«Ἐζήτει ἰδεῖν τον Ἰησοῦν»

Είναι πράγματι, αγαπητοί μου αδελφοί, θαυμαστό το έργο της Θείας Χάριτος. Πώς κυνηγάει τους ανθρώπους να τους λύτρωση από τα δεσμά των παθών και του διαβόλου, πως τους παρακολουθεί με συμπάθεια και αγάπη μάνας. Και αυτούς, που τα δικά μας ανθρώπινα μάτια, τους βλέπουν ασώτους, αμαρτωλούς και τελώνες. Ένα τέτοιο αμαρτωλό τελώνη, αρχιτελώνη μάλιστα, τον κέρδισε η Θεία Χάρις, ο Χριστός. Αυτό μας λέει το σημερινό Ευαγγέλιο. Ζακχαίος ονομαζόταν. Κάτοικος Ιεριχούς. Βαρκελώνης. Μεγάλο αξίωμα είχε. Μεγάλος πλούσιος, μεγάλος αμαρτωλός. Αλλά η Θεία Χάρις είναι μεγαλύτερη και από την πιο μεγάλη αμαρτία.

Και «όπου πλεόνασαν ἡ αμαρτία - κατά τον Απόστολο Παύλο - ὑπερεπερίσσευσεν ἡ Χάρις». Είχε ακούσει πολλά για τον Χριστό. Αλλά είχε μεγάλη επιθυμία να Τον δή, να Τον γνωρίση. Τώρα, λοιπόν, που ο Κύριος ήλθε στην πόλη του, δεν χάνει την ευκαιρία. Και επειδή ήταν κοντούλης στο ανάστημα, παίρνει μία πρωτότυπη απόφαση. Πηδάει σαν μικρό παιδί πάνω σε ένα δένδρο, που το έλεγαν συκομουριά, χωρίς να λογαριάσει τις κρίσεις και τις επικρίσεις και τα σχόλια του κόσμου (που πολλές φορές τόσο τα λογαριάζουμε εμείς οι σύγχρονοι Χριστιανοί). Και περιμένει να πέραση από τον δρόμο εκείνον ο Ιησούς.

Πράγματι, σε λίγο φθάνει ό αναμενόμενος. Ό Ζακχαίος εκπληρώνει τον πόθο του. Τον βλέπει από κοντά, Τον γνωρίζει, Τον κοιτάζει αχόρταγα. Ξαφνικά, ό Χριστός σταματάει κάτω από την συκομουριά. Ανασηκώνει το βλέμμα και τον, φωνάζει με το όνομά του: Ζακχαίε, κα-τέβα γρήγορα κάτω. Σήμερα θα μείνω στο σπίτι σου. Ό Ζακχαίος κατεβαίνει με μιας από το δένδρο. Ή χαρά του ήταν απερίγραπτη. Θα είχε την τιμή να φιλοξενήσει στο σπίτι του τον Ιησού. Όσοι άκουσαν και είδαν τα γεγονότα, κατά το πλείστον Φαρισαίοι, άρχισαν να γογγύζουν και να κατακρίνουν τον Κύριο, πού πήγε να φιλοξενηθεί στο σπίτι ενός αμαρτωλού.

«Ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα»

κτακόσια χρόνια πριν γεννηθεί ο Κύριος ο πέμπτος Ευαγγελιστής, ο Προφήτης Ησαΐας, αγαπητοί μου αδελφοί, προφήτευσε με καταπληκτική ακρίβεια την ζωή του Χριστού μας. Είδε πώς ο Κύριος θα άρχιζε το κήρυγμά του από τα όρια Ζαβουλών και Νεφθαλείμ. Και είπε: «Γῇ Ζαβουλών και γῆ Νεφθαλείμ, ὁδόν θαλάσσης πέραν τοῦ Ἰορδάνου, Γαλιλαία τών Ἐθνῶν, ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα». Ποιό είναι αυτό «το φώς το μέγα»; Είναι ο Χριστός. Μας το είπε και εκείνος : «Εγώ είμαι το φώς του Κόσμου όποιος με ακολουθεί δεν θα περπατήση μέσα στό σκοτόδι».

Φώς είναι και ο Πατήρ, φώς και το Άγιο Πνεύμα. Φώς όλη η Αγία Τριάδα, καθώς λέει ο υπέροχος ύμνος: «Φῶς ὁ Πατήρ, Φῶς ὁ Λόγος, Φῶς καί τό Ἅγιον Πνεῦμα, ὅπερ ἐν γλώσσαις πυρίναις τοῖς ἀποστόλοις ἐπέμφθη, καί δι’ αὐτοῦ πᾶς ὁ κόσμος φωταγωγεῖται, Τριάδα σέβειν Ἁγίαν». Το Φώς της Θεότητός Του ο Χριστός άφησε να εκδηλωθεί πάνω στο όρος Θαβώρ με την Θεϊκή μεταμόρφωσή Του. Αυτό το γλυκό, το άκτιστο, το Θαβώριο φώς του Θεού αξιώθηκαν να το βλέπουν, αγαπητοί μου Χριστιανοί, πολλοί άγιοι της Εκκλησίας μας.

Ένας τέτοιος άγιος, ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος, που ζούσε την ολόφωτη παρουσία του Θεού ζωντανό μέσα του, γράφει: «Αυτό το φώς ευθύς όπου φανή αφανίζει κάθε λογισμό εμπαθή και αποδιώχνει κάθε πάθος τής ψυχής». Τότε καθαρίζονται τα μάτια της ψυχής, δηλαδή ο νους και ή διάνοια και βλέπουν εκείνο, που είναι γραμμένο στους μακαρισμούς «μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδία ὅτι αὐτοὶ τόν Θεόν ὄψονται» δηλαδή τον Θεό.

«Φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ...»

ε λίγες ημέρες, αγαπητοί μου αδελφοί, θα εορτάσουμε την εορτή των Θεοφανείων. Μετά την εορτή των εορτών, το Πάσχα, και τα Χριστούγεννα, έρχεται ή εορτή των Θεοφανείων, κατά την οποία φανερώθηκε ο Θεός. Ολόκληρη ή Θεότης, ή Παναγία και Ομοούσιος και Αδιαίρετος και Ζωοποιός Τριάς, ο Πατήρ, ο Υιός και Λόγος του Πατρός. Φως εκ φωτός, Θεός άληθινός, έκ Θεού αληθινού και το Άγιο Πνευμα, το εκπορευόμενον εκ του Πατρός. Μεγάλη εορτή, μεγάλη χαρά των Χριστιανών. Και η χαρά της εορτής, όπως κάθε εορτής, αρχίζει ορισμένες ημέρες πιό νωρίς με τα προεόρτια, με την Υμνογραφία της Εκκλησίας μας και με το Ιερό Ευαγγέλιο.

Σήμερα η ημέρα σημειώνεται στο ημερολόγιο ως Κυριακή προ των Φώτων. Φώτα ή Θεοφάνεια είναι ή εορτή της Βαπτίσεως του Χριστού μας στον Ιορδάνη ποταμό από τον Ιωάννη, τον Πρόδρομο και Βαπτιστή. Φώτα, διότι είδαμε το Φως το Αληθινόν, που είναι ή Αγία Τριάς. Φώτα, διότι ή Τρισήλιος και Προσκυνητή Θεότης είναι τρία φώτα: Φως ο Πατήρ, Φώς ο Υιός, Φως και το Άγιο Πνεύμα. Το γεγονός της Βαπτίσεως του Κυρίου Ιησού και του κηρύγματος του Προδρόμου το προφήτευσαν οι Προφήται, όπως όλα τα ευαγγελικά γεγονότα, αιώνες πριν να έλθη ο Λυτρωτής στη γη.

Με το στόμα των προφητών ο Ουράνιος Πατήρ λέγει: «Ιδού εγώ αποστέλλω τον αγγελιοφόρο μου μπροστά από σ’ ένα για να κατασκευάση τον δρόμο σου μπροστά σου. Φωνή βοώντος στην έρημο που κηρύττει και διαλαλεί. Ετοιμάσατε τον δρόμο τού Κυρίου. Κάνετε ίσια τά μονοπάτια Του...». Και τί εκήρυττε ο Ιωάννης, ο Μέγας Ασκητής και ερημίτης, ο ουράνιος άνθρωπος, «ὁ λύχνος τοῦ Φωτός, ὁ ἑωσφόρος», του Ηλίου της Δικαιοσύνης Πρόδρομος; Εκήρυττε βάπτισμα μετανοίας, αδελφοί μου. Αυτό το βάπτισμα που έχουμε και εμείς ανάγκη σήμερα. Μετάνοια αδελφοί μου, μετάνοια.

ήμερα αγαπητοί μου αδελφοί βρισκόμαστε στην παραμονή της μεγάλης και οικουμενικής εορτής των Χριστουγέννων. Μεθαύριο εορτάζουμε την εγκόσμια παρουσία, τη γέννηση του Χριστού, στη Βηθλεέμ, και είμαστε μάρτυρες της επιφανείας του Θεού. Ολόκληρη η ανθρωπότητα με διάφορους τρόπους, είτε άμεσα είτε έμμεσα, εορτάζει τα Χριστούγεννα. Ανατρέχοντας στο ιερό κείμενο του ευαγγελιστού Ματθαίου στο σημερινό Ευαγγέλιο, στεκόμαστε ακριβώς στο σημείο που ο ιερός συγγραφέας μας περιγράφει το γεγονός της Γεννήσεως του Χριστού.

Να τι αναφέρει: «Η γέννηση του Ιησού Χριστού έγινε κατά τον ακόλουθο τρόπο». Ο ευαγγελιστής Ματθαίος ξεκινάει να καταγράφει το γεγονός με ένα λιτό και απλό τρόπο. Τόσο λιτό και τόσο απλό, λες και περιγράφει κάτι συνηθισμένο και καθημερινό, κάτι ανθρώπινο. Λες και τέτοια γεγονότα συμβαίνουν πολλές φορές. Ετούτος όμως ο λιτός και απλός τρόπος εκφράζει το γνήσιο και το αυθεντικό. Χωρίς την ανθρώπινη επέμβαση και χωρίς προσπάθεια αλλοιώσεως της αλήθειας. Δεν έχει τα φτιασιδώματα τα ανθρώπινα ούτε τα παραγεμίσματα και τα παχιά και ανούσια λόγια.

Γιατί όλα αυτά είναι ψεύτικα και απατηλά. Ανεπιτήδευτος η περιγραφή γνήσια και αυθεντική η παρουσίαση ελάχιστη ως και μηδαμινή η ανθρώπινη επέμβαση, χωρίς αλλοίωση του περιεχομένου των γεγονότων. Αλλά, ας παρακολουθήσουμε την περιγραφή του ευαγγελιστού Ματθαίου παρά κάτω: «όταν η μητέρα του Χριστού, η Μαρία, αρραβωνιάστηκε με τον Ιωσήφ, προτού συγκατοικήσουν ως σύζυγοι, βρέθηκε η Μαρία έγκυος με τη δημιουργική επενέργεια του αγίου Πνεύματος».

«Ἐγερθείς παράλαβε τό παιδίον καί τήν µητέρα αὑτοῦ καί φεῦγε εἰς Αἴγυπτον».

νας στίχος από κάποιον υπέροχο ψαλµό λέει, αγαπητοί µου: «Ἐπί τῷ Θεῷ ἤλπισα καί οὐ φοβηθήσοµαι τί ποιήσῃ µοι ἄνθρωπος». Αυτός, που ελπίζει στο Θεό δεν έχει κανένα απολύτως φόβο. Διότι, η προστασία του Κυρίου, γνωρίζει πώς εκδηλώνεται στη ζωή του µε άπειρους και ποικίλους τρόπους και η Θεία Πρόνοια τον σκεπάζει στοργικά. Η παραπάνω ωραία προσευχή για τον πιστό αυτό Χριστιανό έχει γίνει βίωµα, την κρατάει πάντα στην καρδιά και στα χείλη του: Εὐπρόσδεκτον ποίησον τήν δέησιν ἡµῶν. Δώρησαι ἡµῖν τήν ἄφεσιν τῶν παραπτωµάτων ἡµῶν' σκέπασον ἡµᾶς ἐν τῇ σκέπει τῶν πτερύγων Σου. Ἀποδίωξον ἀφ' ἡµῶν πάντα ἐχθρόν καί πο-λέµιον. Εἰρήνευσον ἡµῶν τήν ζωήν. Κύριε ἐλέησον ἡµᾶς καί τόν κόσµον Σου.

Αυτή, την παντοδύναµη προστασία του Κυρίου, αυτή την θερµή πρόνοια για τους δικούς Του, την βλέπουµε ολοκάθαρα στην περιπέτεια της Αγίας Οικογένειας, στην φυγή στην Αίγυπτο και στην σωτηρία του Θείου Βρέφους από την θηριώδη επιβουλή του Ηρώδου. Ο Ηρώδης προετειμάζει σατανικό σχέδιο προκειµένου να εξοντώση, να εξαφανίσει το Θείο Βρέφος, διότι φοβάται πώς θα του πάρει την βασιλεία. Δεν γνώριζε ο ανόητος, ότι ή βασιλεία του Χριστού µας δεν είναι εκ του κόσµου τούτου, δεν είναι κοσµική και εφήµερη. Δεν είναι βασιλεία όπλων, στρατών και ισχύος ανθρώπινης, αλλά είναι βασιλεία αγάπης και θυσίας και δυνάµεως Θεϊκής.

 Χριστός, αγαπητοί μου αδελφοί, ενώ έχει μια αγάπη απέραντη για τον άνθρωπο, μισεί θανάσιμα την υποκρισία. Δηλαδή, δεν μισεί τίποτε πιο πολύ από την υποκρισία. Και αυτή την τακτική Του έδειξε καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκόσμιας ζωής Του, όπως καταγράφεται στα ιερά Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης. Στάθηκε απέναντι στον αμαρτωλό και πεσμένο άνθρωπο με στοργή, συμπόνια και αγάπη. Συγχώρεσε τα λάθη του και τον βοήθησε να ανασηκωθεί. Μα έναντι της υποκρισίας στάθηκε με σκληρότητα και ήταν πάντα άτεγκτος. Μια τέτοια υποκριτική στάση στηλιτεύει ο Χριστός στο σημερινό Ευαγγέλιο.

Όταν η συγκύπτουσα γυναίκα θεραπεύεται κατά την ημέρα του Σαββάτου, της αργίας των Ιουδαίων, ο αρχισυνάγωγος βρίσκει αφορμή, για να κατηγορήσει τον Χριστό πως θεραπεύει κατά την ημέρα αυτή της αργίας. Αυτήν την υποκριτική διάθεση με σκληρά λόγια ο Χριστός αποδοκιμάζει και ακολούθως θέτει την αλήθεια στη θεσή της. Να τι λέγει ακριβώς ο Ευαγγελιστή Λουκάς, μεταφέροντας τα λόγια του Χριστού.

«Υποκριτή, ο καθένας σας το Σάββατο δεν λύνει το βόδι του και τον όνο από το παχνί και τα ποτίζει; Και αυτή εδώ που είναι κόρη του Αβραάμ και την έδεσε ο σατανάς δεκαοκτώ χρόνια, δεν έπρεπε να λυθεί από αυτό το δέσιμο την ημέρα του Σαββάτου;». Ξεσκεπάζεται η υποκρισία του αρχισυναγώγου, που δήθεν ενδιαφερόταν για την αργία του Σαββάτου, την εντολή δηλαδή του Θεού. Γιατί ετούτος ο άνθρωπος ήταν γεμάτος από φθόνο και κακότητα. Τηρούσε την αργία του Σαββάτου, μα δεν έκανε το καλό κατά την ημέρα αυτή. Έτσι άλλα αισθανόταν και άλλα διακήρυσσε άλλα είχε στο νου του και άλλα έδειχνε στους ανθρώπους.

Ἄφρον, ταῦτη τῇ νυκτι τῇ ψυχή σου ἀπαιτουσιν ἀπὸ σου. Ἅ δέ ἠτοίμασας τίνι ἔσται;»

 Κύριός μας, αγαπητοί μου αδελφοί, περισσότερο απ’ όλες τις αμαρτίες απεχθάνεται την πλεονεξία. Γιατί, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, η πλεονεξία είναι ειδωλολατρία. Πράγματι! Όταν η αγάπη μας προς τα πλούτη είναι περισσότερη από την αγάπη των συνανθρώπων μας, και απ’ αυτόν τον Θεό, είναι ή δεν είναι ειδωλολατρία; Σωστά, λοιπόν, ο Απόστολος των εθνών Παύλος ονομάζει την πλεονεξία ειδωλολατρία. Γι’ αυτό σήμερα στο ευαγγέλιο, βλέποντας ο Χριστός δυο αδελφούς να αντιμάχονται για να λύσουν ένα πρόβλημα οικονομικής φύσεως, θέμα δηλαδή υλικό, αναγκάστηκε να ρωτήσει. «Τίς μέ κατέστησε μεριστήν ἡ δικαστήν ἐφ’ ὑμᾶς;». Και αυτό γιατί ένας από τους δυο αδελφούς, που και αυτός κατά βάθος ήταν πλεονέκτης, ζήτησε από το Χριστό να γίνει δικαστής της διαφοράς τους.

Ποιος με έκανε δικαστή ή μεριστή ανάμεσα στους ανθρώπους; ρωτά ο Χριστός. Ο λόγος που έγινα άνθρωπος είναι να δώσω στον άνθρωπο το φως της Θείας μου διδασκαλίας και να τον απομακρύνω από την ειδωλολατρία. Και επειδή ο Κύριός μας, ως καρδιογνώστης, γνώριζε, όπως προείπα, ότι και τα δυο αδέλφια ήταν πλεονέκτες, θέλοντας να τους θεραπεύσει απ’ αυτό το πάθος τους είπε την παραβολή που ακούσαμε, την παραβολή του άφρωνος πλουσίου. Και λέει ο Κύριός μας τον άρχοντα αυτό της παραβολής άφρονα, δηλαδή ανόητο και άμυαλο, γιατί πραγματικά είναι τρέλα να είσαι μακριά από το Θεό. Είναι τρέλα να λες ότι όλα τα αγαθά που έχεις είναι δικά σου. Λέει το ευαγγέλιο στην παραβολή του άφρονος πλουσίου ότι μια χρονιά τα χωράφια του πλουσίου αυτού ανθρώπου είχαν γεμίσει με τόσους καρπούς με αποτέλεσμα να σκέπτεται που θα τα βάλει.

ύο θαύματα του Κυρίου μας Ιησού χριστού περιγράφει η σημερινή Ευαγγελική περικοπή, αυτό της θεραπείας της αιμορροούσης και της θυγατέρας του Ιάειρου. Η μία ήταν μια απλή γυναίκα μέσα στο πλήθος, ο δεύτερος ήταν επιφανής, άρχοντας της συναγωγής. Προσεγγίζουν το Χριστό, ο καθένας με διαφορετικό τρόπο: η αιμορροούσα δεν τολμά καν να ζητήσει από τον Κύριο να τη θεραπεύσει, απλά Τον πλησιάζει και ακουμπά την άκρη των ιματίων Του, και το θαύμα γίνεται. Ο αρχισυνάγωγος ζητά από τον Διδάσκαλο να έλθει στο σπίτι του και να θεραπεύσει τη μονάκριβη κόρη του και ο Χριστός έρχεται και ανασταίνει το κορίτσι, που στο μεταξύ είχε πεθάνει.

Και οι δύο όμως, και η αιμορροούσα και ο Ιάειρος, έχουν δύο κοινά στοιχεία: διαθέτουν πίστη και τόλμη. Πιστεύουν ότι ο Χριστός μπορεί να παράσχει την ίαση και τολμούν, ο μεν να το ζητήσει και η δε να αγγίξει τον Κύριο. Δεν ήταν μικρό πράγμα για έναν αρχισυνάγωγο το να μιλήσει με το Χριστό. Οι Γραμματείς και οι φαρισαίοι είχαν απαγορεύσει στο λαό να Τον πλησιάζει και να ακούει τη διδασκαλία Του. Ο Ιάειρος όχι μόνο τολμά να βρίσκεται ανάμεσα στο πλήθος που ακούει τους λόγους του Κυρίου, αλλά και συζητεί μαζί Του και Του ζητά να έλθει στο σπίτι του, γιατί πιστεύει ότι ο μόνος που μπορεί να σώσει το παιδί του είναι ο Χριστός. Η πίστη του λοιπόν υπερνικά τον οποιοδήποτε φόβο, όπως ακριβώς και η πίστη της γυναίκας, που απλά αγγίζει τα ρούχα του Κυρίου Ιησού, προσδοκώντας να λάβει την ίαση.

Την αναγκαιότητα της πίστης προκειμένου να πραγματοποιηθεί το θαύμα, την επισημαίνει και την τονίζει ο ίδιος ο Χριστός. Στην αιμορροούσα λέει: “θυγάτηρ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε” και στον Ιάειρο, που τον ειδοποίησαν ότι η κόρη του πέθανε και να μην ταλαιπωρεί άλλο τον Διδάσκαλο, του απαντά: “μή φοβοῦ, μόνο πίστευσον, καί σωθήσεται”. Τη διαφορά ανάμεσα σε αυτόν που πιστεύει ότι ο Χριστός θα κάνει το θαύμα και σε εκείνους που δεν το πιστεύουν τη βλέπουμε στους συγγενείς του μικρού κοριτσιού, που γέλασαν με τον Χριστό, όταν τους είπε να μην κλαίνε, γιατί το κορίτσι δεν πέθανε. Η απελπισία τους είχε εξανεμίσει κάθε ελπίδα και πίστη προς τον Θεό, και θεωρούσαν πως όλα πια είχαν χαθεί. “Μόνο πίστευσον, καί σωθήσεται”.

Τα λόγια του Χριστού είναι καταλυτικά, όχι μόνο για τον πατέρα του άρρωστου κοριτσιού, αλλά και για τον καθένα μας. Μέσα στο πέλαγος της βιοπάλης και της καθημερινότητας, συχνά αισθανόμαστε ανίσχυροι, αδύναμοι, νικημένοι. Νιώθουμε ότι δεν έχουμε από πού να κρατηθούμε, πού να στηριχτούμε και να πάρουμε δύναμη για να αντεπεξέλθουμε στις δυσκολίες της ζωής. Συχνά μια ασθένεια, μια ανυπέρβλητη δυσκολία, μάς βυθίζει στην απόγνωση και την απελπισία. Κι όμως, ο Χριστός μάς προσκαλεί να πιστέψουμε, και η βοήθειά Του θα έλθει.

Τί σημαίνει να πιστέψουμε; είναι μια απλή λέξη, αλλά χρειάζεται τόλμη και απαιτεί υπέρβαση του εγώ μας, προκειμένου να γίνει πράξη στη ζωή μας. Είναι απαραίτητο πρώτα από όλα να συνειδητοποιήσουμε και να παραδεχτούμε ότι δεν είμαστε παντοδύναμοι, πως πέρα από τη δική μας προσπάθεια έχει μεγάλη σημασία και η παρουσία του Θεού στη ζωή μας, η προστασία Του και η ευλογία Του. Μέσα στις δυσκολίες, τις αστοχίες και τις αποτυχίες, δύο επιλογές μάς μένουν: ή να βυθιστούμε στην απόγνωση και να καταστραφούμε πνευματικά, ή να αποδεχτούμε τη δική μας ανεπάρκεια και να στραφούμε με πίστη στον Θεό.

Αν καταφέρουμε επομένως να κάνουμε τούτη την υπέρβαση του εγωισμού μας και αποδεχτούμε την παντοδυναμία αλλά και την αγάπη του Θεού προς εμάς, τότε μπορούμε με ταπείνωση πλέον να απευθυνθούμε προς Αυτόν και με πίστη να Του ζητήσουμε να έλθει σε βοήθειά μας. Ο Θεός δεν είναι χαιρέκακος, ούτε θέλει να μας βλέπει να ταλαιπωρούμαστε. Επειδή όμως μας έπλασε ελεύθερους, περιμένει από μόνοι μας, ελεύθερα να Τον βάλουμε στη ζωή μας. Και στο μεταξύ, διακριτικά μας σκεπάζει και μας προσφέρει τις ευκαιρίες να πιστέψουμε σε Αυτόν.

Και επειδή ο Θεός είναι αγάπη, μόλις προστρέξουμε με πίστη σπεύδει και πραγματοποιεί το θαύμα στην προσωπική μας ζωή, όχι πάντα σύμφωνα με τη δική μας επιθυμία, αλλά με γνώμονα το πνευματικό μας καλό και συμφέρον. Είναι όντως δύσκολο να στηρίξουμε την ελπίδα μας στο Θεό. Χρειάζεται ταπείνωση, χρειάζεται τόλμη, χρειάζεται πίστη. “Μή φοβοῦ, μόνο πίστευσον”, μας προσκαλεί σήμερα ο Χριστός, προκειμένου να κάνει το θαύμα στη ζωή μας. Αρκεί να Τον εμπιστευτούμε, να του δώσουμε χώρο να σταθεί μέσα στην καρδιά μας. Αυτή είναι και η προσευχή μας, σε κάθε Λειτουργία και σε κάθε ακολουθία της Εκκλησίας: “ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα”. Αμήν

εστή η διήγηση του σημερινού Ευαγγελίου και γεμάτη διδάγματα. Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους: φτάνοντας ο Κύριος σε μία πόλη, στη χώρα των Γεργεσηνών, συναντά έναν άνθρωπο δαιμονισμένο που δεν φορούσε ρούχα και περιφέρονταν σαν αγρίμι στις ερημιές. Τα δαιμόνια αμέσως αναγνωρίζουν τον Θεό στο πρόσωπο του Χριστού, και ζητούν από αυτόν να μην τα εξορίσει στην άβυσσο, αλλά να τους επιτρέψει να εισέλθουν σε μια αγέλη χοίρων. Έτσι και έγινε, και αμέσως οι χοίροι έπεσαν με ορμή στον γκρεμό και σκοτώθηκαν.

Όταν μαθεύτηκε το γεγονός στην πόλη, βγήκαν οι κάτοικοι να δουν το θαύμα με τα ίδια τους τα μάτια, και βρήκαν τον πριν δαιμονισμένο ήρεμο και ντυμένο να κάθεται κοντά στα πόδια του Ιησού και να ακούει ευλαβικά τους λόγους Του. Ωστόσο, αντί να θαυμάσουν και να πιστέψουν στη μεγαλοσύνη του Θεού, εκείνοι κυριευμένοι από φόβο ζήτησαν από το Χριστό να φύγει μακριά από τη χώρα τους. Μόνος ο πριν δαιμονισμένος παρακαλούσε τον Κύριο να τον πάρει μαζί Του, ο Ιησούς όμως του είπε να επιστρέψει στο σπίτι του και να διηγείται σε όλους το θαύμα που του έκανε ο Θεός.

Ίσως η ιστορία να φαντάζει απόμακρη και ξένη προς εμάς, όμως δεν είναι λίγες οι φορές που η καρδιά μας κυριεύεται από τον πειρασμό και ταλαιπωρείται από την επήρεια των δαιμόνων. Και δεν είναι ανάγκη κανείς να βρεθεί στην δεινή κατάσταση του δαιμονισμένου της σημερινής περικοπής, μιας που όταν ο νους και η καρδιά του ανθρώπου κυριευτεί από τους πονηρούς λογισμούς, η πνευματική του πορεία είναι άκρως καταστροφική. Συχνά ακούμε για εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί «εν βρασμώ ψυχής», συχνά διαπράττουμε λάθη θολωμένοι από την ένταση του πάθους της στιγμής και του ψυχικού αναβρασμού που μάς κυριεύει.