ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ)
αγία και μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι περίοδος στην οποία η Εκκλησία μας καλεί τα παιδιά της σε πνευματικές ασκήσεις και περισυλλογή. Είναι περίοδος μετανοίας. Κυριακή Πέμπτη των Νηστειών, προβάλλει ως υπόδειγμα μία γυναίκα που μετανόησε και επέστρεψε στο Θεό. είναι η όσια Μαρία η Αιγύπτια εορτάζει δύο φορές το χρόνο, την 1η Απριλίου και σήμερα. Γύρω από τον βίο της θα στραφεί ο λόγος. Τα παλιά τα χρόνια ζούσε στην έρημο ένας ασκητής, ο Ζωσιμάς. Η φήμη του προσείλκυε πολλές ψυχές. Ήταν όντως άγιος. Άλλα μία μέρα του πέρασε ένας λογισμός - αρκεί και ένας λογισμός για να κάνη τον άνθρωπο ν' αμαρτήσει.
Ο σατανάς του έλεγε «Ζωσιμά, είσαι ο αγιότερος άνθρωπος!». Ο Θεός όμως, που αγαπούσε το Ζωσιμά, δια οράματος του είπε «Δεν είσαι συ ο αγιότερος κοντά στον Ιορδάνη ποταμό υπάρχει κάποιος ανώτερος από σένα». Υπήκουσε και πήγε στον Ιορδάνη, σ' ένα ξακουσμένο μοναστήρι. Εκεί είχαν συνήθεια, την πρώτη μέρα της μεγάλης Τεσσαρακοστής όλοι οι καλόγηροι να φεύγουν αδείαζαν το μοναστήρι, έβγαιναν στην έρημο, κ' εκεί έμεναν 40 μέρες. Επέστρεφαν την Κυριακή των Βαΐων, για να εορτάσουν όλοι μαζί τα πάθη και την ανάστασι του Κυρίου. Έτσι έκανε κι ο άγιος Ζωσιμάς. Βγήκε στην έρημο. Καθώς περπατούσε, βλέπει μία σκια. Φοβήθηκε. Πλησιάζει. Δεν ήταν φάντασμα, ήταν μία γυναίκα η Μαρία η Αιγύπτια.
Ὁσία Θεοδώρα ἡ ἐν Θεσσαλονίκῃ (5 Απριλίου)
Ὁσία Θεοδώρα ἀπό νεαρή ἡλικία ἀσπάσθηκε τό μοναχικό βίο καί ἀσκήθηκε στόν ἀγώνα τῶν μοναχικῶν ἀρετῶν, τῆς ὑπακοῆς, τῆς φιλαδελφίας καί τῆς παρθενίας, ἀφοῦ εἰσῆλθε σέ μοναστήρι. Πολλά χρόνια μετά τήν ὁσιακή κοίμησή της, ἀνοίχθηκε ὁ τάφος της γιά νά ἐναποτεθεῖ σέ αὐτόν καί τό σκήνωμα τῆς ἡγουμένης της. Τότε, μέ θαυμαστό τρόπο, «ἡ πρό πολλοῦ νεκρά κειμένη Θεοδώρα τῇ μητρί [ἐννοεῖ τήν ἡγουμένη] ὥσπερ ζῶσα, συνέσφιγξεν ἑαυτήν τόπον δοῦσα». Ἔκτοτε τό τίμιο λείψανο τῆς Ὁσίας Θεοδώρας δέν ἔπαυσε νά ἐπιτελεῖ ποικίλα θαύματα.
Πρέπει ὅμως νά ἀναφέρουμε ἕνα ἀκόμη Συναξάρι, τό ὁποῖο παραθέτει ὁ Σωφρόνιος Εὐστρατιάδης μέ βάση τό Λαυριωτικό Κώδικα Ι 70 καί τό ὁποῖο δέν ἐμφανίζει καμιά σύγκλιση μέ τά ἀνωτέρω.
Ἡ Ἁγία Θεοδώρα, σύμφωνα μέ αὐτό τό Συναξάρι, ἦταν ἀπό τή νεανική της ἡλικία πόρνη, ἀλλά μετά τήν παρέλευση ἀρκετῶν ἐτῶν μετανόησε. Διένειμε τήν περιουσία της στούς φτωχούς καί εἰσῆλθε σέ ἕνα βαθύ λάκκο ἀναμένοντας κάποια θεϊκή ἐντολή. Ἀφοῦ διέμεινε ἐντός τοῦ ὀρύγματος ἐπί πέντε ἔτη «προσκαρτεροῦσα ἐν νηστείᾳ καί προσευχῇ καί γυμνότητι σαρκός καί ταλαιπωρίᾳ», τῆς γνωστοποιήθηκε μέ ἀγγελικό ὅραμα ἡ συγχώρεση τῶν ἁμαρτιῶν της. Στήν συνέχεια ἔχτισε ἕνα μικρό κελί, ὅπου ἐγκαταβίωσε γιά τήν ὑπόλοιπη ζωή της, ἐνῷ μετά τήν κοίμησή της ἐπιτέλεσε πλῆθος θαυμάτων. Ἴσως πρόκειται περί ἄλλης ὁμωνύμου ἐκ τῆς αὐτῆς πόλεως, περί τῆς ὁποίας ὅμως οἱ Συναξαριστές σιωποῦν.
Ἁγία Ἀργυρὴ ἡ Νεομάρτυς (5 Απριλίου)
Ἁγία Ἀργυρή ἐγεννήθηκε, τό 1688 στήν Προύσσα τῆς Βιθυνίας, ἀπό ἐνάρετους καί εὐλαβεῖς γονεῖς, τόν Γεώργιο καί τήν Σωσάννα. Κοντά στό σπίτι τῆς Ἀργυρῆς, κατά κακή τύχη βρισκόταν τό σπίτι κάποιου ἀλλόθρησκου προύχοντα, τοῦ ὁποίου ὁ υἱός μόλις εἶδε τήν Ἀργυρή, τόσο θαμπώθηκε άπό τήν ὀμορφιά της, ὥστε θέλησε να δημιουργήσει μαζί της σχέσεις ἐρωτικές καί νά τήν κάνει νά ἀλλαξοπιστήσει.
Μία ἡμέρα, συναντᾶ τήν Ἀργυρή στό δρόμο καί τῆς ἀποκαλύπτει τά αἰσθήματά του, ἀλλά ἡ Ἀργυρή ἀτάραχη καί σταθερή ἀπομακρύνθηκε ἀπό αὐτόν, πρᾶγμα πού τόν ἔκανε ἔξω φρενῶν καί δυνάμωσε τό πάθος του. Ὁπότε ἄρχισε νά ἐνοχλεῖ καί τούς γονεῖς της, ἀπειλώντας τους μέ τήν ζωή τῆς κόρης τους, ἂν δέν ἀλλαξοπιστήσει. Ἡ Ἀργυρή τότε ἀναφέρει στούς γονεῖς της τά τρέχοντα, ὁπότε οἱ δύστυχοι τρομοκρατημένοι, ἀποφασίζουν νά τήν παντρέψουν μέ ἕναν Χριστιανό νέο, γιά νά γλυτώσουν ἀπό τίς κακές ἐπιθυμίες καί τίς πιέσεις τοῦ ἀλλόθρησκου.
Ἅγιος Παναγιώτης ὁ Νεομάρτυρας (5 Απριλίου)
Ἅγιος Νεομάρτυς Παναγιώτης μαρτύρησε στήν Ἱερουσαλήμ ὁμολογώντας τόν Χριστό, σύμφωνα μέ τήν μαρτυρία τοῦ Ἄγγλου Ἱεραποστόλου Ἰωσήφ Wolff, πού διασώζεται σέ ἐπιστολή αὐτοῦ τῆς 2ας Ἀπριλίου 1839.
Ὁ Νεομάρτυς Παναγιώτης ὑπηρετοῦσε κοντά σέ ἕνα Τοῦρκο εὐγενή πού ὀνομαζόταν Ὀσμάν Ἐφέντης. Ὅταν αὐτός μετέβη στό τέμενος τοῦ Ὀμάρ, πού βρίσκεται στήν Ἱερουσαλήμ, ὁ Ἅγιος τόν συνόδευσε καί εἰσῆλθε μαζί μέ τόν κύριό του στό τέμενος. Ἡ εἴσοδος αὐτή τοῦ Ἁγίου στό τέμενος προκάλεσε τήν ὀργή καί τήν κατ’ αὐτοῦ κατηγορία κάποιων φανατικῶν Τούρκων πρός τόν πασᾶ τῆς Δαμασκοῦ, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ὁ Ἅγιος μίανε τό τουρκικό τέμενος. Ὁ πασᾶς ζήτησε ἀπό τόν Νεομάρτυρα Παναγιώτη, γιά νά ἀποφύγει τόν θάνατο, νά ἀσπασθεῖ τόν Ἰσλαμισμό. Μέ τό ἄκουσμα τῆς προτάσεως αὐτῆς ὁ Ἅγιος, μέ πνευματική ἀνδρεία καί θάρρος, ὁμολόγησε τήν πίστη του ἐνώπιον τοῦ ἄρχοντος λέγοντας: «Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος. Θανάτωσέ με, δέν φοβᾶμαι. Χριστός Ἀνέστη!». Ἔτσι ὁδηγήθηκε στήν πύλη τοῦ Δαβίδ, ὅπου γονάτισε καί ἔψαλε τό «Χριστός Ἀνέστη» ἐνώπιον πλήθους Μουσουλμάνων. Ἐκεῖ δέχθηκε τό στέφανο τοῦ μαρτυρίου, ἀφοῦ τοῦ ἀπέκοψαν τήν τίμια κεφαλή. Τό ἱερό λείψανο τοῦ Νεομάρτυρα Παναγιώτη τό ἀγόρασαν μοναχοί τῆς Ἑλληνικῆς μονῆς τῶν Ἱεροσολύμων ἀντί 5.000 γροσίων καί τό ἐνταφίασαν μέ τιμές καί εὐλάβεια.
Ἅγιος Γεώργιος ὁ Νεομάρτυρας ἐκ χώρας Σάμου (5 Απριλίου)
Ἅγιος Νεομάρτυς Γεώργιος γεννήθηκε ἀπό Σάμιο πατέρα στή Νέα Ἔφεσο τό ἔτος 1756 μ.Χ. Ἀκολούθησε τόν ἔγγαμο βίο καί ἀπέκτησε τέκνα. Ὅμως, κατά τόν Ἰούλιο τοῦ ἔτους 1798, εὑρισκόμενος σέ κατάσταση μέθης, παρασύρθηκε στόν Ἰσλαμισμό καί ἀρνήθηκε τόν Χριστό. Ἐπειδή γιά τήν πράξη του αὐτή ἔνιωσε ντροπή, ἀφοῦ ἀποκήρυξε τόν Ἰσλαμισμό, ἔφυγε ἀπό τήν Ἔφεσο καί ἦλθε στή Σάμο.
Κατά τό διάστημα τῆς ἀπουσίας του οἱ Χριστιανοί ἄρχισαν νά χτίζουν ναό στήν Ἔφεσο, ἀφοῦ πρῶτα ἔλαβαν τή σχετική ἄδεια ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη. Οἱ Τοῦρκοι, φέροντες βαρέως ὅτι ἀνεγειρόταν ναός τῶν Ὀρθοδόξων καί μάλιστα μέ βασιλική ἄδεια, διέβαλαν τούς Χριστιανούς ὅτι φόνευσαν τόν Γεώργιο ὡς ἀποστάτη τῆς πίστεώς τους καί ἔκρυψαν τό λείψανό του στά θεμέλια τοῦ ἀνεγειρόμενου ναοῦ. Ὅμως ὁ Γεώργιος βρέθηκε ἀργότερα καί ὁδηγήθηκε μέ τήν βία στήν Ἔφεσο, ὅπου οἱ Τοῦρκοι τόν πίεζαν νά ἐπανέλθει στήν μωαμεθανική θρησκεία. Κατόρθωσε ὅμως νά φυγαδευτεῖ καί πάλι στή Σάμο, ὅπου συνελήφθη ἐκ νέου καί ὁδηγήθηκε στή φυλακή. Μέ τήν διαμεσολάβηση ὅμως τῶν δημογερόντων τῆς Σάμου τόν ἄφησαν πάλι ἐλεύθερο. Ἐν τῷ μεταξύ οἱ ταραχές καί οἱ ἀνωμαλίες στήν Ἔφεσο συνεχίζονταν. Τότε ὁ Γεώργιος, ἀφοῦ μετανόησε καί ἦλθε στόν ἑαυτό του, ἔλαβε τήν ἀπόφαση τοῦ μαρτυρίου. Ἀπομάκρυνε τήν οἰκογένειά του, γιά νά τήν προφυλάξει ἀπό τόν φανατισμό τῶν Τούρκων καί παρουσιάσθηκε ἐνώπιον τοῦ Τούρκου ἱεροδικαστοῦ, στόν ὁποῖο ὁμολόγησε τήν πίστη του στόν Χριστό. Οἱ Τοῦρκοι τότε ἄρχισαν τίς κολακεῖες καί τίς ἀπειλές. Καί ὅταν εἶδαν τήν σταθερότητα τοῦ Ἁγίου στήν πατρώα εὐσέβεια, τόν ἀποκεφάλισαν. Ἦταν τό ἔτος 1801, ἡμέρα Παρασκευή. Οἱ Χριστιανοί παρέλαβαν τό ἱερό λείψανό του καί τό ἐνταφίασαν μέ εὐλάβεια στόν τάφο τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρα Πολυδώρου.
Ἅγιοι Δίδυμος καὶ Θεοδώρα οἱ Μάρτυρες (5 Απριλίου)
ἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Δίδυμος καί Θεοδώρα ἄθλησαν κατά τούς χρόνους τῶν διωγμῶν ἐπί Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.) καί Μαξιμιανοῦ (286 – 305 μ.Χ.) καί ἐπί ἄρχοντος Ἀλεξανδρείας Εὐστρατίου. Ἡ Ἁγία Θεοδώρα συνελήφθη, ἐπειδή ἦταν Χριστιανή καί, ἀφοῦ ὁμολόγησε ἐνώπιον ὅλων τόν Χριστό, κλείσθηκε στή φυλακή. Μετά ἀπό λίγες ἡμέρες βγῆκε ἀπό τήν φυλακή, ἀνακρίθηκε ἐκ νέου καί ὁδηγήθηκε σέ πορνεῖο γιά διαφθορά. Ἀλλά, κατά θεία οἰκονομία, ὁ πρῶτος πού εἰσῆλθε, ὁ στρατιωτικός Δίδυμος, θέλοντας νά τήν ἀπαλλάξει ἀπό τήν ντροπή καί τόν ψυχικό θάνατο τήν ἕντυσε μέ τήν στρατιωτική στολή του καί τήν ἔβγαλε ἔξω. Ἕνας δέ ἀπό τούς ἀκόλαστους νέους, ὅταν εἰσῆλθε στό πορνεῖο καί βρῆκε ἀντί τῆς Θεοδώρας γυμνό τόν Δίδυμο, ἐξεπλάγη καί κατήγγειλε τό γεγονός στόν ἄρχοντα, ὁ ὁποῖος ἔδωσε ἐντολή νά συλλάβουν τόν Ἅγιο Δίδυμο. Ἐκεῖνος ἐνώπιον τοῦ ἡγεμόνος ὁμολόγησε τήν πίστη του στό Ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἔτσι τόν ἀποκεφάλισαν καί ἔκαψαν τό ἱερό λείψανό του. Τό ἴδιο τέλος ὑπέστη καί ἡ Ἁγία Θεοδώρα, πού τελειώθηκε διά πυρός.
Ἔτσι, ἀφοῦ οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες τελειώθηκαν, ἔλαβαν τόν ἁμαράντινο στέφανο τῆς δόξας ἀπό τόν μισθαποδότη Κύριο.
