Ὅσιος Βασίλειος ὁ Ὁμολογητής ἔζησε καί ἔδρασε ἐπί τοῦ εἰκονομάχου αὐτοκράτορα Λέοντος Γ’ τοῦ Ἰσαύρου (717 – 741 μ.Χ.). Ἀπό νεαρή ἡλικία ὁ Ὅσιος ἀφιερώθηκε στόν ἀσκητικό βίο καί ἐκάρη μοναχός. Ἔγινε μαθητής καί ὑποτακτικός τοῦ Ὁσίου Προκοπίου τοῦ Δεκαπολίτου († 27 Φεβρουαρίου). Ἀρχικά ζοῦσε σέ κάποιο ἐρημητήριο καί ἀφοῦ προηγουμένως καλλιέργησε μέ ἐπιμέλεια τήν ἀσκητική ζωή, ἀργότερα, ὅταν ἀνέκυψε ἡ αἵρεση κατά τῶν ἱερῶν εἰκόνων, ἀντιστάθηκε μέ πνευματική ἀνδρεία στούς εἰκονομάχους. Γιά τόν λόγο αὐτό συνελήφθη, τιμωρήθηκε καί ὑπέστη πολλά βασανιστήρια. Ὅταν δέ, πέθανε ὁ αὐτοκράτορας, ἀπελευθερώθηκε καί ἀφοῦ βγῆκε ἀπό τή φυλακή, φρόντιζε γιά τήν καλλιέργεια τῆς ἀρχαίας ὑγείας τῆς εὐσέβειας, παρακινώντας πολλούς πρός τήν ἀρετή καί ἐπαναφέροντάς τους πρός τήν ὀρθόδοξη πίστη.
Ἔτσι ἀφοῦ ἀγωνίσθηκε ὁ Ὅσιος Βασίλειος, κοιμήθηκε μέ εἰρήνη.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Βασίλειον δώρημα, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, ἐδείχθης Βασίλειε, ὡς βασιλεύσας παθῶν, τοῖς θείοις σου σκάμμασι· σύ γάρ ὁμολογίᾳ, τόν σόν βίον φαιδρύνας, λάμπεις δι’ ἀμφοτέρων, ὡς ἀστήρ σελασφόρος· ἐντεῦθεν τῆς ἀσαλεύτου βασιλείας ἠξίωσαι.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τά ἄνω ζητῶν.
Ἐξ ὕψους λαβών, τήν θείαν ἀποκάλυψιν, ἐξῆλθες σοφέ, ἐκ μέσου τῶν συγχύσεων, καί μονάσας Ὅσιε, τῶν θαυμάτων εἴληφας τήν ἐνέργειαν, καί τάς νόσους ἰᾶσθαι τῇ χάριτι, Βασίλειε Πάτερ ἱερώτατε.

Μεγαλυνάριον.
Ὤφθης Βασιλέως τῶν οὐρανῶν, θεράπων καί μύστης, διά βίου εἰλικρινοῦς· οὗ τόν χαρακτῆρα, σεβόμενος αἰσχύνεις, Βασίλειε παμμάκαρ, ἄνακτα τύραννον.

Ἅγιος Μάρτυς Νέστορας καταγόταν ἀπό τήν Πέργη τῆς Παμφυλίας τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί ἔζησε κατά τούς χρόνους τοῦ βασιλέως Δεκίου (249 – 251 μ.Χ.) καί τοῦ ἡγεμόνος Ποπλίου. Γεννήθηκε ἀπό εὐσεβεῖς καί φιλόθεους γονεῖς καί ἀφοῦ ἔμαθε ἀπό αὐτούς τά ἱερά γράμματα, ἀποστόμωνε τούς Ἕλληνες μέ τίς θεῖες γραφές καί ὁδηγοῦσε πολλούς πρός τήν ἀλήθεια. Ὅμως κατηγορήθηκε ὅτι ἦταν Χριστιανός, συνελήφθη ἀπό τόν Ἄρχοντα Εἰρήναρχο καί ὁδηγήθηκε στόν ἡγεμόνα, ἐνώπιον τοῦ ὁποίου ὁμολόγησε τόν Χριστό ὡς Θεό ἀληθινό καί Δημιουργό τοῦ κόσμου. Τό μαρτύριο ἄρχισε. Πρῶτα τόν κτύπησαν μέχρι θανάτου. Ἔπειτα τόν ἔγδαραν καί τέλος, ἐπειδή δέν ἀρνιόταν τόν Χριστό, τόν κάρφωσαν πάνω σέ σταυρό. Καί ὅσο ἦταν κρεμασμένος δίδασκε στούς παρευρισκόμενους τήν ὁδό τῆς ἀλήθειας. Ἔτσι, δοξολογώντας τόν Θεό, ἐξέπνευσε καί ἔλαβε τό στέφανο τοῦ μαρτυρίου.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἅγιος Προτέριος ἔζησε στά χρόνια τῶν βασιλέων Μαρκιανοῦ καί Πουλχερίας. Ἦταν πρεσβύτερος στήν Ἐκκλησία τῆς Ἀλεξανδρείας καί ἔλαβε μέρος στήν Δ’ Οἰκουμενική Σύνοδο, πού συνῆλθε τό ἔτος 451 μ.Χ. στήν Κωνσταντινούπολη, κατά τούς χρόνους τῶν βασιλέων Μαρκιανοῦ καί Πουλχερίας.
Ἡ Σύνοδος καταδίκασε τόν μονοφυσίτη Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Διόσκουρο. Μετά τήν καθαίρεση τοῦ Διοσκούρου, ἐξελέγη Πατριάρχης ὁ Ἅγιος Προτέριος (452 – 457 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος διέπρεψε στή Σύνοδο καί ἔφραξε τά στόματα τῶν δυσσεβῶν αἱρετικῶν.
Ὅταν ὁ Ἅγιος ἐπέστρεψε στήν Ἀλεξάνδρεια οἱ ὀπαδοί τοῦ Εὐτυχοῦς καί τοῦ Διοσκούρου προκαλοῦσαν στάσεις καί ρήξεις καί ἐμπόδιζαν νά κατέρχεται τό σιτάρι στήν Ἀλεξάνδρεια μέσῳ τοῦ Πηλουσίου, μέ σκοπό νά πεινάσουν οἱ κάτοικοι τῆς Ἀλεξάνδρειας καί νά στραφοῦν κατά τοῦ Ἁγίου. Ὅμως ὁ αὐτοκράτορας Μαρκιανός, κατόπιν παρακλήσεως τοῦ Ἁγίου, διέταξε τήν διέλευση τοῦ σιταριοῦ διά τῆς Ἀλεξάνδρειας καί ἔτσι σώθηκε ἡ πόλη ἀπό τήν πεῖνα.
Μετά τό θάνατο τοῦ Μαρκιανοῦ οἱ αἱρετικοί θρασύνθηκαν καί κατέφυγαν σέ σατανικές ἐπινοήσεις, γιά νά ἐκπληρώσουν τά ἀσεβή σχέδιά τους καί νά ἐκθρονίσουν τόν Ἅγιο. Ἐπικεφαλῆς αὐτῶν τέθηκε ὁ ἱερεύς Τιμόθεος ὁ Αἵλουρος, ὁ ὁποῖος μέ μύρια τεχνάσματα κατόρθωσε νά διεγείρει κατά τοῦ Ἁγίου Προτερίου τούς ἁπλοϊκούς μοναχούς τῆς Ἀλεξάνδρειας, περιερχόμενος κατά τή διάρκεια τῆς νύχτας τά κελιά τῶν μοναχῶν, λέγοντας ὅτι εἶναι ἄγγελος καί προτρέποντας αὐτούς νά μήν ἔχουν κοινωνία μέ τόν Ἅγιο.
Οἱ μοναχοί παρασύρθηκαν καί προκάλεσαν μεγάλη ταραχή μέ τούς αἱρετικούς, ἐκμεταλλευόμενοι τήν ἀπουσία τοῦ στρατιωτικοῦ διοικητοῦ τῆς πόλεως Διονυσίου. Ὁ Ἅγιος ἀναγκάστηκε νά φύγει, ἀλλά ἐπανῆλθε στήν Ἀλεξάνδρεια καί κρύφθηκε μέσα στήν κολυμβήθρα ἐνός ναοῦ. Οἱ διῶκτες του τόν ἀνακάλυψαν καί τόν κατάσφαξαν μέ ὀξεῖς καλάμους, τό ἔτος 454 μ.Χ., ἐνῷ ἀνεκήρυξαν Πατριάρχη τόν Τιμόθεο. Τό ἱερό λείψανό του τό ἔδεσαν μέ σχοινί καί τό ἔσυραν στούς δρόμους τῆς πόλεως. Τέλος, τό παρέδωσαν στά ζῶα καί τό ἐπίλοιπο τό κατέκαψαν. Καί ὁ νέος Πατριάρχης τολμοῦσε ὅλα αὐτά κατά τήν διάρκεια τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας, χωρίς αὐτό νά τόν ἐμποδίζει νά τελεῖ τίς Ἀκολουθίες τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου.
Ὅταν πληροφορήθηκε τά γενόμενα ὁ διάδοχος τοῦ Μαρκιανοῦ, αὐτοκράτορας Λέων ὁ Μέγας ὁ Θράξ († 457 – 474 μ.Χ.) διέταξε νά δικασθεῖ ὁ Τιμόθεος ὁ Αἵλουρος κανονικά καί νά ἐξορισθεῖ στή Γάγγρα. Ὁμοίως τιμωρήθηκαν καί ὅλοι ἐκεῖνοι πού ἔλαβαν μέρος στό φόνο τοῦ Ἁγίου Προτερίου. Ἀντί δέ τοῦ καθαιρεθέντος Τιμοθέου, Πατριάρχης ἐξελέγη ὁ Ὀρθόδοξος Τιμόθεος ὁ Σαλοφακίολος (460 – 482 μ.Χ.). Ὁ Λέων ἐπέβαλε τίς ἀποφάσεις τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἐξεδίωξε τούς μονοφυσίτες Ἐπισκόπους Ἀλεξανδρείας καί Ἀντιοχείας καί διόρισε Ὀρθοδόξους στή θέση αὐτῶν.
Ἔτσι ἔζησε καί μαρτύρησε ὁ Ἅγιος Προτέριος καί ἡ μνήμη αὐτοῦ ἀνθεῖ στό βίο τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ὅσιος Κασσιανός γεννήθηκε στήν Ρώμη ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς καί ἐπιφανεῖς, οἱ ὁποῖοι φρόντισαν νά τόν ἀναθρέψουν μέ παιδεία καί νουθεσία Κυρίου. Ἡ γνωριμία καί ἡ συναναστροφή του, ἀπό τήν παιδική του ἡλικία, μέ Ἁγίους ἀνθρώπους ἐπέδρασε εὐεργετικά στή διαμόρφωση τῆς προσωπικότητας καί τοῦ ὅλου τρόπου ζωῆς του. Σπούδασε τήν ἐπιστήμη τῆς φιλοσοφίας καί τῆς ἀστρονομίας καί μελέτησε ἰδιαίτερα τά συγγράμματα τῶν Πατέρων καί τήν Ἁγία Γραφή.
Ὁ Ὅσιος ἀκολούθησε τό μοναχικό βίο, γενόμενος μοναχός σέ μία σκήτη καί ἐπισκέφθηκε τά μοναστήρια τῆς Αἰγύπτου καί τῆς Θηβαΐδας, τῆς Νιτρίας, τῆς Ἀσίας καί τῆς Καππαδοκίας. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης γράφει χαρακτηριστικά: «ὁ Ἅγιος μετέβη εἰς διαφόρους τόπους καί συνήντησε ἁγίους καί γνωστικωτάτους Ὁσίους καί τάς ἀρετάς ὅλων συναθροίζει εἰς τόν ἑαυτόν του, ὡς ἄλλη φιλόπονος μέλισσα, ὥστε καί αὐτός ἔγινε εἰς τούς ἄλλους τύπος καί παράδειγμα παντός εἴδους ἀρετῆς. Ὅθεν ἀνώτερος τῶν παθῶν γενόμενος καί τόν νοῦν καθαρίσας, ἐγνώρισε τήν τελείαν κατά τῶν παθῶν νίκην».
Στόν πρῶτο τόμο τῆς Φιλοκαλίας, περιλαμβάνονται δύο λόγοι τοῦ Ὁσίου Κασσιανοῦ, «Πρός Κάστορα Ἐπίσκοπον, περί τῶν ὀκτώ τῆς κακίας λογισμῶν, γαστριμαργίας, πορνείας, φιλαργυρίας, ὀργῆς, λύπης, ἀκηδίας, κενοδοξίας καί ὑπερηφανείας» καί «Πρός Λεόντιον ἡγούμενον, περί τῶν κατά τήν Σκήτην ἁγίων Πατέρων καί λόγος περί διακρίσεως», πού δείχνουν τήν καθαρότητα τῆς ζωῆς του καί τό ὀρθόδοξο φρόνημά του καί προξενοῦν μεγάλη ὠφέλεια. Ὁ δέ Ὅσιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος πλέκει δίκαιο ἐγκώμιο στόν Ὅσιο Κασσιανό στόν περί ὑπακοῆς Λόγο του.
Ὁ Ὅσιος Κασσιανός κοιμήθηκε μέ εἰρήνη.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Τῆς σοφίας τόν λόγον Πάτερ τοῖς ἔργοις σου, ἀσκητικῶς γεωργήσας ὡς οἰκονόμος πιστός, ἀρετῶν μυσταγωγεῖς τά κατορθώματα· σύ γάρ πράξας εὐσεβῶς, ἐκδιδάσκεις ἀκριβῶς, Κασσιανέ θεοφόρε, καί τῷ Σωτήρι πρεσβεύεις, ἐλεηθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος α’. Χορός Ἀγγελικός.
Οἱ λόγοι σου σοφέ, οὐρανίου κασσίας, ὀσμήν πνευματικήν, διαπνέουσι κόσμῳ· φιάλαι γάρ ὤφθησαν, ἀρωμάτων ὡς γέγραπται, σιαγόνες σου, αἱ ἀναπτύσσουσαι πᾶσι, τάς ἐν Πνεύματι, πνευματικάς ἀναβάσεις, Κασσιανέ Ὅσιε.

Μεγαλυνάριον.
Γνώσεως τῆς θύραθεν μετασχών, ὤφθης κεκρυμμένης, ἐπιστήμης μυσταγωγός, ἧς τάς ἐπιδόσεις, λόγοις ἡμᾶς παιδεύεις, Κασσιανέ θεόφρον, Πνεύματος σκήνωμα.

Ὅσιος Προκόπιος ὁ Δεκαπολίτης ἔζησε στά χρόνια τοῦ εἰκονομάχου αὐτοκράτορα Λέοντος τοῦ Ἰσαύρου (717 – 741 μ.Χ.) καί διακρίθηκε γιά τήν πνευματική γενναιότητά του ὡς ὑπέρμαχος τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἂν καί ἀπό νεαρή ἡλικία ἀκολούθησε τό μοναχισμό, δέν ἔμεινε στήν ἀπομόνωση τοῦ κελιοῦ του, ἀλλά ἀγωνίσθηκε σθεναρά κατά τῶν εἰκονομάχων. Γι’ αὐτό ὑπέστη πολλά βασανιστήρια, μαστιγώσεις, φυλακές καί ἐξορίες. Διακρίθηκε, ἐπίσης, στόν ἀγῶνα τῆς Ἐκκλησίας κατά τῶν αἱρετικῶν Μονοφυσιτῶν.
Ὁ Ἅγιος Προκόπιος φαίνεται ὅτι λίγο μετά τήν ἀποφυλάκισή του κοιμήθηκε, ἐνῷ κατ’ ἄλλους ὑπέμεινε μαρτυρικό θάνατο.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Φερωνύμως προκόπτων ἐν ἀσκήσει Προκόπιε, ἤρθης ἐκ δυνάμεως Πάτερ, πρός ἀθλήσεως ἔλλαμψιν· Χριστοῦ γάρ τήν Εἰκόνα προσκυνῶν, Μαρτύρων ἀνεδείχθης κοινωνός· μεθ’ ὧν πρέσβευε παμμάκαρ διαπαντός, ὑπέρ τῶν ἐκβοώντων σοι· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σέ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνερνοῦντι διά σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἐωσφόρον σήμερον ἡ Ἐκκλησία, κεκτημένη ἅπασαν, κακοδοξίας τήν ἀχλύν, διασκεδάζει τιμῶσά σε, οὐρανομύστα, Προκόπιε ἔνδοξε.

Μεγαλυνάριον.
Θείας ὑπαλείπτην σε προκοπῆς, καί ὁμολογίας, θεηγόρου ὑφηγητήν, Πάτερ εὖ εἰδότες, τούς πόνους σου τιμῶμεν, δι’ ὧν καταπυρσεύεις, ἡμᾶς Προκόπιε.

Ἅγιος Λέανδρος, Ἐπίσκοπος Σεβίλλης τῆς Ἱσπανίας, διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας καί φωτιστής τῶν Ἰσπανῶν, ἔζησε τόν 6ο μ.Χ. αἰῶνα καί ἦταν γόνος ἀριστοκρατικῆς οἰκογενείας. Ὁ πατέρας του ἦταν δούκας καί καταγόταν ἀπό βυζαντινή γενιά, ἐνῷ ἡ μητέρα του ἦταν πρωτότοκη κόρη τοῦ Βησιγότθου βασιλέως Λεβιγκίντ, πού βασίλευε στήν Σεβίλλη, τήν πρωτεύουσα τοῦ βασιλείου τῶν Βησιγότθων. Πολύ νωρίς ἀκολούθησε τόν μοναχικό βίο καί διακρίθηκε γιά τήν μόρφωση καί τίς ἀρετές του. Γι’ αὐτούς τούς λόγους ἡ Ἐκκλησία τόν κατέστησε Ἐπίσκοπο τό ἔτος 579 μ.Χ. Ἵδρυσε θεολογική σχολή μέ σκοπό τή διάδοση τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά καί τήν καλλιέργεια τῶν ἐπιστημῶν καί τῶν τεχνῶν γενικά, μέσα στό λαό τοῦ τότε βάρβαρου ἀκόμα βασιλείου. Οἱ δύο βασιλόπαιδες Χερμενεγκίλντ καί Ρεκαρέντ, ἀνεψιοί του ἀπό τήν πλευρά τῆς μητέρας του, ἦταν μεταξύ τῶν μαθητῶν τοῦ Ἁγίου Λεάνδρου. Ὁ Χερμενεγκίλντ ἀνατράφηκε μέ τά νάματα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ πίστη του στήν Ἐκκλησία δυναμώθηκε πιό πολύ χάρη στήν εὐσεβή σύζυγό του Ἴνγκαρντ, θυγατέρα τοῦ βασιλέως τῶν Φράγκων Σιγεβέρτου. Ὅταν ὁ πατέρας του, μεταφέροντας τήν πρωτεύουσά του στό Τολέδο, τοῦ ὅρισε γιά διαμονή του τή Σεβίλλη, ξέσπασε διωγμός κατά τῶν Ὀρθοδόξων. Ὁ αἱρετικός Λέβεγκιλντ ᾖλθε σέ σύγκρουση μέ τόν Ὀρθόδοξο γιό του Χερμενεγκίλντ. Ἦταν τέτοια ἡ ἔνταση τοῦ διωγμοῦ καί τῆς μανίας τῶν αἱρετικῶν, πού ὅπως γράφεται δέν ἔβλεπε κανείς πουθενά ἐλεύθερο ἄνθρωπο καί ἡ ἴδια ἡ γῆ ἔχασε τήν παλαιά της γονιμότητα. Ὁ αἱρετικός βασιλέας πολιόρκησε τήν Σεβίλλη καί ἔκλεισε σέ σκοτεινή φυλακή τόν υἱό του, ὅπου καί τόν στραγγάλισε τήν ἡμέρα τοῦ Πάσχα τοῦ 586 μ.Χ.
Τήν ἐποχή αὐτή, λίγο πρίν ἐξορισθεῖ καί αὐτός μαζί μέ ἄλλους ὁμολογητές τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Ἅγιος Λέανδρος ἔφυγε στήν Κωνσταντινούπολη, γιά νά ζητήσει τή βοήθεια τοῦ αὐτοκράτορα. Ἐκεῖ γνώρισε τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Μέγα, τόν Διάλογο, καί συνδέθηκε μαζί του μέ δυνατή φιλία. Ὅταν ὁ διωγμός κατά τῶν Ὀρθοδόξων ἔφθασε στά ἄκρα, ὁ βασιλιάς Λέβεγκιλντ προσβλήθηκε ἀπό θανατηφόρο ἀσθένεια, ἄλλαξε στάση, προσκάλεσε τόν Ἅγιο Λέανδρο στήν ἐπιθανάτια κλίνη του καί, ἀφοῦ μετανόησε, τόν παρακάλεσε νά κατευθύνει τό διάδοχό του Ρεκαρέντ πρός τήν ἀληθινή Ὀρθόδοξη πίστη. Ὁ νέος βασιλέας, ὑπάκουος στόν παλαιό διδάσκαλό του, μεταστράφηκε καί ἀνέλαβε ἀμέσως νά συγκαλέσει τήν Τρίτη ἐν Τολέδῳ Σύνοδο, ὅπου ἀνέγνωσε ἐνώπιον ὅλων τήν ὁμολογία πίστεως στίς ἀποφάσεις τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Νίκαιας καί ἀνακοίνωσε ὅτι οἱ λαοί τῶν Γότθων καί Σουέβων, ἑνωμένοι, ἐπανέρχονται στήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἅγιος Λέανδρος, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε πρόεδρος αὐτῆς τῆς Συνόδου, ἀφιέρωσε πλέον τήν ὑπόλοιπη ζωή του στή διδασκαλία τοῦ ποιμνίου του μέ τό φωτισμένο του παράδειγμα κατ’ ἀρχήν, ἀλλά καί μέ τά ἐμπνευσμένα γραπτά του. Προετοίμασε ἀκόμη τόν ἀδελφό του, Ἅγιο Ἰσίδωρο, νά γίνει διάδοχός του στό θρόνο τῆς Σεβίλλης καί ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἱσπανίας. Βοήθησε ἀκόμη τήν ἀδελφή του, Ἁγία Φλωρεντίνη, νά γίνει ἱδρύτρια καί ἡγουμένη σαράντα μονῶν μέ χιλιάδες μοναχές, γράφοντας γι’ αὐτήν μοναχικό τυπικό πού ἀπό τότε καλεῖται «Κανών τοῦ Ἁγίου Λεάνδρου». Ὀργάνωσε, ἐπίσης, τή Θεία Λατρεία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἱσπανίας, πού λειτουργικά ὀνομάζεται «μοζαραβική».
Ὁ Ἅγιος Ἐπίσκοπος τῆς Σεβίλλης, ἀφοῦ ὑπέμεινε πολλές ἀντιξοότητες καί δοκιμασίες, παρέδωσε τήν ἁγία ψυχή του στόν Κύριο στίς 13 Μαρτίου τοῦ ἔτους 600 ἢ 601 μ.Χ.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ὅσιος Τίτος γεννήθηκε στή Ρωσία καί ἀσκήτευε στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου. Ἡ ἱερατική του βιοτή ἦταν θεοφιλής καί ἰσάγγελη, ἐνῷ ἡ ἀγάπη του πρός ὅλους τούς ἀδελφούς ἀνιδιοτελής καί ἀνυπόκριτη.
Τότε ζοῦσε στή Λαύρα καί ἕνας διάκονος, πού ὀνομαζόταν Εὐάγριος. Ὁ μισόκαλος διάβολος, πού πάντοτε σπείρει ζιζάνια, ἔσπειρε ἔχθρα ἀνάμεσα στόν Ὅσιο Τίτο καί τό διάκονο Εὐάγριο. Καί ἐνῷ πρῶτα ἔτρεφαν ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλο βαθιά ἀμοιβαία ἀγάπη, ἔφθασαν τώρα νά μήν θέλουν οὔτε νά ἰδωθοῦν. Τόσο πολύ μάλιστα τούς σκότισε ἡ ὀργή καί ἡ μνησικακία, ὥστε, ὅταν θυμίαζε ὁ ἕνας στό ναό, ὁ ἄλλος ἔφευγε. Καί ἂν δέν ἔφευγε, ὁ πρῶτος τόν προσπερνοῦσε χωρίς νά τόν θυμιάσει.
Ἔχοντας βυθιστεῖ σέ τέτοιο σκοτάδι ἐμπάθειας οἱ δύο ἀδελφοί, τολμοῦσαν νά λειτουργοῦν καί νά προσφέρουν τά Τίμια Δῶρα καί νά κοινωνοῦν, ξεχνώντας τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου πού λέγει: «Ἐάν προσφέρεις τό δῶρο σου στό θυσιαστήριο καί ἐκεῖ ἐνθυμηθεῖς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει κάτι ἐναντίον σου, ἄφησε ἐκεῖ τό δῶρο σου μπροστά στό θυσιαστήριο καί πήγαινε, πρῶτα νά συμφιλιωθεῖς μέ τόν ἀδελφό σου, καί τότε ἀφοῦ ἔλθεις πρόσφερε τό δῶρο σου».
Κάποτε ὁ Ὅσιος Τίτος ἀρρώστησε πολύ σοβαρά. Εἶχε μάλιστα φθάσει στά πρόθυρα τοῦ θανάτου, ὅταν ἄρχισε ξαφνικά νά κλαίει καί νά θρηνεῖ γιά τήν ἁμαρτία του. Ἀμέσως παρακάλεσε τούς μοναχούς νά καλέσουν τόν Εὐάγριο, γιά νά συγχωρεθοῦν. Ἐκεῖνος ὅμως, ὄχι μόνο δέν δέχθηκε νά συγχωρέσει τόν ἑτοιμοθάνατο ἀδελφό, ἀλλά ἄρχισε νά τόν καταριέται. Τότε τόν ἅρπαξαν καί τόν ἔφεραν διά τῆς βίας στόν Ὅσιο, γιά νά εἰρηνεύσουν. Μόλις τόν εἶδε ὁ Ὅσιος Τίτος ἀνασηκώθηκε μέ δυσκολία καί τόν ἱκέτευσε κλαίγοντας νά τόν εὐλογήσει. Ὁ ἀνελέητος Εὐάγριος ἀποστράφηκε ἄσπλαχνα τόν Ὅσιο καί δήλωσε μπροστά σέ ὅλους, ὅτι ποτέ δέν πρόκειται νά συμφιλιωθεῖ μαζί του οὔτε στήν παροῦσα ζωή οὔτε στήν ἄλλη. Δέν πρόλαβε ὅμως νά τελειώσει τόν λόγο του καί ἔπεσε κάτω ξερός! Οἱ πατέρες ἔτρεξαν νά τόν σηκώσουν, ἀλλά διαπίστωσαν πώς ἦταν νεκρός. Τό σῶμα του ἀμέσως πάγωσε σάν μάρμαρο. Τήν ἴδια στιγμή ὁ Ὅσιος Τίτος σηκώθηκε ὄρθιος, ἐντελῶς ὑγιής, σάν νά μήν εἶχε ἀρρωστήσει ποτέ. Μέ φρίκη καί δέος ἀντίκρισαν ὅλοι τόν ἄδοξο θάνατο τοῦ μνησίκακου Εὐαγρίου καί τήν θαυματουργική ἴαση τοῦ Ἁγίου.
Ὁ Ὅσιος Τίτος, μετά τήν συγκλονιστική αὐτή ἐμπειρία, ἀπομάκρυνε γιά πάντα ἀπό τή ζωή του, ὄχι μόνο τήν ἐξωτερική ὀργή, ἀλλά καί κάθε κακό λογισμό γιά ὁποιονδήποτε ἀδελφό, μέχρι τήν ἡμέρα πού κοιμήθηκε εἰρηνικά καί παρέδωσε τό πνεῦμα του στόν Θεό. Ἦταν τό ἔτος 1190.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἅγιος Ραφαήλ γεννήθηκε στή Συρία τό ἔτος 1860 ἀπό εὐσεβεῖς γονεῖς, τόν Μιχαήλ Χαβαβίνυ καί τή Μάριαμ, θυγατέρα τοῦ ἱερέως τῆς Δαμασκοῦ. Τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῶν Θεοφανείων τοῦ 1861 βαπτίσθηκε καί ὀνομάσθηκε Ραφαήλ.
Σπούδασε στή θεολογική σχολή τῆς Χάλκης καί χειροτονήθηκε διάκονος στίς 8 Δεκεμβρίου τοῦ 1885. Στή συνέχεια παρακολούθησε μαθήματα στή θεολογική ἀκαδημία τοῦ Κιέβου. Μέ τήν εὐλογία τοῦ Πατριάρχη Ἀντιοχείας Σίλβεστρο, διευθυντή τῆς ἀκαδημίας καί ἕνα μῆνα ἀργότερα ἔλαβε τό ὀφίκιο τοῦ ἀρχιμανδρίτου ἀπό τόν Μητροπολίτη Μόσχας Ἰωαννίκιο. Ὡς πρεσβύτερος πλέον ἀνέλαβε καθήκοντα ἐξάρχου τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας στή Ρωσία.
Ὁ ἱεραποστολικός ζῆλος ὁδήγησε τά βήματά του στήν Ἀμερική. Ἔφθασε στή Νέα Ὑόρκη στίς 2 Νοεμβρίου 1895 καί ἀνέλαβε ὡς βοηθός τοῦ Ἐπισκόπου Νικολάου. Ἀνέλαβε σημαντικό ἱεραποστολικό ἔργο καί ἀσχολήθηκε μέ τή συγγραφή θεολογικῶν βιβλίων καθώς καί μέ τήν ἀνέγερση νέων ναῶν.
Τό ἔτος 1903 ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τόν ἐξέλεξε Ἐπίσκοπο Μπρούκλιν καί τοῦ ἀνέθεσε τό ἱεραποστολικό ἔργο στή Βόρειο Ἀμερική.
Ὁ Ἅγιος κοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 1915.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ὅσιος Θαλλέλαιος καταγόταν ἀπό τήν Κιλικία τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Ἐπειδή ἀγάπησε τόν μοναχικό βίο, μετέβη στήν πόλη τῶν Γαβάλων τῆς Συρίας, σέ ὄρος ψηλό ἐπί τοῦ ὁποίου ὑπῆρχε ναός τῶν εἰδώλων καί ἔστησε τήν μικρή καλύβα του ἀσκητεύοντας μέ προσευχή καί νηστεία. Ὅταν εἶδαν οἱ δαίμονες τήν ἀρετή του, δοκίμασαν νά τόν ἐκφοβήσουν. Δέν μπόρεσαν ὅμως. Μέ προσευχή τούς ἔκανε ἄφαντους. Ἐκεῖνοι τότε ἐξεμάνησαν καί ἄρχισαν νά σπᾶνε τά δένδρα καί ἐπειδή οὔτε μέ αὐτό παρακίνησαν τόν Ὅσιο, τή νύχτα μέ φωνές καί θορύβους, ἐπιτίθονταν σέ αὐτόν. Χωρίς ὅμως νά κατορθώσουν τίποτα, ὑπεχώρησαν.
Ὁ Ὅσιος ἦταν γεμάτος ταπεινοφροσύνη. Ποτέ δέν ὑπερηφανεύθηκε γιά τήν ἐγκράτεια καί τά πνευματικά κατορθώματά του καί ὁδηγοῦσε πρός τόν Χριστό πλανεμένες ψυχές. Ὅποτε μάλιστα τοῦ ἔκαναν λόγο ἐπαινετικό, ὁ Ὅσιος δέν ἤθελε νά τόν δεχθεῖ, διότι θεωροῦσε πνευματικά ὠφέλιμο νά προσέχει ποῦ ὑστεροῦσε καί ὄχι νά ἀκούει γιά τήν προκοπή του.
Ἐπειδή ὅμως ὁ Ὅσιος ἐπιθυμοῦσε νά ζήσει πιό αὐστηρό ἀσκητικό βίο, ἐγκατέλειψε τήν καλύβα καί ἔκτισε κελί τόσο στενό, ὥστε εἰσερχόταν σέ αὐτό μέ δυσκολία. Ἔτσι, ἀφοῦ ἔζησε θεοφιλῶς ἐπί δέκα χρόνια, κοιμήθηκε μέ εἰρήνη. Τόν βίο του συνέγραψε ὁ Θεοδώρητος Κύρου στή Φιλόθεο Ἱστορία του.