν ἐγκράτεια, τήν ἄσκηση καί τήν μελέτη τῶν Θείων Γραφῶν, γενόμενος ὑπόδειγμα γιά τούς συνασκητές του. Ἡ φήμη του καί οἱ ἀρετές του δέν ἄργησαν νά διαδοθοῦν καί γρήγορα ἀναδείχθηκε, τό 367 μ.Χ., Ἐπίσκοπος Κωνσταντίας τῆς Κύπρου, στήν ὁποία κατέφυγε μέ θαυματουργικό τρόπο, ὅταν τό πλοῖο πού ἐπέπλεε πρός τήν Παλαιστίνη, λόγω τρικυμίας, ἔφθασε στήν Κύπρο.

Ὅσιος Θεόδωρος ὁ ἐν Κυθήροις ἀσκήσας (12 Μαΐου)

Ὅσιος Θεόδωρος καταγόταν ἀπό τήν Κορώνη τῆς Πελοποννήσου καί γεννήθηκε ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς καί εὔπορους κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Ρωμανοῦ Β’ (919 – 948 μ.Χ.). Ἀπό τόν μεγάλο του ζῆλο πρός τά θεία καί τήν ἀρετή του, χειροθετήθηκε ἀπό τόν Ἐπίσκοπο Κορώνης ἀναγνώστης. Μετά τόν θάνατο τῶν γονέων του μετέβη στό Ναύπλιο, ὅπου νυμφεύθηκε μέ κάποια σεμνή καί ἐνάρετη νέα καί ἀπέκτησε δύο τέκνα. Κατά τήν διάρκεια τοῦ ἔγγαμου βίου του ἐξακολούθησε νά ζεῖ ἀσκητικά καί νά αὐξάνει πνευματικά, βοηθούμενος καί ἀπό τήν ἐνάρετη σύζυγό του. Ὁ Ἐπίσκοπος Ἄργους Θεόδωρος, ἐκτιμώντας τίς μεγάλες ἀρετές τοῦ Θεοδώρου, τόν χειροτόνησε διάκονο. Τόν εὐτυχή καί θεοσεβή βίο του συντάραξε ὁ ξαφνικός θάνατος τῆς συζύγου καί τῶν τέκνων του.