τήν  Εὐαγγελική Περικοπή τῆς Κυριακῆς του Τυφλοῦ, ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἀναφέρεται σέ ἕνα ἀπό τά σημαντικά θαύματα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, στή θεραπεία τοῦ ἐκ Γενετῆς τυφλοῦ. Τό γεγονός μάλιστα ὅτι ὁ Χριστός ἀπό πηλόν δημιουργεῖ νέον ὀφθαλμόν στόν ταλαιπωρημένο τυφλό ἀποδεικνύει τή πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας γιά τή Θεότητα τοῦ Χριστοῦ καί μάλιστα ὅτι ὁ Θεός - Πατέρας δημιούργησε τά πάντα διά τοῦ Υἱοῦ του.

Πολλά εἶναι τά ἀξιόλογα στοιχεῖα τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς Περικοπῆς. Πέραν ἀπό τή σημασία τῆς διδασκαλίας τῆς Ἁγίας Γραφῆς γιά τήν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ πού ἦρθε στό κόσμο γιά νά μᾶς σώσει ἀπό τήν ἁμαρτία καί τό θάνατο, ἀξίζει νά σταθοῦμε σέ δύο στοιχεῖα πού ἔχουν σχέση μέ τήν ἐποχή μας καί μάλιστα μέ τήν ἀδιαφορία καί τήν ἀνευθυνότητα πού συναντοῦμε μερικές φορές στούς ἀνθρώπους πού ἀναμένουμε νά προστατεύουν ἠθικά τά παιδιά καί τήν εὐρύτερη κοινωνία.

Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί πού θά ἀναφερθοῦμε εἶναι οἱ γονεῖς καί οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας (τότε τούς λέγανε φαρισσαίους). Χωρίς νά σημαίνει ὅτι πάντοτε ὅλοι οἱ γονεῖς κι ὅλοι οἱ εὐσεβεῖς ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας συμπεριφέρονται ὅπως τούς σημερινούς γονεῖς καί τούς Φαρισαίους τῆς Εὐαγγελικῆς Περικοπῆς τού  τυφλοῦ, ὑπάρχουν καί περιπτώσεις ὅμως πού δέν διαφέρουν ἀπ' αὐτούς.

Ἔτσι βλέπουμε σήμερα τούς γονεῖς τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ ἀντί νά δοξάζουν καί νά εὐχαριστοῦν τόν Θεό γιά τή θεραπεία τοῦ υἱοῦ τους, φοβούμενοι τίς συνέπειες νά ὁμιλήσουν μέ θάρρος γιά τήν ἀλήθεια τοῦ θαύματος τοῦ Χριστοῦ, ἀρνοῦνται ἐπίμονα γιά νά μή διωχθοῦν ἀπό τήν Συναγωγή. Στή πραγματικότητα στή διαγωγή τῶν γονέων τοῦ τυφλοῦ της σημερινῆς Εὐαγγελικῆς Περικοπῆς βλέπουμε ἀνάγλυφες τίς ἐκδηλώσεις ἑνός ἀπαράδεκτου καιροσκοπισμοῦ, πού θυσιάζει τήν ἀλήθεια στή πρόσκαιρη σκοπιμότητα μέ μία συμπεριφορά πού εὐχαριστεῖ τούς ἰσχυρούς του κόσμου τούτου.

Κὺριε, δος μοι ὓδωρ πιεῖν 

υριακή της Σαμαρείτιδος σήμερα, ἀδελφοί μου, καί ὅλο τό Εὐαγγέλιο μᾶς μιλᾶ γιά μία δίψα, γιά μία αἰώνια ἔλλειψη τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἀναζήτηση αὐτή, ἀλλά καί ἡ ἱκανοποίησή της ἦταν ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα αἰτήματα τοῦ ἀνθρώπου ὅλα τού  τά χρόνια. Ἡ γυναίκα ἀπό τή Σαμάρεια προσφέρει νερό στό Χριστό μας χωρίς νά ξέρει ποιός εἶναι καί ὅτι τελικά Ἐκεῖνος θά τήν ξεδιψάσει. Τό πηγάδι εἶναι βαθύ καί ὁπωσδήποτε μπορεῖ νά καλύψει τό ἐσωτερικό κενό πού δημιούργησε ἡ προσκόλλησή μας σέ ἄλλου εἴδους «νερά», ἄσχετα μέ τήν ψυχική μας δίψα.

Αἰῶνες τώρα ἀντλοῦμε συμβουλές καί ἰδέες ἀπό ἀκατάλληλους ἀνθρώπους χωρίς πίστη καί μεταφυσικές ἀνησυχίες. Οἱ διάφοροι «Μεσσίες» μᾶς ἔχουν κουράσει, ἀλλά καί ἡ διάθεσή μας νά βροῦμε τό νερό τῆς ζωῆς ἔχει ἐπικίνδυνα ἀλλοτριωθεῖ. Ὁ Χριστός ξεδιψᾶ σήμερα τήν γυναίκα πού Τόν πλησίασε μέ τόν λόγο καί τήν παρηγοριά Του πού εἶναι βάλσαμο, διότι ἀναφέρονται στήν ἀγάπη, τή συγχώρεση, τήν καθαρότητα καρδιᾶς, ψυχῆς καί σώματος καί δίνουν ταυτόχρονα καί τίς ἀνάλογες ἐμπειρίες σ’ αὐτόν πού τίς ψάχνει.

Ὁ ἅγιος ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ σου προσφέρει γαλήνη καί δύναμη ἐνῶ ὁ σατανικός ἄνθρωπος σέ γεμίζει μέ ταραχή, πονηριά καί σού δημιουργεῖ διάθεση γιά ἄρνηση τοῦ Θεοῦ καί τῆς ζωῆς. Σ’ αὐτή τή βάση ἐπάνω ἄς κρίνουμε καί ὅλες ἐκεῖνες τίς μορφές πού πέρασαν ἀπό τόν κόσμο αὐτό, ἀλλά καί  τίς τεχνολογικές προόδους καί τ’ ἀποτελέσματά τους.

Τό δέντρο φαίνεται ἀπό τούς καρπούς του, ἀδελφοί μου, καί δυστυχῶς ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ εὐτυχία δέν βρίσκεται στά γλέντια, τίς σαρκικές ἀπολαύσεις, τήν κακῶς ἐννοούμενη ἀνεξαρτησία ἀκόμα καί στή σύγχυση τοῦ ρόλου τοῦ ἄνδρα καί τῆς γυναίκας. Εἴμαστε ἀνικανοποίητοι οἱ ἄνθρωποι καί χρειαζόμαστε κάποιον ἄλλον γιά νά συμπληρώσουμε τήν ἀδυναμία μας.

ε λίγους πιστούς είναι γνωστή η εορτή, αυτή. Εκτός από τους ιερείς και μερικούς άλλους χριστιανούς, που έχουν ένα στενότερο σύνδεσμο με την Εκκλησία μας, οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξή της. Λίγοι είναι εκείνοι που εκκλησιάζονται κατ’ αύτη και οι περισσότεροι δεν υποπτεύονται καν, ότι την Τετάρτη μετά την Κυριακή του Παραλύτου πανηγυρίζει η Εκκλησία μία μεγάλη δεσποτική εορτή, την εορτή της Μεσοπεντηκοστής. Και όμως κάποτε αυτή η εορτή  ήταν η μεγάλη εορτή της Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και συνέτρεχαν κατ’ αυτή στον μεγάλο ναό πλήθη λαού.

Δεν έχει κανείς παρά να ανοίξει την Έκθεση της Βασιλείου Τάξεως του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου για να δει το επίσημο τυπικό του εορτασμού, όπως ετελείτο μέχρι την Μεσοπεντηκοστή του έτους 903 στον ναό του αγίου Μωκίου στην Κωνσταντινούπολη μέχρι δηλαδή την ημέρα που έγινε η απόπειρα κατά της ζωής του αυτοκράτορα Λέοντος ς’ του Σοφού (11 Μαΐου 903). Εκεί υπάρχει μία λεπτομερής περιγραφή του λαμπρού πανηγυρισμού, που καταλαμβάνει ολόκληρες σελίδες και καθορίζει με την γνωστή παράξενη βυζαντινή ορολογία, πως ο αυτοκράτορας το πρωί της εορτής με τα επίσημα βασιλικά του ενδύματα και την συνοδεία του ξεκινούσε από το ιερό παλάτι για να μεταβεί στον ναό του αγίου Μω­κίου. όπου θα ετελείτο η θεία λειτουργία. Σε λίγο έφθανε η λιτανεία με επί κεφαλής τον πατριάρχη, και βασιλιάς και πατριάρχης εισέρχονταν επισήμως στον ναό.

Ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καί ὀκτώ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ»

ρόσωπο θλίψεως κι αφόρητου πόνου αγαπητοί μου αδελφοί, μπορεί να χα­ρακτηρισθεί ο παράλυτος της Βηθεσδά. Τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια έλιωνε πάνω στο κρεβάτι της εγκατά­λειψης. Εξουθενωμένος από το βάρος της δοκιμασίας, δεν είχε χάσει την ελπίδα του. Περίμενε την επέμβαση τού Θεού. Και να, ήλθε ό Ιησούς! Τον πλησίασε με αγάπη και με τον δεσποτικό Του λόγο νεύρωσε τα παράλυ­τα μέλη του. «Καί ευθέως εγένετο υγιής ό άνθρωπος». Με την εντολή τού Θεού ή πολυχρόνια νόσος υποχώρη­σε και τα νεκρά νευρικά κύτταρα πήραν ζωή. Ό πόνος με την επέμβαση τού Θεού έδωσε τη θέση του στην χαρά. Πολλοί άνθρωποι αγανακτισμένοι από το βάρος δοκι­μασιών και θλίψεων, διερωτώνται γιατί να υπάρχει στον κόσμο τόσος πόνος.

Διαφωτιστική άπάντηση δίνουν οι άγιοι της Εκκλησίας μας, οι οποίοι δοκιμασμένοι στο κα­μίνι τού πόνου, συγχρόνως σκεπασμένοι από τη χάρη τού Θεού, μπορούνε να διακρίνουν αντικειμενικά την προέλευση και τη σημασία τού πόνου στη ζωή τού πι­στού. Λένε λοιπόν οι θεοφώτιστοι άγιοι της Εκκλησίας μας, ότι από τη στιγμή πού για πρώτη φορά ό άνθρω­πος γεύθηκε την αμαρτία και την ηδονή πού τη συνο­δεύει, γεύθηκε ταυτόχρονα την πίκρα τού πόνου και της οδύνης. Επέτρεψε ό Θεός τον πόνο για να θεραπευθεί με την οδύνη ή πληγή που άνοιξε στον άνθρωπο η αμαρτία. Δεν ήταν τιμωρία ό πόνος, αλλά φάρμακο θερα­πείας. Αυτό πού σε μας φαίνεται τιμωρία, στην πραγμα­τικότητα είναι θεραπεία, θεϊκή ευεργεσία.

«Ἠγόρασαν ἀρώματα και λίαν πρωΐ ἔρχονται ἐπί τό μνημεῖον»

γαπητοί μου αδελφοί. Όλη τη νύχτα άγρυπνες οι άγιες γυναίκες, με την ψυχή πλημμυρισμένη από αγωνία και πόνο. Απέ­ραντη οδύνη και βαθειά ή πληγή στην καρδιά τους, για τον άδικο, θάνατο του αγαπημένoυ τους δασκάλου. Ολόκληρη ή σκέ­ψη είναι κοντά του και από τα μάτια τους θερμά κυλούν δά­κρυα. Πέρασε ή δραματική εκείνη ημέρα του Σαββάτου. Ετοίμασαν τα αρώματά τους για να έλθουν στον τάφο να εκπληρώσουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα και «νά ἀλείψωσι τόν Ἰησοῦν». Ήταν βαθειά ξημερώματα, «ὄρθρου βαθέως», σαν ξεκίνησαν, με απέραντη θλίψη, αλλά και με ανυποχώρητη απόφαση. Τίποτε άλλο δεν συλλογίζονται πα­ρά την άπειρη αγάπη πού σταυρώθηκε με τόσο μίσος.

Σκιές αμίλητες προχωρούν προς το μνημείο και μονάχα μια δυ­σκολία έρχεται να διακόψει τη σιωπή τους και συζητούν ποιος θα βηθήση να «ἀποκυλίσουν τόν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου». Με αυτή την ανησυχία έφτασαν στον τάφο και διαπίστωσαν πώς ό λίθος ήταν αποκεκυλισμένος, και ο τάφος κενός, ενώ την ίδια στιγμή ασπροντυμένοι άγγελoι μηνούσαν την Ανάσταση του Κυρίου. Οι στρατιώτες της κoυστω­δίας είχαν φύγει και οι άγγελοι παράγγελναν στις Μυροφό­ρες να τρέξουν πίσω και να ειδοποιήσουν τους Μαθητές ότι «ἀνέστη ἐκ νεκρῶν».

 ο πιο σπουδαίο όμως, είναι ότι δεν προσέχουμε καθόλου εκείνο το, «ότι εώρακάς Με πεπίστευκας», με το οποίο ο Χριστός απορρίπτει ουσιαστικά τον τύπο αυτό της πίστης του Θωμά, συνακόλουθα και των άλλων δέκα. Όπως επίσης δεν προσέχουμε τη θαυμάσια συνέχεια του λόγου Του,«μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες» με την οποία εγκαινιάζει μια πίστη άλλης μορφής, μια πίστη που θα κάλυπτε σε λίγο και τους Μαθητές και όσους θα Τον ακολουθούσαν στο πέρασμα των αιώνων.

Για τούτο και δεν καταπιανόμαστε με την πίστη αυτής της μορφής, ούτε και εξετάζουμε πού θα τη βρούμε. Το πρωταρχικό, κυρίαρχο και απόλυτο γεγονός της παρουσίας του Αναστημένου που αλλάζει όλα τα δεδομένα. Και η αλλαγή αυτή φαίνεται καθαρά από εκείνο το: «εωράκαμεν τον Κύριον» με το οποίο «οι άλλοι μαθηταί» πληροφορούν το Θωμά για την συνάντησή τους με τον Αναστάντα Κύριο από την οποία έλειπε αυτός και του μεταφέρουν τη χαρά τους.

Και που με όλα κατά βάθος είναι σαν να του λένε, «ξαναπήγε στον τόπο της η καρδιά μας», σαν να τον κοινωνούν με μια τέτοια αίσθηση. Κάποιοι θα έλεγαν ότι τους είχε δοθεί προτύπωση, όχι μόνο απλή ενημέρωση, των συνταρακτικά δραματικών όσο και θαυμαστών και παράδοξων, ότι θα έβρισκαν το Χριστό.

 Και ήταν τότε που «ην εναντίος ο άνεμος», κι αυτοί παράδερναν στα ανοιχτά τις λίμνης Γεννησαρέτ, «σταδίους πολλούς από γης», σε δεινή θαλασσοταραχή πάνω σ' ένα καραδότσουφλο πλοιάριο, «βασανιζομένων υπό των κυμάτων». Και «την τέταρτη φυλακή της νυκτός», ένας περίπατος του Χριστού πάνω στα αφρισμένα κύματα της θύελλας στάθηκε αρκετός να κοπάσει τον άνεμο και να γαληνέψει μαζί με τη θάλασσα και τη ψυχή τους.

«Εὐλογηµένος ὁ ερχόµενος ἐν ὀνόµατι Κυρίου»

ήμερα Κυριακή των Βαΐων, παίρνουμε τα βάγια στα χέρια μας και εορτάζουμε την ένδοξη και θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Έχουμε όμως κατανοήσει τί είναι και τί έκανε για εμάς ο Χριστός; Γιατί η σημερινή ημέρα σηματοδοτεί το εγκόσμιο τέλος και την κορύφωση του έργου Του, του σωτηρίου έργου Του για εμάς; Ο Χριστός πορεύεται προς το θάνατο, θυσιάζοντας τον εαυτό Του και χύνοντας το πανάγιο αίμα Του. Βιώνοντας αυτή την πραγματικότητα, αναλογιζόμαστε τί θα μπορούσε να κάνει περισσότερο για εμάς απ’ αυτή τη θυσία; Τί άλλο τρόπο θα εύρισκε, για να μας κάνει να πιστέψουμε ότι είναι η σωτηρία μας; Γιατί ο Χριστός είναι ο σωτήρας μας και ο λυτρωτής μας. Αυτός που έδωσε ολόκληρη την ύπαρξή Του για τον άνθρωπο. Θα ήταν λοιπόν τουλάχιστον επιπόλαιο και χαζό να αφήσουμε όλη αυτή τη θυσία να πάει χαμένη.

Μιλώντας για το δικό Του Σώμα, δηλαδή για την ύπαρξή Του, εννοούμε τη θεία Ευχαριστία, όπου εκτελείται το μυστήριο της μεγάλης δωρεάς Του και καλεί όλους μας να μετέχουμε. Είναι η θεία κοινωνία του Σώματος και του Αίματός Του, και παρέχεται για συγχώρηση των αμαρτιών και για την αιώνια ζωή. Έτσι, καθώς αρχίζει η Mεγάλη Εβδομάδα των Παθών του Χριστού, καλούμαστε να πορευτούμε μαζί Του με καθαρότητα και ετοιμότητα. Και αυτή είναι η ιερά εξομολόγηση, δηλαδή η απεμπλοκή του εαυτού μας από ότι κακό και αισχρό υπάρχει μέσα μας. Μόνο έτσι καθαροί και έτοιμοι μπορούμε να συμπορευτούμε μαζί Του στο Πάθος και να έχουμε κοινωνία Αναστάσιμη.

 Σήμερα 24^η Απριλίου, αγαπητοί μου αδελφοί, η Eκκλησία μας εορτάζει την εορτή της Zωοδόχου Πηγής. H εορτή αυτή ανήκει στις λεγόμενες κινητές εορτές του εκκλησιαστικού έτους. Kινητές λέγονται οι εορτές του Tριωδίου και του Πεντηκοσταρίου, που έχουν ως κέντρο την ημέρα του Πάσχα. Oι εορτές αυτές ονομάζονται κινητές, γιατί δεν έχουν σταθερή ημερομηνία, εν αντιθέσει με τις άλλες εορτές του εκκλησιαστικού έτους που έχουν σταθερά ημερομηνία και λέγονται ακίνητες. Των κινητών εορτών η ημερομηνία κάθε χρόνο αλλάζει.

Eξαρτάται από την ημερομηνία του Πάσχα. Όταν το Πάσχα είναι πρώιμο, έρχονται και αυτές ενωρίτερα· όταν το Πάσχα είναι όψιμο, αυτές έρχονται αργότερα. H εορτή της Zωοδόχου Πηγής εορτάζεται την Παρασκευή της Διακαινησίμου, δηλαδή την εβδομάδα που ακολουθεί αμέσως μετά το Πάσχα. Mετά την Aνάσταση είναι η πρώτη εορτή του Πεντηκοσταρίου. Eορτάζεται την ωραία εποχή της ανοίξεως μέσα στο κλίμα της πασχαλινής χαράς και αγαλλιάσεως.

H Zωοδόχος Πηγή είναι μία εορτή πρός τιμήν της Παναγίας. δεν έχει σχέση με τη ζωή της υπεραγίας Θεοτόκου, όπως οι άλλες γνωστές θεομητορικές εορτές, λόγου χάριν τα Eισόδια, ο  Eυαγγελισμός ή η Kοίμησις της Θεοτόκου. H εορτή αυτή έχει σχέση με τις θαυμαστές επεμβάσεις της Παναγίας πρός σωτηρίαν δυστυχών και ταλαιπώρων ανθρώπων που την επικαλέσθηκαν με πίστη.

 «Φέρετε αὐτόν πρός με»

το σημερινό ιερό Ευαγγέλιο ένας δυστυχισμένος πα­τέρας φέρνει το άρρωστο παιδί του στο Χριστό και με δάκρυα παρακαλεί να τον θεραπεύσει. Με λόγια πού ρα­γίζουν κάθε ανθρώπινη καρδιά περιγράφει το δράμα του. Το παιδί του είχε «πνεῦμα ἄλαλο». 'Όσες φορές κατα­λαμβανόταν απ' αυτό έπεφτε κάτω, άφριζε, έτριζε τα δόντια του και ξεραινόταν σαν νεκρός. Ή ζωή του ήταν μαρτυρική. Από τα παιδικά του χρόνια βασανιζόταν από το δαιμόνιο. Μόνη του ελπίδα ήταν ό Χριστός. Γι' αυτό έφερε το παιδί του και ικέτευε. Κι ο Ιησούς αφού πρώ­τα δοκίμασε την πίστη του με τον παντοκρατορικό του λόγο «ἐπετίμησε τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ», απάλλαξε τον νέο από το τυραννικό δαιμόνιο και τον παρέδωσε στον πατέρα του υγιή.  

Έχασα το παιδί μου Πολλοί γονείς σαν τον δυστυχισμένο πατέρα τού ση­μερινού Ευαγγελίου με το δράμα τού παιδιού τους να τους καίει στην καρδιά έρχονται στους ιερείς και πνευμα­τικούς και περιγράφουν τον πόνο τους. Ζητούν τη βοή­θεια και τη δύναμη της Εκκλησίας για τη σωτηρία του παιδιού τους. Με δάκρυα μάς εξομολογούνται το δράμα τους: «έχασα το παιδί μου, έμπλεξε με παλιοπαρέες κι άλλαξε χαρακτήρα και συμπεριφορά. Πριν ήταν καλό, μάς συμπονούσε, ήταν ευγενικό απέναντί μας, είχε φιλό­τιμο. Τώρα έχει γίνει θηρίο. Βλαστημάει, γυρίζει σπίτι τα ξημερώματα. Δεν θέλει να ακούσει για εκκλησία. Όταν ήταν παιδί πριν τα δέκα επτά του ήταν τακτικό στην εξομολόγηση, στην Θεία Κοινωνία. Τώρα τα ειρωνεύεται όλα. Έχει γίνει σωστός αντίχριστος. Δεν έχει όρεξη για δουλειά. Σπαταλά χρήματα πολλά. Έχει απαιτήσεις. Δεν μπορούμε να τον συγκρατήσουμε. Βοηθείστε μας να σώ­σουμε το παιδί μας».