ταν ἀδέλφια, καί ἡ ἀνεύρεση τῆς ἀλήθειας ἦταν ὁ μεγάλος τους πόθος. Καί ὁ Θεός τούς ἐλέησε, ἀξιώνοντάς τους νά ἀκούσουν τό κήρυγμα τῶν ἀποστόλων, ἀπό τό ὁποῖο ἑλκύστηκαν στό φῶς καί τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ.
Ἀπό τότε ἡ ζωή τους, στάθηκε ζηλευτή, πίστεως καί ἀγαθοεργίας. Ἔδιναν ἄφθονη βοήθεια σέ χῆρες καί ὀρφανά, καί ἀνέπτυξαν μεταξύ τους εὐγενῆ καί ἱερή ἅμιλλα, γιά τό ποιός νά φέρει περισσότερες ψυχές μέσα στό ψυχοσωτήριο λιμάνι τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας. Καί κατόρθωσαν πολλά.
Τήν πίστη τους αὐτή, ἐπισφράγισαν καί διά τοῦ μαρτυρίου. Ὅταν συνελήφθησαν, ὁμολόγησαν ὅτι ἄνηκαν στήν χριστιανική Ἐκκλησία καί ὅτι αὐτό ἀποτελοῦσε καύχημά τους περισσότερο καί ἀπό τό ἂν εἶχαν κάποιο στέμμα στό κεφάλι τους. Μάταια ζήτησαν νά τούς δελεάσουν μέ ὑποσχέσεις καί νά τούς ἐκβιάσουν μέ ἀπειλές.
Τά ἀδέλφια ἐνθαρρύνονταν μεταξύ τους, μέ ἀνώτερα πνευματικά λόγια. Ἔτσι καί τῶν τριῶν τά κεφάλια, κόπηκαν μέ τό ξίφος. Καί τά ἀδέλφια κατά σάρκα, στάθηκαν ἀδέλφια διά τῆς πνευματικῆς ἀναγεννήσεως καί στό μαρτυρικό θάνατο καί στήν κληρονομιά τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν.
Ἅγιοι Εὔοδος, Καλλίστη, Ἀγαθοκλεία καὶ Ἐρμογένης οἱ Μάρτυρες (1 Σεπτεμβρίου)
Εμφανίσεις: 1932
