|
Ξέρετε, αλήθεια, τι σημαίνει αιωνιότητα; «Σημαίνει αρχή χωρίς τέλος. Θα υπάρχει χωρίς να σταματάει ποτέ! Αυτό είναι η αιωνιότητα! Όλοι οι αιώνες, απ’ την αρχή μέχρι τη συντέλεια του κόσμου, είναι μπροστά της ότι ένα μικρό σημείο στο σύμπαν, ή ένα λεπτό σ’ ένα εκατομμύριο χρόνια ή, για να μιλήσουμε σωστότερα, ένα τίποτα. Αυτό είναι η αιωνιότητα!». |
«Θησαυρίζετε δε ὑμῖν θησαυρούς ἐν οὐρανῷ»
πὸ τὴν αὐριανὴ ἡμέρα, Καθαρὰ Δευτέρα, μπαίνουμε ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, στὴν Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Ἕνα μεγάλο κακὸ γίνεται ἀπὸ τὴν πρώτη ἡμέρα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ὑπάρχουν χριστιανοί, ποὺ δὲν τρώγουν τίποτε γιὰ τὴν κάθαρσή τους καὶ τῶν ἁγιασμό τους. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ χριστιανοὶ ποὺ τρώγουν κρέατα καὶ πίνουν καὶ γλοντοκοποῦν καὶ ἀσωτεύουν. Ἡ Καθαρὰ Δευτέρα δὲν εἶναι ἡμέρα διασκεδάσεως, ἀλλὰ προσευχῆς καὶ νηστείας. Μεγάλη παρεξήγηση. Μεγάλη ἐκτροπή. Μεγάλη πλάνη.
Ὄχι λοιπόν, στὰ ἐξοχικὰ κέντρα, ἀλλὰ στὴν μελέτη, στὴν προσευχή, στὴν Ἐκκλησία. Ἡ Καθαρὰ Δευτέρα εἶναι καθαρά. Μὴν τὴν κάνετε ἀκάθαρτη. Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ εἶναι ἡ πιὸ εὐλογημένη ἐκκλησιαστικὴ περίοδος τοῦ χρόνου. Στάδιο προσευχῆς. Στάδιο μετανοίας. Στάδιο καθάρσεως. Ἡ Θεία Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ἡ Προηγιασμένη, ἡ Νηστεία, οἱ Χαιρετισμοὶ τῆς Παναγίας μας, τὰ Μεγάλα Ἀπόδειπνα καὶ ὅλοι ἡ ὑμνολογικὴ ἀτμόσφαιρα τῆς κάνουν αὐτὸ τὸ ὑπέροχο καὶ μοναδικὸ πνευματικὸ στάδιο. Ἕνα στάδιο, συγχρόνως, ἑτοιμασίας γιὰ τὰ Πανάγια Πάθη καὶ τὴν ἔνδοξη τοῦ Σωτῆρος μᾶς Ἀνάσταση.
«Τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέωκται, οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε, ἀναζωσάμενοι τὸν καλόν της Νηστείας ἀγώνα…», ἀκούσαμε σήμερα στὴν ἀκολουθία τοῦ ὄρθρου. Ἐμπρὸς λοιπόν, ἀδελφοί. Ἂς μποῦμε στὸ στάδιο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καὶ ἂς ἀγωνισθοῦμε τὸν καλὸν ἀγώνα τῆς νηστείας καὶ τῆς προσευχῆς. Ἡ νηστεία ταπεινώνει, ἀδρανοποιεῖ, νεκρώνει τὶς ὁρμὲς τῆς σάρκας. Ἡ προσευχὴ μᾶς ἑνώνει μὲ τὸν Θεό. Ἂς φορέσουμε τὴν πανοπλία τοῦ Σταυροῦ, καὶ μὲ τὰ δύο αὐτὰ δυνατὰ ὄπλα, τὴν νηστεία καὶ τὴν προσευχή, νὰ παλέψουμε μὲ τὰ πάθη καὶ τὶς σαρκικὲς ἐπιθυμίες, νὰ πολεμήσουμε τοὺς ἀοράτους ἐχθρούς της ψυχῆς μας.
«Συναχθήσονται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη»
το σημερινὸ εὐαγγέλιο ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μᾶς μιλάει γιὰ τὸ δικαστήριο ἐκεῖνο τῆς δευτέρας παρουσίας. Θὰ ἔλθει ἡ ἡμέρα ἐκείνη καὶ ὁ δίκαιος κριτὴς θὰ καθίση «ἐπι θρόνου δόξης αὐτοῦ». Είναι ὁ Κύριος του οὐρανοῦ καὶ τῆς γής. Δὲν θὰ μοιάζει ἐκείνη ἢ παρουσία μὲ τὴν πρώτη. Τότε ἦλθε στὴν ἀφάνεια. Γεννήθηκε ταπεινὰ σὲ μία σπηλιά, ἀνίσχυρο βρέφος ξεφεύγει τὸ ξίφος τοῦ Ἡρώδη. Ἔζησε ἀνάμεσα στοὺς φτωχοὺς καὶ ταπεινούς. Ἐργάστηκε, πόνεσε, κοπίασε, στερήθηκε. Γλυκός, γαλήνιος, γεμάτος καλοσύνη, δίδαξε στὰ χωριά, στὶς ἐρημιές, στὶς πολιτεῖες. Στὰ ἀκρογιάλια, καθισμένος σὲ μία πέτρα, σὲ ἕνα καΐκι. Δὲν εἶχε «ποῦ τὴν κεφαλὴ κλίνη».
Ξενυχτοῦσε στὴν προσευχὴ πεσμένος στὰ γόνατα. Κατηγορήθηκε, μισήθηκε καὶ διώχτηκε. Καταδικάστηκε ἀπὸ τὸ παράνομο συνέδριο. Ἀνέβηκε στὸν Γολγοθὰ μὲ τὸν σταυρὸ στὸν ὦμο σὰν κακοῦργος. Καὶ μία ἀπερίγραπτη ὀδύνη συνοδεύει τὸν ξευτελισμό, τὴ γύμνωση, τὸ ἀκάνθινο στεφάνι, τὰ καρφιὰ καὶ τὸν θάνατο. Δὲν θὰ εἶναι ὅμοια ἀδελφοί μου, ἢ δεύτερη παρουσία του. Τότε ἦλθε νὰ καλέση σὲ μετάνοια, τώρα θὰ ἔλθη νὰ κρίνη. Τότε ἦλθε ταπεινὸς νὰ δώση τὴ ζωὴ τοὺ «λύτρον ἀντὶ πολλῶν». Τώρα θὰ ἔλθη μὲ δόξα θεία, μὲ στρατιὲς ἀγγέλων. Μὲ ἀρχαγγελικὰ σαλπίσματα, μὲ βιβλία ἀνοιγμένα, μὲ τὴν παντοδύναμη ἐξουσία του, ὅπως εἶχε βεβαιώσει τοὺς μαθητὲς τοῦ ἀμέσως μετὰ τὴν Ἀνάστασή του, «ἐδόθη μοὶ πάσα ἐξουσία ἐν οὐρανῶ καὶ ἐπὶ γής».
«Νεκρός ἤν καί ἀνέζησε, καί ἀπολωλῶς ἤν καί εὑρέθη».
γλάισμα τῶν παραβολῶν καὶ ἀτίμητο κειμήλιο τοῦ Εὐαγγελικοῦ θησαυροῦ ὀνόμασαν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, οἱ πατέρες τὴ παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου υἱοῦ. Γιατί μέσα ἀπὸ αὐτὴ τὴν παραβολὴ ζωγραφίζεται ἀπὸ τον «θεῖο καλλιτέχνη», ἡ ἀπέραντη καὶ ἀνυπέρβλητη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο, τὸν κάθε ἄνθρωπο. Φαίνεται ὅλο τὸ ὕψος τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ποὺ δὲν ἀγαπᾶ μόνο τοὺς δικαίους, τοὺς ἐνάρετους καὶ τοὺς ἐκλεκτούς, ἀλλὰ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀγκαλιάζει ὅλους τους ἀνθρώπους μὲ μεγαλύτερη θέρμη καὶ μὲ εἰλικρινέστερο πόνο ἀκόμη καὶ τὸν χειρότερο ἁμαρτωλό, ἐξάλλου ὁ Χριστὸς εἶπε «οὐ γὰρ ἦλθον καλέσαι δικαίους ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοια».
Ἔτσι λοιπόν, συνεχίζει ἡ παραβολὴ νὰ μᾶς λέει: «εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ εὐσπλαγχνίσθη καὶ δραμῶν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν», δηλαδή, ὁ γεμάτος ἀγάπη πατέρας, ὅταν εἶδε ἀπὸ μακριὰ τὸν ἀγνώριστο καὶ σὲ κακὰ χάλια υἱό του, ἔτρεξε, τὸν ἀγκαλίασε καὶ τὸν κατεφίλησε. Ἀγνώριστος ἦταν καὶ ὅμως ἡ ἀγάπη τοῦ πατέρα τὸν γνώρισε καὶ τὸν ἀποκατέστησε στὴ πρώτη δόξα. Ὅταν βρισκόταν στὸ σπίτι τοῦ πατέρα ὁ μικρότερος υἱός, εἶχε ἄφθονα ὅλα τὰ ἀγαθὰ καὶ ἦταν χαρούμενος καὶ εὐτυχισμένος, γιατί εἶχε ἀκόμη τὴν φροντίδα καὶ τὴν στοργὴ τοῦ πατέρα του.
Ὅμως, ἀπὸ ἀπερισκεψία, θεωρεῖ τὴν ὑπακοὴ στὸ πατέρα σὰν αἰχμαλωσία καὶ σκλαβιά, παρακινούμενος μᾶλλον καὶ ἀπὸ τους «φίλους» ζητάει τὴν ἐλευθερία του, νὰ χαρεῖ τὰ νιάτα τοῦ μακριὰ ἀπὸ τὴν ἐπίβλεψη τοῦ πατέρα του. Καὶ ἀφοῦ ζήτησε τὴν προβλεπόμενη περιουσία ἔφυγε καὶ πῆγε «σὲ χώραν μακρὰν» ὅπου ἐκεῖ κατασπατάλησε ὅλη τὴν περιουσία του σὲ πονηρὲς διασκεδάσεις καὶ σὲ κτηνώδεις ἀπολαύσεις. Φυσικὸ καὶ ἑπόμενο ἦταν μὲ τὴν τόσο σπάταλη ζωὴ ποὺ ἔκανε νὰ χάσει ὅλη τὴν περιουσία του, νὰ δυστυχήσει καὶ νὰ κινδυνέψει νὰ πεθάνει ἀπὸ τὴν πείνα, ἐὰν δὲν βρισκόταν κάποιος νὰ τὸν μαζέψει καὶ νὰ τὸν προσλάβει ὡς χοιροβοσκό.
ήμερα η Εκκλησία εορτάζει το Γενέσιο της Υπεραγίας Θεοτόκου. Είναι η πρώτη Θεομητορική εορτή του εκκλησιαστικού έτους, στην οποία θα επακολουθήσουν άλλες πολλές καθ’ όλο το έτος. Μεγάλο δώρο τού Θεού ήταν η Παναγία στους γονείς της Ιωακείμ και Άννα, που δεν είχαν άλλα παιδιά. Μα πιο μεγάλο δώρο του Θεού είναι η γέννηση της Υπεραγίας Θεοτόκου στον κόσμοι είναι το προμήνυμα της σωτηρίας «Ἡ γέννησίς σου, Θεοτόκε χαράν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οἰκουμένη...». Ήλθε ο καιρός να εκπληρωθούν οι επαγγελίες του Θεού. Ύστερα από λίγα χρόνια, το νήπιο που γεννήθηκε σήμερα θα γεννήση το Σωτήρα Χριστό' απ' αυτήν θα ανατείλη «ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν».
Καμμιά γυναίκα στον κόσμο δεν αξιώθηκε την τόσο μεγάλη τιμή τής Παναγίας Παρθένου Μαρίας, που έγινε η μητέρα του Θεού στη γη. Γι’ αυτό οι γενεές των πιστών μακαρίζουν την Υπεραγία Θεοτόκο, καθώς εκείνη προφητικά το είπε «ἰδού γάρ ἀπό τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι οἱ γενεαί». Καί κάθε ψυχή χριστιανού στρέφεται πάντα με το θάρρος και την εμπιστοσύνη του παιδιού προς την Παναγία, γιατί αυτή είναι η μητέρα και στο πανάγιο πρόσωπό της βλέπει ο κάθε πιστός τη δική του μητέρα εκείνη που τον θήλασε, που τον κράτησε στα χέρια της, που τον προστάτεψε και τον ζέστανε στη αγκαλιά της.
γαπητοί μου αδελφοί! η Ορθόδοξος Εκκλησία μας γιορτάζει τα Εισόδια της Θεοτόκου. Όλοι γνωρίζομε το συμπαθέστατο βιβλικό ζευγάρι του Ιωακείμ και της Άννας. Ζευγάρι πιστό στον ένα και αληθινό Θεό των πατέρων τους. Ήταν και οι δύο τους άνθρωποι καλόγνωμοι καί ειρηνικοί και η συμβίωσή τους κυλούσε ήρεμα. Ωστόσο μια μελαγχολία βάραινε τις ψυχές τους. Και στων δύο τις καρδιές φώλιαζε η ίδια λαχτάρα. Να γίνουν γονείς, να αποκτήσουν έστω καί ένα παιδί'' Η Άννα με τις θερμές προσευχές που καθημερινά έστελνε στον Θεό της, είχε τάξει να προσφέρει, να αφιερώσει το παιδί που θα της χάριζε ο Κύριος στην υπηρεσία την δική του.
Είχε διαβάσει η Άννα στα ιερά γράμματα για μια άλλη Άννα την γυναίκα του Ελκανά που πριν εκατοντάδες χρόνια είχε και αυτή τον ίδιο καημό, νά αποκτήσει ένα παιδί. Ό Κύριος των Δυνάμεων είχε εισακούσει τότε την θερμή προσευχή της Άννας του Ελκανά και της χάρισε ένα αγοράκι. Όλοι ξέρουμε τον μεγάλο προφήτη Σαμουήλ, το ευλογημένο παιδί της προσευχής. Αυτά σκεφτόταν η Άννα του Ιωακείμ με τη μεγάλη πίστη της στον Θεό και ήλπιζε. Μήπως λιγόστεψε η δύναμις του Κυρίου της; Μήπως εμίκρυνε το παντοδύναμο χέρι του;
Καί έτσι μ' όλο που τα χρόνια κυλούσαν αφήνοντας πάνω στην Άννα τ' αχνάρια τους, εκείνη δεν έπαψε να προσεύχεται θερμά και να περιμένει το θαύμα. Μα το πότε θα γίνει το θαύμα που ο καθένας μας περιμένει, μόνον ο Θεός το γνωρίζει, Εκείνος ξέρει την κατάλληλη στιγμή και όχι εμείς οι ανυπόμονοι. Ο κόσμος πλήγωνε το αγαπημένο ζευγάρι και δεν το άφηναν ούτε θυσίες να προσφέρει στον Θεό, γιατί τότε επικρατούσε η γνώμη ότι οι άνθρωποι που δεν γεννούσαν παιδιά δεν είχανε το δικαίωμα της προσφοράς θυσιών. Μα να, το πλήρωμα του χρόνου φθάνει σε μιά εποχή που οι ανθρώπινες ελπίδες έχουνε σβύσει.
ιορτάζουμε κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου την εορτή της αγίας Σκέπης. Και για την γιορτή αυτή συμβαίνει αυτό που λέγει ο άγιος Χρυσόστομος για τις μεγάλες γιορτές της Εκκλησίας μας, ότι πολλοί γιορτάζουν τις μεγάλες γιορτές, ξέρουν το όνομά τους, δεν ξέρουν όμως το βαθύτερο νόημά τους, ούτε το μήνυμα που θέλει να εξαγγείλει η Εκκλησία μας μέσω των εορτών αυτών. Και αυτό γιατί οι περισσότεροι, λέγει ο ιερός πατήρ, έρχονται στην Εκκλησία από συνήθεια και όχι από ευσέβεια. Γι’ αυτό ας ασχοληθούμε σήμερα με την υπόθεση της γιορτής καθώς και για το μήνυμά της προς το λαό του Θεού.
Πως καθιερώθηκε η γιορτή της αγίας Σκέπης.
Στα χρόνια του βασιλέως Λέοντος του Μεγάλου (457-474 μ. Χ.) ζούσε στην Κων/πολη ο όσιος Ανδρέας, ο κατά Χριστόν σαλός. Σαλός είναι ο τρελλός και κατά Χριστόν σαλοί ονομάζονται κάποιοι άγιοι, οι οποίοι κάνανε κάποια περίεργα και παράλογα πράγματα, με απώτερο σκοπό να τους θεωρούν παλαβούς ή παλιανθρώπους και να μη τους τιμούν οι άνθρωποι· και έτσι αυτοί να ζουν εν ταπεινώσει και αφανεία. Μια νύχτα που γινότανε αγρυπνία στο ναό της Παναγίας των Βλαχερνών, ο όσιος Ανδρέας μαζί με τον μαθητή του Επιφάνιο, που έγινε αργότερα πατριάρχης Κων/πόλεως (520-536 μ. Χ.), είδαν την Υπεραγία Θεοτόκο οφαλμοφανώς, όχι σε όραμα, να μπαίνει από την κεντρική πύλη του ναού. Την συνόδευαν οι παρθένοι Ιωάννης ο Πρόδρομος και Ιωάννης ο Θεολόγος και πλήθος αγγέλων. Αφού μπήκε μέσα στο ναό προχώρησε στον σολέα. Εκεί γονάτισε και προσευχήθηκε πολλή ώρα με θερμά δάκρυα υπέρ της σωτηρίας των πιστών, ενώ την βλέπανε μόνο ο Ανδρέας και ο Επιφάνιος. Αφού προσευχήθηκε για πολύ η Θεοτόκος σηκώθηκε και μπήκε μέσα στο ιερό, όπου φυλασσόταν το μαφόριο της δηλαδή το τσεμπέρι της, το πήρε στα χέρια της και βγαίνοντας έξω το άπλωσε πάνω από τους πιστούς, για να δείξει ότι τους σκέπει και τους προστατεύει.
«Εν τη κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε»
έσα στην σωματική και πνευματική νωχέλεια του καλοκαιριού η Εκκλησία μας προβάλει, ως μια δροσερή νοητή όαση και πνευματική ανάταση, τη μεγάλη εορτή της Παναγίας μας. Το δεκαπενταύγουστο, ή όπως το ονομάζουν πολλοί «το Πάσχα του καλοκαιριού», αποτελεί έναν σπουδαίο εορτολογικό σταθμό του εκκλησιαστικού ενιαυτού. Η κορυφαία αυτή εορτή είναι για ολόκληρη την Ορθοδοξία και ιδιαίτερα για μας του Έλληνες, που ευλαβούμαστε τη Θεοτόκο κατά τρόπο ξεχωριστό, μια ευκαιρία να εκφράσουμε ολόθυμα την τιμή μας προς το ιερό Της πρόσωπο, κι αυτό διότι η προσωπική και εθνική μας ζωή είναι συνυφασμένη με την υψηλή σκέπη και προστασία της Μεγάλης Μάνας, του κόσμου.
Τα ιερά βιβλία της Καινής Διαθήκης δεν αναφέρουν δυστυχώς τίποτε για την ζωή της Παναγίας μας μετά την Ανάσταση του Κυρίου και την Πεντηκοστή. Όταν ήρθε η ώρα, λοιπόν, της εξόδου Της στάλθηκε και πάλι ο αρχάγγελος Γαβριήλ να της αναγγείλει την θέληση του Θεού και Υιού Της. Ενώ προσευχόταν στον οίκο Της στην Ιερουσαλήμ παρουσιάστηκε ο άγγελος και της προσέφερε ένα μικρό κλαδί φοίνικα και της είπε: «Χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία. Σου φέρνω μήνυμα από τον Υιό Σου. Ήρθε η ευλογημένη ώρα να πας κοντά Του και να δοξαστείς όπως Σου ταιριάζει. Ετοιμάσου λοιπόν και σε τρεις ημέρες θα έρθει Εκείνος να πάρει την τίμια και αμόλυντη ψυχή Σου».
«Εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξίν»
Χείλη αγγελικά, αλλά και χείλη ανθρώπινα απηύθυναν τις λέξεις αυτές προς την Παναγία Παρθένο, κατά την ώρα του Ευαγγελισμού, μετά το εισαγωγικό «χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετὰ σοῦ», πρόσθεσε ό αρχάγγελος την χαρακτηριστική αυτήν φράση, την τόσον τιμητική για την Παναγία μας «εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξι». Και ιδού ότι δεν είχε περάσει πολύς χρόνος, και τις λέξεις αυτές τις επαναλαμβάνει προς την Παρθένο Μαρία ή συγγενής της Ελισάβετ, κατά την επίσκεψη της Παρθένου «εἰς την ὀρεινήν, εἰς πόλιν Ἰούδα… εἰς τον οἶκον Ζαχαρίου».
«Εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξί», προσφωνεί και ή Ελισάβετ την Παναγία Παρθένο. Το νόημα της φράσεως αυτής είναι, ότι, μεταξύ όλων των γυναικών όλων των αιώνων και όλων των λαών, αυτή είναι ή κατ’ εξοχήν ευλογημένη, διότι αυτή εν μέσω όλης της γυναικείας φύσεως ευρέθη ή εκλεκτή, για να γίνει μητέρα του Υιού του Θεού. Αυτή εκλέγεται από τον Θεό, για να γίνει όργανο ευλογίας στούς ανθρώπους. Και γι’ αυτό ονομάζεται «εὐλογημένη ἐν γυναιξί», ως το εξαίρετο όργανο, δια του οποίου μετοχετεύεται ή ευλογία του Θεού στην ανθρωπότητα.
Σε αντίθεση προς την προμήτορα Εύα, η οποία, ατυχώς, έγινε όργανο κατάρας και πολλής συμφορας, ή Παναγία Παρθένος γίνεται το όργανο της μεταδόσεως της ευλογίας του Θεού στην ανθρωπότητα. Προσφυέστατα λοιπόν αρμόζει στη Παναγία μας αυτή ή χαρακτηριστική λέξις «εὐλογημένη». Αλλά όμως δεν πρέπει να λησμονούμε, αγαπητοί, ότι και κάθε χριστιανός πρέπει να γίνει ευλογημένος άνθρωπος. Πρέπει δηλαδή να θέλει και να προσπαθεί να γίνεται ευλογημένος ό ίδιος ατομικά και όργανο και πηγή ευλογίας για τους άλλους.
Ευλογημένος ό ίδιος ατομικά, πρώτα. Διότι δεν πρέπει να λησμονούμε, ότι ή Παναγία Παρθένος, αν υπήρξε όργανο ευλογίας για όλη την ανθρωπότητα, πρώτα υπήρξε για τον εαυτό της ευλογημένη. Και ό αρχάγγελος πρώτα την προσφωνεί «κεχαριτωμένη». Προηγείται ή ιδιότητά της ως κεχαριτωμένης, προηγείται ή ψυχική της υπεροχή, το ύψος της αρετή και της αγιότητός της. Και εν συνεχεία γίνεται όργανο της ευλογίας του Θεού προς την ανθρωπότητα. Κατά τον ίδιο τρόπον οφείλει ό κάθε χριστιανός να έχει επάνω του την ευλογία του Θεού πάντοτε.
Αυτό σημαίνει ότι στη ζωή μας πρέπει να αποφεύγουμε όλα εκείνα τα κακά και άτοπα έργα, «δι’ ἅ ἔρχεται ἡ ὀργήτοῦ Θεοῦ ἐπὶ τους υἱούς τῆς ἀπειθείας». Έργα του σκότους και της αμαρτίας, κακίες και πάθη, όταν κυριαρχούν στον άνθρωπο, γίνονται αιτία να φυγαδεύεται ή ευλογία του Θεού, και μεταβάλλεται ό άνθρωπος σε φορέα της κατάρας του Θεού. Πόση προσοχή χρειάζεται και στην ατομική και την επαγγελματική και κοινωνική μας ζωή, ώστε και στον εαυτό μας και στην την οικογένειά μας και στο λειτούργημα ή επάγγελμά μας και σε όλη μας τη ζωή να μην επισπούμε ποτέ την οργή και την κατάρα του Θεού, αλλά να ελκύουμε την ευλογία Του.
Γι’ αυτό πρέπει να ελέγχουμε την ζωή μας, και να προσέχουμε, μήπως υπάρχει κάτι, είτε ως ατομικό μας σφάλμα, είτε ως οικογενειακό θέμα, είτε ως επαγγελματική τακτική, κάτι το οποίο δεν είναι ευλογημένο από τον Θεό και, επομένως, αντί να γίνεται ωφέλιμο κέρδους, γίνεται αιτία οργής και κατάρας. Αντίθετα οφείλουμε στην ζωή μας να έχουμε στοιχεία, για τα οποία βοηθάνε να έρχεται ή ευλογία του Θεού. Ποια όμως είναι τα στοιχεία εκείνα πού κάνουν τον άνθρωπο ευλογημένο; Πολλές φορές στο στόμα των συνανθρώπων μας φέρεται το όνομα κάποιου με την χαρακτηριστική φράση «ευλογημένος άνθρωπος». Πότε συμβαίνει αυτό;Όταν έχει προηγηθεί εκ μέρους του ανθρώπου εκείνου κάποιο καλό και ωφέλιμο έργο, κάποια ενέργεια, ή εκδήλωση, ή οποία να είναι όντως ευεργετική και ωφέλιμη. Μας το λέει ο ίδιος ό Κύριος «οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλά ἔργα και δοξάσωσι τόν πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Και πράγματι όταν ένας άνθρωπος το καλό πράττει, το καλό σκορπάει γύρω του, όταν τα έργα του είναι λαμπρά, καθαρά, ανεπίληπτα, αδιάβλητα, θεμιτά, και πάντοτε δείγματα ευσυνείδητου ανθρώπου και καλού χαρακτήρα, τότε άνθρωπος εκείνος επαινείται, τιμάται και αναγνωρίζεται ως καλός και άξιος να ονομάζεται χριστιανός.
Και φέρεται τότε στα χείλη των πολλών ή φράση «ευλογημένος άνθρωπος». Όταν γινόμαστε ευεργετικοί στους συναθρώπους μας, τότε ή ευεργεσία αυτή ιδιαιτέρος αναγνωρίζεται από τους ευεργετηθέντας (όσοι τουλάχιστον δεν είναι αγνώμονες) και εκφράζονται με τις λέξεις: ευλογημένος να είναι αυτός ο άνθρωπος που μου έκανε τούτο το καλό. «Μανθανέτωσαν (λέγει ό Απόστολος Παύλος) οἱ ἡμέτεροι καλῶν ἔργων προΐστασθαι εἰς τὰς ἀναγκαίας χρείας, ἵνα μὴ ὧσιν ἄκαρποι». Πρέπει δηλαδή να μαθαίνουν οι Χριστιανοί να έχουν στην ζωή τους πρωτοβουλία στα καλά έργα, να γίνονται εργάτες καλών έργων. ΑΜΗΝ.
ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως, σαράντα ἡμέρες μετά τήν Ἀνάσταση, σηματοδοτεῖ τό τέλος τῆς ἐπίγειας παρουσίας τοῦ Κυρίου μας καί τήν ἄνοδό Του στούς οὐρανούς, πλησίον του Θεοῦ καί Πατρός.Τοῦτο ἀποτυπώνεται στίς τελευταῖες φράσεις τοῦ Ἀπολυτικίου πού ψάλλουμε στήν ἑορτή: «βεβαιωθέντων αὐτῶν – τῶν μαθητῶν- διά τῆς εὐλογίας, ὅτι σύ εἰ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Λυτρωτής τοῦ κόσμου». Ἐπί σαράντα ἡμέρες ὁ Ἀναστημένος Κύριος ἐμφανίζεται στούς μαθητές Του. Συνομιλεῖ μ’ αὐτούς. Συντρώγει. Ἐπιλύει τίς τελευταῖες ἀπορίες τους. Ποιεῖ σημεῖα. Τούς φανερώνει τήν ἀγάπη Του. Τούς καλεῖ νά ἀναμένουν τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.Τούς ὑπόσχεται ὅτι δέν θά τούς ἀφήσει ὀρφανούς.
Τούς δίδει πλέον τήν βεβαιότητα ὅτι ὄχι μόνο ἐπάτησε τόν θάνατο, ἀλλά καί ὄτι προετοιμάζει γιά τόν καθένα τήν κοινή Βασιλεία.Ὁ Χριστός ὅμως δέν ἐπιστρέφει ἀπό ἐκεῖ πού ξεκίνησε πρίν τήν Σάρκωσή Του, ὡς Θεός μόνο. Πλέον, ἀνεβάζει στούς οὐρανούς τήν ἀνθρώπινη φύση καί ξαναδίδει στόν ἄνθρωπο αὐτό πού τοῦ ἔλειπε: τήν δυνατότητα συνεχοῦς κοινωνίας μέ τό Θεό, τή δυνατότητα ὑπερβάσεως τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου, τή δυνατότητα τῆς σωτηρίας, τῆς θεώσεως καί τῆς λυτρώσεως. Καί αὐτή ἡ σωτηρία δέν ὑπάρχει πλέον ὡς προσδοκία ἤ ὡς ἐπιθυμία, ἀλλά ὡς βεβαιότητα.
Ὅτι ὄχι μόνο θά ἀναστηθοῦμε, ἀλλά καί θά ζήσουμε σέ κοινωνία μέ τό Θεό. Γιατί τό νόημα τῆς ὑπάρξεώς μας δέν εἶναι ἁπλῶς τό νά ζήσουμε αἰώνια. Ἀλλά τό νά ζήσουμε αἰώνια μέ τό Θεό καί μαζί Του, μέσα στήν Ἐκκλησία. Καί αὐτό ἐπιτυγχάνεται ἀπό αὐτήν ἐδῶ τή ζωή καί ὄχι ὅταν πεθάνουμε. Ὁ Κύριός μας ἐπισφραγίζει τήν Ἀνάσταση, τήν διδασκαλία Του, τίς ὑποσχέσεις Του μέ τήν Ἀνάληψή Του. Συνοδευόμενος ἀπό τούς Ἀγγέλους, ἐν νεφέλη φωτεινή, ἀνεβαίνει εἰς οὐρανούς. Δείχνει στούς μαθητές Του, ἀλλά καί σέ κάθε χριστιανό ὅτι τά πάντα γι’ Αὐτόν εἶναι δυνατά. Τό ἐπίγειο ἔργο Τοῦ ἐτελείωσε. Τό ἀφήνει τώρα παρακαταθήκη στούς μαθητές, ἀλλά καί σέ ὅλους ἐμᾶς πού πιστεύουμε σ’ Αὐτόν.
Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 300 επισκέπτες
Copyright © 2023 Πρωτοπρεσβύτερος Χρήστος Πυτιρίνης. Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος.
Δημιουργία ιστοτόπου: CJ web Services & Eshop
