Ἅγιος Ἀγάθων καταγόταν ἀπό τό Παλέρμο τῆς Ἰταλίας. Οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς του δίδαξαν σέ αὐτόν κάθε γραφή θεόπνευστη καί ὠφέλιμη. Μετά τόν θάνατό τους συγκέντρωσε ὅλο τόν πλοῦτο του καί τόν μοίρασε στούς πτωχούς. Ὁ ἴδιος, ἀφοῦ ἀναχώρησε καί ἡσύχαζε σέ μοναστήρι, ἐκάρη μοναχός καί ὑπηρετοῦσε τόν Θεό προσευχόμενος νύχτα καί ἡμέρα ὑπέρ τοῦ σύμπαντος κόσμου. Τόσο πολύ δέ ἀγωνίσθηκε γιά τήν ἀρετή, ὥστε ἔλαβε ἀπό τόν Θεό καί τό χάρισμα νά κάνει θαύματα.
Ἐπειδή ὅμως ἡ ἀρετή δέν διαφεύγει τῆς προσοχῆς, ἔγινε καί Πάπας τῆς Ρώμης τό ἔτος 678 μ.Χ. καί ἔλαβε ἐνεργό μέρος στήν ΣΤ’ Οἰκουμενική Σύνοδο, ἀποστέλλοντας τρεῖς ἀντιπροσώπους καί τρεῖς Ἐπισκόπους τῆς Ἰταλίας. Ἡ Σύνοδος αὐτή, συνῆλθε τό ἔτος 680 μ.Χ. στήν Κωνσταντινούπολη, γιά νά καταδικάσει τήν αἵρεση τῶν Μονοφυσιτῶν. Μεταξύ τῶν καταδικασθέντων ἦταν καί ὁ προκάτοχος τοῦ Ἁγίου Ἀγάθωνος Ἐπίσκοπος Ρώμης Ὀνώριος Α’ (625 – 638 μ.Χ.)
Ὁ Ἅγιος Ἀγάθων κοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 682 μ.Χ.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ὁσία Φιλοθέη γεννήθηκε τό ἔτος 1522 μ.Χ. στήν τουρκοκρατούμενη τότε Ἀθήνα. Οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς της ὀνομάζονταν Ἄγγελος καί Συρίγα Μπενιζέλου. Ἡ μητέρα της ἦταν στείρα καί ἀπέκτησε τήν Ἁγία μετά ἀπό θερμή καί συνεχή προσευχή.
Ὁ Κύριος πού ἱκανοποιεῖ τό θέλημα ἐκείνων πού Τόν σέβονται καί Τόν ἀγαποῦν, ἄκουσε τήν δέησή της. Καί πράγματι, μία ἡμέρα ἡ Συρίγα μπῆκε κατά τήν συνήθειά της στό ναό τῆς Θεοτόκου γιά νά προσευχηθεῖ καί ἀπό τόν κόπο τῆς ἔντονης καί ἐπίμονης προσευχῆς τήν πῆρε γιά λίγο ὁ ὕπνος. Τότε ἀκριβῶς εἶδε ἕνα θαυμαστό ὅραμα. Ἕνα φῶς ἰσχυρό καί λαμπρό βγῆκε ἀπό τήν εἰκόνα τῆς Θεομήτορος καί εἰσῆλθε στήν κοιλιά της. Ἔτσι ξύπνησε ἀμέσως καί ἔκρινε ὅτι τό ὅραμα αὐτό σήμαινε στήν ἱκανοποίηση τοῦ αἰτήματός της. Ἔτσι κι ἔγινε. Ὕστερα ἀπό λίγο καιρό ἡ Συρίγα ἔμεινε ἔγκυος καί ἔφερε στόν κόσμο τή μονάκριβη θυγατέρα της.
Μαζί μέ τήν Χριστιανική ἀνατροφή, ἔδωσαν στήν μοναχοκόρη τους καί κάθε δυνατή, γιά τήν ἐποχή ἐκείνη, μόρφωση. Ἔτσι ἡ Ρηγούλα, αὐτό ἦταν τό ὄνομά της προτοῦ γίνει μοναχή, ὅσο αὔξανε κατά τήν σωματική ἡλικία, τόσο προέκοπτε καί κατά τήν ψυχή, ὅπως λέει τό συναξάρι της.
Σέ ἡλικία 14 χρονῶν, οἱ γονεῖς της τήν πάντρεψαν μέ ἕναν ἀπό τούς ἄρχοντες τῆς Ἀθήνας. Ἀργότερα, ἀφοῦ πέθαναν οἱ γονεῖς καί ὁ σύζυγός της, ᾖρθε ἡ ὥρα νά πραγματοποιήσει ἕνα μεγάλο πόθο της. Ἀφιερώνεται ἐξ ὁλοκλήρου στόν Χριστό, γίνεται μοναχή καί παίρνει τό ὄνομα Φιλοθέη.
Κατ’ ἀρχήν, ὕστερα ἀπό ἐντολή τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα τοῦ Πρωτόκλητου, τόν ὁποῖο εἶδε σέ ὅραμα, οἰκοδόμησε ἕνα γυναικεῖο μοναστήρι μέ ἀρκετά κελιά, στό ὁποῖο καί ἔδωσε τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου γιά νά τόν τιμήσει. Στό μοναστήρι πρόσθεσε καί ἄλλα ἀναγκαῖα οἰκοδομήματα καί ἐκτάσεις καί τό προικοδότησε μέ μετόχια καί ὑποστατικά, πού ὑπερεπαρκοῦσαν γιά τή διατροφή καί συντήρηση τῶν μοναζουσῶν.
Τό μοναστήρι αὐτό τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα σῳζόταν στήν Ἀθήνα, μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἐπί πολλά ἔτη μετά τήν κοίμηση τῆς Ἁγίας καί ἦταν πλουτισμένο, ὄχι μόνο μέ ὑποστατικά καί διάφορα μετόχια, ἀλλά καί μέ πολυειδή χρυσοΰφαντα ἱερατικά ἄμφια καί σκεύη, ἀπαραίτητα γιά τίς ἐτήσιες ἱερές τελετές καί ἀγρυπνίες. Προπαντός ὅμως τό μοναστήρι σεμνυνόταν καί ἐγκαλλωπιζόταν μέ τό θησαυρό τοῦ τιμίου καί ἁγίου λειψάνου τῆς Ἁγίας, τό ὁποῖο ἦταν ἀποθησαυρισμένο καί ἀποτεθειμένο στό δεξιό μέρος τοῦ Ἱεροῦ Βήματος, ὅπου καί τό ἀσπάζονταν μέ εὐλάβεια ὅλοι οἱ Χριστιανοί. Τό τίμιο λείψανο τῆς Ἁγίας σκορποῦσε εὐωδία, γεγονός πού ἀποτελοῦσε ἐμφανή μαρτυρία καί ἀπόδειξη τῆς ἁγιότητας αὐτῆς.
Τό παράδειγμά της, λοιπόν, νά ἀφιερωθεῖ στόν Χριστό, τό ἀκολουθοῦν καί ἄλλες νέες. Σέ λίγο διάστημα, ἡ μονή ἔφθασε νά ἔχει διακόσιες ἀδελφές.
Ἡ μονή τῆς Ὁσίας Φιλοθέης γίνεται πραγματικό λιμάνι. Ἐκεῖ βρίσκουν προστασία ὅλοι οἱ ταλαιπωρημένοι ἀπό τήν σκλαβιά. Ἐκεῖ οἱ ἄρρωστοι βρίσκουν θεραπεία, οἱ πεινασμένοι τροφή, οἱ γέροντες στήριγμα καί τά ὀρφανά στοργή.
Ἡ Ὁσία, παρά τίς ἀντιδράσεις τῶν Τούρκων, οἰκοδομεῖ διάφορα φιλανθρωπικά ἱδρύματα, νοσηλευτήρια, ὀρφανοτροφεῖα, «σχολεῖα διά τούς παῖδας τῶν Ἀθηναίων, διά ν’ ἀνοίξῃ τούς ὀφθαλμούς αὐτῶν πρός τήν παράδοσιν καί τήν δόξαν τῶν προγόνων των». Πρωτοστατεῖ σέ ὅλα αὐτά τά ἔργα ἡ ἡγουμένη Φιλοθέη. Διδάσκει μέ τά λόγια καί μέ τή ζωή της. Στηρίζει τούς πονεμένους σκλάβους μέ τήν προσευχή της. Ἰδιαίτερες εἶναι οἱ φροντίδες της γιά νά σώσει ἀπό τόν ἐξισλαμισμό ἢ τήν ἁρπαγή τῶν Τούρκων τίς νέες Ἑλληνίδες.
Ἡ ὅλη ὅμως δράση τῆς Ἁγίας Φιλοθέης ἐξαγρίωσε κάποτε τούς Τούρκους. Κάποια στιγμή τήν συλλαμβάνουν καί ἐκείνη μέ πνευματική ἀνδρεία ὁμολογεῖ: «Ἐγώ διψῶ νά ὑπομείνω διάφορα εἴδη βασανιστηρίων γιά τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, τόν ὁποῖο λατρεύω καί προσκυνῶ μέ ὅλη μου τήν ψυχή καί τήν καρδιά, ὡς Θεό ἀληθινό καί ἄνθρωπο τέλειο καί θά σᾶς χρωστάω μεγάλη εὐγνωμοσύνη ἂν μπορεῖτε μία ὥρα πρωτύτερα νά μέ στείλετε πρός Αὐτόν μέ τό στεφάνι τοῦ μαρτυρίου». Ὕστερα ἀπό τήν ἡρωική αὐτή ἀπάντηση πρός τούς κατακτητές, ὅλοι πίστευαν ὅτι ἡ πανευτυχής καί φερώνυμη Φιλοθέη ἐντός ὀλίγου θά ἐτελειοῦτο διά τοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου. Ὅμως, κατά θεία βούληση, τήν τελευταία σχεδόν στιγμή πρόφθασαν κάποιοι Χριστιανοί καί καταπράϋναν τόν ἡγεμόνα μέ διάφορους τρόπους. Ἔτσι πέτυχαν νά ἐλευθερώσουν τήν Ἁγία.
Ἀφεθεῖσα πλέον ἐλεύθερη, ἡ Ἁγία Φιλοθέη, ἐπέστρεψε ἀναίμακτη στό μοναστήρι της, ὅπως ἐπί Μεγάλου Κωνσταντίνου ὁ μυροβλύτης Νικόλαος καί πολλούς αἰῶνες ἀργότερα ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Φρόντιζε δέ, ὄχι μόνο γιά τή σωτηρία τῆς δικῆς της ψυχῆς ἀλλά καί τῶν ἄλλων, ἀφοῦ τούς μέν ἐνάρετους τούς στερέωνε στήν ἀρετή, τούς δέ ἁμαρτωλούς τούς βελτίωνε ἠθικά καί τούς ὁδηγοῦσε στή μετάνοια. Καί ἀποκλειστικά γιά τό σκοπό αὐτό πέρασε στή νῆσο Τζιά (Κέα), ὅπου πρό πολλοῦ εἶχε οἰκοδομήσει μετόχι, γιά νά ἀποστέλλει ἐκεῖ τίς μοναχές ἐκεῖνες πού φοβοῦνταν γιά διαφόρους λόγους νά διαμένουν στήν Ἀθήνα. Στήν Τζιά ἔμεινε ἀρκετό χρόνο καί κατήχησε θεαρέστως τίς ἀσκούμενες ἀδελφές στήν ἀκριβή τήρηση τῶν κανόνων τῆς μοναστικῆς ζωῆς. Μόλις τελείωσε τό ἔργο της ἐκεῖ, ἐπέστρεψε καί πάλι στήν Ἀθήνα.
Ἔτσι λοιπόν, ἡ Ἁγία Φιλοθέη, ἀφοῦ ἔφθασε στήν τελειότητα καί στήν πράξη καί στήν θεωρία, ἀξιώθηκε ἀπό τόν Θεό νά ἐπιτελεῖ θαύματα, ἀπό τά ὁποῖα, πρός ἀπόδειξη τοῦ θαυματουργικοῦ της χαρίσματος, θά μνημονεύσουμε ἕνα μόνο, τό ἀκόλουθο: Ζοῦσε στήν ἐποχή της ἕνας νέος, ποιμένας προβάτων, ὁ ὁποῖος ἀπό πολύ μικρός εἶχε συνηθίσει στίς κλεψιές καί στίς ρᾳδιουργίες. Ὁ νέος αὐτός, κατά παραχώρηση τοῦ Θεοῦ, κυριεύθηκε ἀπό τόν Σατανᾶ. Ἐξ αἰτίας τούτου περιφερόταν στά βουνά καί στίς σπηλιές γυμνός καί τετραχηλισμένος, θέαμα ὄντως ἐλεεινό. Πολλές φορές, ὅταν συνερχόταν ἀπό τήν τρέλα, στήν ὁποία τόν εἶχε ὁδηγήσει ὁ Σατανᾶς, σύχναζε στά γύρω μοναστήρια γιά νά βρεῖ θεραπεία στήν ἀσθένειά του. Δέν μποροῦσε ὅμως νά πετύχει τίποτε. Κάποιοι, πού τόν εὐσπλαγχνίστηκαν, τόν ὁδήγησαν στήν Ἁγία Φιλοθέη ἡ ὁποία, ὕστερα ἀπό πολύ καί ἐκτενή προσευχή τόν λύτρωσε ἀπό ἐκείνη τή διαβολική μάστιγα. Ἔπειτα, ἀφοῦ τό νουθέτησε ἀρκετά, τόν εἰσήγαγε καί στήν τάξη τῶν μοναχῶν. Καί ἔτσι ὁ νέος ἐκεῖνος, ἀφοῦ ἐκάρη μοναχός, πέρασε τό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς του μέ μετάνοια καί ἄσκηση, θαυμαζόμενος ἀπ’ ὅλους.
Μάταια οἱ Τοῦρκοι προσπαθοῦν νά ἀνακόψουν τήν δράση της. Ὥσπου μία νύχτα, στίς 2 Ὀκτωβρίου τοῦ ἔτους 1588, πῆγαν στό μονύδριο πού εἶχαν οἰκοδομήσει στά Πατήσια (ἔτυχε τότε νά ἑορτάζεται ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου καί ἡ Ἁγία μαζί μέ τίς ἄλλες ἀδελφές βρίσκονταν στόν ἱερό ναό ἐπιτελώντας ὁλονύκτια ἀγρυπνία) καί πέντε ἀπό αὐτούς ἀνέβηκαν στόν ἐξωτερικό τοῖχο καί πήδησαν μέσα στήν αὐλή. Στήν συνέχεια εἰσέβαλαν στό ναό, ὅπου ἅρπαξαν τήν Ἁγία καί τήν μαστίγωσαν μέ μανία καί βαναυσότητα. Τό ἀσκητικό της σῶμα δέν ἄντεξε πολύ. Ἡ Δορκάς τῶν Ἀθηνῶν ὑπέκυψε.
Εἴκοσι ἡμέρες μετά ἀπό τήν κοίμηση τῆς Ἁγίας, ὁ τάφος της εὐωδίαζε. Ἀκόμη, ὅταν μετά ἀπό ἕνα ἔτος ἔγινε ἡ ἀνακομιδή, τό τίμιο λείψανό της βρέθηκε σῶο καί ἀκέραιο. Ἐπιπλέον ἦταν γεμάτο μέ εὐωδιαστό μύρο, τρανή καί λαμπρή ἀπόδειξη τῆς θεάρεστης καί ἐνάρετης πολιτείας της, πρός δόξα καί αἶνο τοῦ Θεοῦ καί καύχημα τῆς πίστεώς μας. Τό ἱερό λείψανό της βρίσκεται σήμερα στόν Μητροπολιτικό Ναό τῶν Ἀθηνῶν.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ὅσιων τήν ἔλλαμψιν, εἰσδεδεγμένη σεμνή, τήν πόλιν ἐφαίδρυνας, τῶν Ἀθηναίων τῇ σῇ, ἀσκήσει καί χάριτι· σύ γάρ ἐν εὐποιΐαις, διαλάμπουσα Μῆτερ, ἤθλησας δι’ ἀγάπην, εὐσεβῶς τοῦ πλησίον· διό σε ὦ Φιλοθέη, Χριστός ἐδόξασε.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Φιλοθέως ἤνυσας τήν βιοτήν σου, Φιλοθέη πάνσεμνε, καί τῶν Μαρτύρων κοινωνός, ὡς ἐναθλήσασα γέγονας, Ὁσιομάρτυς· διό εὐφημοῦμέν σε.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις τεθλιμμένων ἡ ἀρωγή, καί κινδυνευόντων, προστασία ἡ ἀσφαλής, Μῆτερ Φιλοθέη, Χριστοῦ Ὁσιομάρτυς, Ὁσίων καί Μαρτύρων, ἡ ἰσοστάσιος.

αί οἱ τρεῖς Ἅγιοι Ἀπόστολοι Ἀπφίας ἢ Ἀπφίων, Ἄρχιππος καί Φιλήμων συναριθμοῦνται μεταξύ τῶν Ἁγίων Ἑβδομήκοντα Ἀποστόλων, τῶν ὁποίων ἡ Σύναξη ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία στίς 4 Ἰανουαρίου.
Περί τῆς Ἁγίας Ἀπφίας ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Φιλήμονα ἐπιστολή: «καί Ἀπφίᾳ τῇ ἀγαπητῇ». Συνεμαρτύρησε μετά τῶν Ἀποστόλων Φιλήμονος, Ἀρχίππου καί Ὀνισήμου ἐπί αὐτοκράτορα Νέρωνος (54 – 68 μ.Χ.) καί φέρεται ὡς σύζυγος τοῦ Ἀποστόλου Φιλήμονος.
Ὁ Ἀπόστολος Ἄρχιππος, ἦταν μαθητής τοῦ Ἀποστόλου Παύλου εἰς Κολοσσάς. Τελειώθηκε μαρτυρικά ἐπί Νέρωνος († 19 Φεβρουαρίου, 22 Νοεμβρίου). Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν τόν κατήχησε καί τόν βάπτισε Χριστιανό. Γρήγορα, ὅμως, λόγω τῆς προθυμίας, τοῦ ζήλου καί τῆς εὐσέβειάς του, ἀποδείχθηκε σέ συστρατιώτη τοῦ Ἀποστόλου, ὁ ὁποῖος τόν ἀναφέρει στίς πρός Φιλήμονα καί πρός Κολοσσαεῖς ἐπιστολές του. Ἀργότερα συλλαμβάνεται μέ διαταγή τοῦ ἐπάρχου Ἀνδροκλέους καί πιέζεται νά ἀρνηθεῖ τήν πίστη του. Ὁ Ἄρχιππος ὅμως ἀρνεῖται καί γι’ αὐτό ὑποβάλλεται σέ βασανιστήρια, τά ὁποῖα ἀντί νά τόν πτοοῦν, τόν ἐνδυναμώνουν. Τέλος ὁ διά λιθοβολισμοῦ θάνατος, χάρισε στόν Ἀπόστολο Ἄρχιππο τό στέφανο τῆς δόξας.
Ὁ Ἀπόστολος Φιλήμων, Ἐπίσκοπος Γάζης, ἦταν μαθητής τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καί τελειώθηκε μαρτυρικά στίς Κολοσσές ἐπί Νέρωνος († 19 Φεβρουαρίου, 22 Νοεμβρίου). Κατά τόν ψευδό – Δωρόθεο ἦταν ἕνας ἀπό τούς ἑβδομήκοντα Ἀποστόλους τοῦ Κυρίου καί ὁ παραλήπτης τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πρός Φιλήμονα. Κατά τίς Ἀποστολικές Διαταγές (πV, 46) ὁ μαθητής αὐτός τοῦ Κυρίου ἔγινε Ἐπίσκοπος ὄχι Γάζης ἀλλά τῶν Κολοσσῶν.
Ὁ ἡγεμόνας Ἀνδροκλής ὑπέβαλε σέ διάφορα φρικτά βασανιστήρια τούς Ἀποστόλους Φιλήμονα καί Ἀπφία. Ἔτσι καί οἱ Ἅγιοι αὐτοί Ἀπόστολοι ἐτελειώθησαν καί ἔλαβαν τούς στέφανους τοῦ μαρτυρίου.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς προσπελάσας ὁλικῇ διαθέσει, τῷ τῶν ἀρρήτων μυητῇ καί ἐπόπτῃ, τῶν Ἀποστόλων σύσκηνος ἐδείχθης σοφέ· ὅθεν τόν τῆς πίστεως, θεῖον λόγον κηρύξας, ἔτεμες τοῖς τρόποις σου, τά φυτά τῆς κακίας, καί ἐναθλήσας Ἄρχιππε στερρῶς, δικαιοσύνης, ἐδέξω τόν στέφανον.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ὡς ἀστέρα μέγαν σε ἡ Ἐκκλησία, κεκτημένη Ἄρχιππε, ταῖς τῶν θαυμάτων σου βολαῖς, φωτιζομένη κραυγάζει σοι· Σῶσον τούς πίστει, τιμῶντας τήν μνήμην σου.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις Ἀποστόλων ὁ κοινωνός, καί τῆς ἀληθείας, φυτοκόμος ὁ ἱερός· χαίροις Παρακλήτου, τό ἔμψυχον ταμεῖον, Ἀπόστολε καί Μάρτυς, τοῦ Λόγου Ἄρχιππε.

Ἅγιος Λέων γεννήθηκε στή Ρώμη περί τά τέλη τοῦ 4ου αἰῶνος μ.Χ. καί ἔζησε στά χρόνια τῶν βασιλέων Μαρκιανοῦ καί Πουλχερίας (450 – 457 μ.Χ.). Διετέλεσε διάκονος τῶν Ἐπισκόπων Ρώμης Καλλίστου καί Σίξτου (432 – 440 μ.Χ.) καί ἐξαιτίας τῆς πολλῆς ἀρετῆς, τῆς συνέσεως καί τῆς καθαρότητας τοῦ βίου του χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος Ρώμης στίς 29 Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους 440 μ.Χ.
Κατά τήν Δ’ Οἰκουμενική Σύνοδο, πού συνῆλθε στή Χαλκηδόνα, τό ἔτος 451 μ.Χ., προσέφερε μεγάλη ὑπηρεσία στήν ὀρθόδοξη ἀλήθεια διά τῆς ἐνεργοῦ καί φωτισμένης συμβολῆς του. Ἀπέστειλε σέ αὐτήν τέσσερις ἀντιπροσώπους του, ἡ δέ ἐπιστολή τήν ὁποία ἀπηύθυνε πρός τή Σύνοδο καθόριζε μέ ὅλη τήν ἀκρίβεια καί τό φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας περί τοῦ προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τίς δύο φύσεις τοῦ Κυρίου, τή θεία καί τήν ἀνθρώπινη.
Ὁ Ἅγιος Λέων κοιμήθηκε σέ βαθύ γῆρας στίς 10 Νοεμβρίου 460 μ.Χ. μέ εἰρήνη καί ἡ Σύναξή του ἐτελεῖτο στή Μεγάλη Ἐκκλησία.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως, ὀρθοδοξίᾳ, ὑπεστήριξας, τήν Ἐκκλησίαν, ὡς πολύφωνον τοῦ πνεύματος ὄργανον· ἐκ γάρ Δυσμῶν ἀναλάμψας ὡς ἥλιος, αἱρετικῶν τήν ἀπάτην ἐμείωσας· Λέων Ὅσιε, Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.

Ἕτερο Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. δ’.
Ὀρθοδοξίας ὁδηγέ, εὐσεβείας Διδάσκαλε καί σεμνότητος, τῆς οἰκουμένης ὁ φωστήρ, τῶν ὀρθοδόξων θεόπνευστον ἐγκαλλώπισμα, Λέον σοφέ, ταῖς διδαχαῖς σου πάντας ἐφώτισας, λύρα τοῦ Πνεύματος, Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθήναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἐπί θρόνου ἔνδοξε, ἱερωσύνης καθίσας, καί λεόντων στόματα, τῶν λογικῶν ἀποφράξας, δόγμασιν, ἐν θεοπνεύστοις σεπτῆς Τριάδος, ηὔγασας, φῶς τῇ σῇ ποίμνῃ θεογνωσίας· διά τοῦτο ἐδοξάσθης, ὡς θεῖος μύστης Θεοῦ τῆς χάριτος.

Μεγαλυνάριον.
Βρυχήματι Λέον βασιλικῷ τῶν θεοτυπώτων, καί σοφῶν σου ὑποθηκῶν, ὡς θῶας καί λύκους, αἱρετικῶν τά σμήνη, τῆς θεολέκτου ποίμνης, σκορπίζεις πάντοτε.

Ὅσιος Ἀγαπητός καταγόταν ἀπό τήν Καππαδοκία καί γεννήθηκε ἀπό εὐσεβεῖς καί φιλόθεους γονεῖς. Ἔζησε κατά τήν ἐποχή τῶν αὐτοκρατόρων Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.) καί Μαξιμιανοῦ (285 – 305 μ.Χ.). Σέ νεαρή ἡλικία ἀναχώρησε γιά μοναστήρι κοντά στή Σίναο καί ἔγινε μοναχός. Ἀγαπήθηκε ἀπό τόν Ἡγούμενο, ἐξαιτίας τῆς ἐνάρετης ζωῆς του καί διδάχθηκε τά ἱερά γράμματα. Ἔλαβε δέ ἀπό τόν Θεό καί τό χάρισμα τῶν θαυμάτων. Μέ τήν προσευχή θανάτωσε δράκοντα μεγάλο, πού φανερώθηκε κοντά στό μοναστήρι καί ἀφάνιζε ἀνθρώπους καί ζῶα καί εὐεργετοῦσε τούς προστρέχοντες σέ αὐτόν.
Ἀργότερα, ἐπί αὐτοκράτορα Λικινίου (308 – 323 μ.Χ.), ὁ Ὅσιος Ἀγαπητός προσελήφθη στό στράτευμα. Ἐκεῖ εἶδε νά βασανίζονται γιά τήν πίστη τους στόν Χριστό οἱ καλλίνικοι Μάρτυρες Βικτώριος, Δωρόθεος, Θεόδουλος, Ἀγρίππας καί ἄλλοι πολλοί. Ἀμέσως θέλησε καί αὐτός νά γίνει κοινωνός τοῦ μαρτυρίου τους. Καί ἐνῶ ἐκεῖνοι ἐτελειώθησαν ἐν Χριστῷ διά τοῦ ξίφους, αὐτός διαφυλάχθηκε σῶος καί ἀβλαβής, ἂν καί τόν κτύπησαν μέ ἀκόντιο, κατ’ οἰκονομία Θεοῦ, γιά νά ὁδηγήσει πολλούς στή σωτηρία.
Μετά τήν στρατιωτική θητεία καί ὅταν πλέον αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Μέγας Κωνσταντίνος (324 – 337 μ.Χ.), ὁ Ἅγιος Ἀγαπητός ἐπιδόθηκε στή μελέτη τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου καί ὁ Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Σινάου τόν χειροτόνησε Πρεσβύτερο. Μετά τήν κοίμηση τοῦ Ἐπισκόπου του καί ὕστερα ἀπό κοινή γνώμη κλήρου καί λαοῦ, ἐξελέγη Ἐπίσκοπος.
Ὁ Ὅσιος Ἀγαπητός ἀφοῦ ἀρχιεράτευσε θεοφιλῶς, κοιμήθηκε μέ εἰρήνη.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Τήρων καταγόταν ἀπό τό χωριό Ἀμάσεια στή Μαύρη Θάλασσα, πού ὀνομαζόταν Χουμιαλά καί ἔζησε κατά τούς χρόνους τῶν αὐτοκρατόρων Μαξιμιανοῦ (286 – 305 μ.Χ.), Γαλερίου (305 – 311 μ.Χ.) καί Μαξιμίνου (305 – 312 μ.Χ.). Ὀνομάζεται Τήρων, διότι κατετάγη στό στράτευμα τῶν Τηρώνων, δηλαδή τῶν νεοσυλλέκτων, διοικούμενο ὑπό τοῦ πραιπόσιτου Βρίγκα.
Διαβλήθηκε στόν πραιπόσιτο ὡς Χριστιανός καί κλήθηκε σέ ἐξέταση. Ἐκεῖ ὁμολόγησε τήν πίστη του στόν Χριστό χωρίς δισταγμό. Ὁ διοικητής Βρίγκας δέν θέλησε νά προχωρήσει στήν σύλληψη καί τιμωρία τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου, ἀλλά τόν ἄφησε νά σκεφθεῖ καί νά τοῦ ἀπαντήσει λίγο ἀργότερα. Πίστευε ὅτι ὁ Θεόδωρος θά ἄλλαζε καί θά θυσίαζε στά εἴδωλα. Ὁ Μεγαλομάρτυς, ὄχι μόνο παρέμεινε ἀδιάσειστος στήν πίστη του, ἀλλά ἔκαψε καί τό ναό τῆς μητέρας τῶν θεῶν Ρέας, μετά τοῦ εἰδώλου αὐτῆς. Ἀμέσως τότε συνελήφθη καί ρίχθηκε ἀπό τούς εἰδωλολάτρες σέ πυρακτωμένη κάμινο, ὅπου καί τελειώθηκε μαρτυρικά.
Ἡ Σύναξη τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρα Θεοδώρου τοῦ Τήρωνος ἐτελεῖτο στό ἁγιότατο Μαρτύριό του, τό ὁποῖο βρισκόταν στήν περιοχή τοῦ Φωρακίου ἢ Σφωρακίου, τό Σάββατο τῆς Α’ ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν, δηλαδή τήν ἡμέρα πού ὁ Ἅγιος ἔκανε τό θαῦμα τῶν κολλύβων σώζοντας τόν ὀρθόδοξο λαό ἀπό τά μιασμένα εἰδωλόθυτα, τά ὁποῖα ἐπρόκειτο ἀπό ἄγνοια νά φάει.

Ἁγία παρθένος Μαριάμνη καταγόταν ἀπό τήν Βηθσαϊδᾶ τῆς Γαλιλαίας, τήν πατρίδα καί τῶν ἀποστόλων Ἀνδρέου καί Πέτρου. Ἀπό τούς εὐλαβείς καί ἐνάρετους γονεῖς της κληρονόμησε τόσο αὐτή, ὅσο καί ὁ ἀδελφός της Φίλιππος τόν πλοῦτο τῆς εὐσέβειάς των. Μετά τήν κλήση μάλιστα τοῦ ἀδελφοῦ της στό ἀποστολικό ἀξίωμα, ὁλόκληρη ἡ οἰκογένεια ἄρχισε νά ζεῖ ἐντονότερα τόν πόθο τῆς σωτηρίας. Ἡ διδασκαλία τοῦ Κυρίου τήν ὁποία παρακολουθοῦσε ὅσες φορές μποροῦσε, βοήθησε τήν εὐλαβή κόρη ἀπό τά πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς της νά προσηλωθεῖ στοῦ Θεοῦ τό θέλημα καί αὐτό νά κάμει βίωμα καί ζωή της. Ἡ ἰδιαίτερη πρός τόν Κύριο ἀγάπη της, τήν ἔσπρωξε μέ ἐπιμονή νά ἀρνηθεῖ πολλές προτάσεις γάμου καί νά προτιμήσει ἐλεύθερη ἀπό οἰκογενειακές ὑποχρεώσεις, νά ἀκολουθήσει τόν ἀδελφό της στήν ἱεραποστολική του προσπάθεια καί πορεία.
Μετά τήν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ ἀδελφός τῆς Ἁγίας, Φίλιππος, ὅπως καί οἱ ἄλλοι ἀπόστολοι, ξεκίνησε γιά νά μεταφέρει καί αὐτός τό μήνυμα τῆς σωτηρίας ἐκεῖ ὅπου ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ τόν εἶχε καλέσει. Μέ πίστη καί πυρωμένη καρδιά ὁ πνευματέμφορος αὐτός ἐργάτης τῆς νέας πίστεως, συνοδευόμενος πάντα ἀπό τόν φίλο του Βαρθολομαῖο καί τήν ἀδελφή του Μαριάμνη προχώρησε γιά νά κηρύξει τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ σέ διάφορες πόλεις καί ἐπαρχίες τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Μέ ὅπλο της τόν ἔνθεο ζῆλο καί τή φλογερή ἀγάπη καί αὐταπάρνηση ἀκολουθεῖ καί ἡ ἁγνή παρθένος Μαριάμνη τούς δύο Ἀποστόλους στή μακρινή τους πορεία. Μαζί τους μοιράζεται τίς χαρές καί τίς λῦπες τῆς ἱεραποστολῆς, καθώς καί τά πολλά βασανιστήρια ἀπό τή μανία καί τήν ἀγριότητα τῶν εἰδωλολατρῶν.

ἱερός καί φλογερός αὐτός ἐργάτης τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καταγόταν ἀπό τή Ρώμη καί ἔζησε στά χρόνια τῶν Ἀποστόλων. Οἱ γονεῖς του ἦσαν πλούσιοι, ἀλλά εἰδωλολάτρες. Εἶχαν δύο παιδιά, τόν Αὐξίβιο καί ἕναν ἄλλο, τόν Θεμισταγόρα, πού ἦταν πιό μικρός.
Ὁ Αὐξίβιος εἶχε ὡραῖο καί ἐπιβλητικό παράστημα ἀγαποῦσε δέ πολύ τά γράμματα. Ὅταν μεγάλωσε καί ἦρθε ὁ καιρός νά μορφωθεῖ, οἱ γονεῖς του τόν παρέδωσαν σέ σοφούς δασκάλους, κοντά στούς ὁποίους ὁ νέος διδάχτηκε ὅλη τή σοφία καί τή γνώση τοῦ καιροῦ του. Τήν ἴδια περίοδο ὁ φιλομαθής νέος εἶχε γνωριστεῖ καί μέ χριστιανούς, καί ἄρχισε καί ἀπό αὐτούς νά μαθαίνει τά τῆς νέας θρησκείας.
Οἱ γονεῖς πού ἔβλεπαν στό μεταξύ τό παιδί τους νά μεγαλώνει καί νά φτάνει στήν κατάλληλη ἡλικία γιά ἀποκατάσταση, ἄρχισαν νά τοῦ μιλοῦν γιά γάμο καί νά τόν ἐκβιάζουν νά νυμφευτεῖ. Μά ὁ καλός καί μεγαλεπήβολος νέος πού διψοῦσε γιά ἄλλη ζωή, ζωή ἀνώτερη, τούς παράτησε καί ἔφυγε κρυφά ἀπό τή Ρώμη μ’ ἕνα καράβι, πού ταξίδευε στήν Κύπρο. Κάποιο πρωινό τό καράβι ἔφτασε καί ἀγκυροβόλησε στόν Λιμνίτη, ἕνα λιμάνι πού βρίσκεται στή βόρεια ἀκτή τῆς νήσου καί ἀπέχει τέσσερα περίπου μίλια ἀπό τήν πόλη τῶν Σόλων. Τήν πόλη αὐτή, ὅπως εἶναι γνωστό, ἔκτισε ὁ βασιλιάς τῆς Αἴπειας Φιλόκυπρος, τό πρῶτο τέταρτο τοῦ ἕκτου αἰῶνος π.Χ. πρός τιμή τοῦ μεγάλου νομοθέτου τῶν Ἀθηνῶν, τοῦ Σόλωνα, πού ἐπισκέφθηκε τότε τήν Κύπρο. Στήν πόλη αὐτή ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ κανόνισε, ὥστε ὁ Αὐξίβιος νά συναντηθεῖ μέ τόν ἀπόστολο Μᾶρκο καί νά γίνει μαθητής του. Ὁ νεαρός ἀπόστολος ἦταν μόνος του, γιατί ὁ σύντροφός του, καί ἀρχηγός τῆς ἱεραποστολικῆς ὁμάδας, Κύπριος ἀπόστολος Βαρνάβας εἶχε ὑποστεῖ στό μεταξύ τόν μαρτυρικό θάνατο στή Σαλαμίνα. Τόν εἶχαν λιθοβολήσει ἕνα βράδυ οἱ Ἰουδαῖοι.