ά ἱερά λείψανα εὑρέθηκαν ἐπί βασιλείας τοῦ Ἡρακλείου (610 – 641 μ.Χ.) καί Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Θωμά Α’ (607 – 610 μ.Χ.) κείμενα στή γῆ. Μετά δέ ἀπό ἀρκετό χρόνο ἀποκαλύφθηκε μέ θεία ἐπιφάνεια στόν κληρικό Νικόλαο, πού ἦταν καλλιγράφος, ὅτι τά ἱερά λείψανα ἀνῆκαν στούς Ἁγίους Ἀποστόλους Ἀνδρόνικο καί Ἰουνία, τούς ὁποίους ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μνημονεύει στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή του.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τόν τάφον σου Σωτήρ.
Ὡς ῥόδα νοητά, καί χαρίτων ταμεῖα, ἐφάνησαν ἐκ γῆς, τά σεπτά ὑμῶν σκηνή, πανένδοξοι Μάρτυρες, Ἐκκλησίας ἑδραίωμα, διαπνέοντα, τῶν ἰαμάτων τήν χάριν, καί παρέχοντα, ὀσμήν ζωῆς τοῖς ἐκ πόθου, ὑμᾶς μακαρίζουσι.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. β’. Τήν ὑπέρ ἡμῶν.
Ἀθλοφορικήν, ἐκφαίνοντα εὐκληρίαν, καί πνευματικήν, ἐκπνέοντα εὐωδίαν, ἀνεφάνησαν γῆθεν ὑμῶν νῦν τά λείψανα, Ἀθλοφόροι παναοίδιμοι, τῶν Ἀγγέλων ὁμοδίαιτοι, καί Χριστοῦ κήρυκες ἔνθεοι· ὃν δυσωπεῖτε θερμῶς, τοῦ σωθῆναι ἡμᾶς.

Μεγαλυνάριον.
Ἤνθησαν ὡς κρίνα μυροβαφῆ, τά λείψανα ἤδη, ἐν τῷ κόσμῳ ὑμῶν σεπτῶς, καί τῆς ἀφθαρσίας, τῇ νοητῇ εὐπνοίᾳ, Μάρτυρες τοῦ Κυρίου, ἡμᾶς εὐφραίνουσι.

Ἅγιος Ἀρίστων ἔζησε στήν Κύπρο κατά τά τέλη τοῦ 4ου καί ἀρχές τοῦ 5ου αἰῶνα μ.Χ. Κατά τήν ἐποχή ἐκείνη στήν ἐπαρχία τῆς Πάφου ὑπῆρχαν δύο Ἐπίσκοποι. Ἕνας στήν περιοχή τῆς Πάφου μέ ἕδρα τή Νέα Πάφο καί ὁ ἄλλος στήν περιοχή τῆς Ἀρσινόης μέ ἕδρα τήν Ἀρσινόη, ἐκεῖ πού βρίσκεται σήμερα ἡ πόλη τῆς Χρυσοχούς. Σύμφωνα μέ ὅσα ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Νεόφυτος ὁ Ἔγκλειστος († 24 Ἰανουαρίου), ὁ Ἅγιος Ἀρίστων εἶναι ὁ δεύτερος κατά σειρά Ἐπίσκοπος Ἀρσινόης. Πρῶτος ἀναφέρεται κάποιος Νικόλαος. Ἀκολουθεῖ αὐτός καί ὕστερα οἱ Ἅγιοι Νίκων καί Ἀρκάδιος. Καί οἱ τρεῖς αὐτοί Ἅγιοι, Ἀρίστων, Νίκων καί Ἀρκάδιος, θεωροῦνται κατά τόν Ὅσιο Νεόφυτο ἰσάξιοι τῶν τριῶν μεγάλων Πατέρων καί Ἱεραρχῶν τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί τοῦ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου.
Ὁ Ἅγιος Ἀρίστων καταγόταν ἀπό εὐσεβεῖς γονεῖς, οἱ ὁποῖοι φρόντισαν γιά τήν κατά Θεόν παιδεία καί ἀνατροφή τοῦ υἱοῦ τους. Ἡ ἀρετή καί ἡ κατά Χριστόν πολιτεία ἦταν ὁ σκοπός τῆς ζωῆς τοῦ Ἁγίου Ἀρίστωνος. Ἡ ὁλοκληρωτική αὐτοπαράδοσή του στόν Κύριο τόν βοήθησε νά ἀποκτήσει τήν ἀρετή τῆς πραότητας καί τή βασιλίδα τῶν ἀρετῶν, τήν ταπείνωση, καί ἀπό αὐτή τήν ἁγιότητα. Μέ ἔργα καί λόγια ἔγινε φλογερός διδάσκαλος τῆς εὐσέβειας καί τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, προστάτης τῶν ὀρφανῶν, παρήγορος ἄγγελος τῶν πτωχῶν καί ἀσθενούντων, πατέρας στοργικός γιά ὅλους. Ὁ λόγος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, «ὅσῳ μέγας εἶ, τοσούτῳ ταπεινοῦ σεαυτόν, καί ἔναντι Κυρίου εὑρήσεις χάριν», βρῆκε τή ἐφαρμογή του στό πρόσωπο τοῦ Ἁγίου. Ὁ Ἅγιος Θεός τόν ἀξίωσε καί τοῦ χαρίσματος τῆς θαυματουργίας. Ἡ γραφίδα τοῦ Ὁσίου Νεοφύτου γράφει γιά τόν Ἅγιο Ἀρίστωνα ὅτι ἦταν «κατά δαιμόνων ἄριστος ἀριστεύς».
Ὁ Ἅγιος Ἀρίστων κοιμήθηκε μέ εἰρήνη.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Τῆς ποίμνης σου ἄριστα ἱεραρχήσας, σοφέ, φωτί κατελάμπρυνας ταύτην Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, Ἀρίστων μακάριε· ὅθεν καί τήν ψυχήν σου, θεῖοι ἄγγελοι ἦραν, ἵνα τό στέφος λαβῆς, ὡς πιστός οἰκονόμος, πρεσβεύων ἀκαταπαύστως ὑπέρ τῶν τιμώντων σε.

ό μαρτύριο τῶν ἐννέα παιδομαρτύρων ἔγινε τόν 6ο αἰῶνα μ.Χ. στή Γεωργία.
Σέ ἕνα μεγάλο χωριό τῆς νοτιοδυτικῆς Γεωργίας, στήν πεδιάδα Κολά, ὅπου βρίσκονται οἱ πηγές τοῦ ποταμοῦ Κύρου, ζοῦσαν ἐλάχιστοι Χριστιανοί. Οἱ περισσότεροι κάτοικοι ἦταν ἀκόμη εἰδωλολάτρες. Τά παιδιά τῶν Χριστιανῶν ἔπαιζαν μέ τά παιδιά τῶν εἰδωλολατρῶν καί μόλις ὁ ἱερεύς κτυποῦσε τήν καμπάνα γιά τόν Ἑσπερινό, ἄφηναν τό παιχνίδι καί ἔτρεχαν στήν Ἐκκλησία. Τά ἀκολουθοῦσαν ὅμως πάντοτε ἐννέα ἀπό τά παιδιά τῶν εἰδωλολατρῶν: ὁ Γουαράμ, ὁ Μπακάρ, ὁ Βάτσε, ὁ Μπατζίμι, ὁ Τάτσι, ὁ Τζουανσέρι, ὁ Ραμάζι καί ὁ Παρσμάν. Μά σάν ἔφθασαν στήν πύλη τοῦ ναοῦ, οἱ Χριστιανοί δέν ἐπέτρεπαν σέ αὐτά νά εἰσέλθουν στό ναό. Αὐτό ἔγινε ἀρκετές φορές. Τά παιδιά ἐπέμεναν καί ἀποφάσισαν νά βαπτισθοῦν Χριστιανοί.
Ὁ ἱερεύς τοῦ χωριοῦ, ἕνας σεβάσμιος καί ἅγιος λευΐτης, τά κατήχησε καί τά δίδαξε τίς εὐαγγελικές ἐντολές. Δέν τολμοῦσε ὅμως νά τά βαπτίσει τήν ἡμέρα, διότι φοβόταν τούς εἰδωλολάτρες. Μία νύχτα, λοιπόν, τά πῆρε μαζί του καί τά ὁδήγησε στόν ποταμό. Πολλοί Χριστιανοί τόν ἀκολούθησαν. Τήν ἐποχή ἐκείνη τό ποτάμι ἦταν παγωμένο. Μά μόλις τά παιδιά μπῆκαν μέσα, γιά νά βαπτισθοῦν, τό νερό, μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ, ἔγινε ζεστό. Τό ἐξαίσιο αὐτό θαῦμα τό ἀκολούθησε ἕνα ἄλλο θαυμαστό γεγονός: Ἄγγελοι ἀπό τόν οὐρανό κατέβηκαν καί τά ἔνδυσαν μέ λευκούς χιτῶνες.
Τήν ἑπόμενη ἡμέρα οἱ εἰδωλολάτρες γονεῖς ἀναζήτησαν τά παιδιά τους. Τά βρῆκαν στά σπίτια τῶν Χριστιανῶν καί πληροφορήθηκαν τί εἶχε συμβεῖ. Ἔγιναν ἔξαλλοι καί ὀργίσθηκαν. Ἄρχισαν νά τά κτυποῦν καί νά προσπαθοῦν νά τά πείσουν νά ἀρνηθοῦν τόν Χριστό. Ἐκεῖνα ὅμως ὁμολογοῦσαν μέ ἀθῳότητα καί ἀνδρεία τήν πίστη τους στόν Κύριο.
Ἔτσι ἀποφάσισαν νά τά φονεύσουν, πρός παραδειγματισμό καί τῶν ὑπολοίπων συγχωριανῶν τους. Μέ ἐπικεφαλής τόν ἡγεμόνα πῆγαν κοντά στόν ποταμό καί ἔσκαψαν ἕνα βαθύ λάκκο, ὅπου ἔριξαν μέσα τούς μικρούς Ἁγίους. Ἤσαν ὅλοι ἀπό ἑπτά μέχρι ἐννέα χρόνων.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ὅσιος Ἀθανάσιος, ὁ Ὁμολογητής, γεννήθηκε στήν Κωνσταντινούπολη ἀπό πλούσιους καί εὐλαβεῖς γονεῖς. Σέ νεαρή ἡλικία προσῆλθε στή μονή Παυλοπετρίου, ἡ ὁποία βρίσκεται στόν κόλπο τῆς Νικομήδειας, μεταξύ τῶν χωρίων Παντειχίου καί Τούζλων καί ἐκεῖ ἐκάρη μοναχός.
Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος συνδέθηκε διά φιλίας μέ τόν Θεόδωρο τόν Στουδίτη καί τόν Ἰωάννη, ἡγούμενο τῆς μονῆς Καθαρῶν († 27 Ἀπριλίου) καί ἀγωνίσθηκε σκληρά ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας κατά τήν περίοδο τῆς εἰκονομαχίας. Ἐπί αὐτοκράτορα Λέοντος τοῦ Ἰσαύρου (813 – 820 μ.Χ.) καταδιώχθηκε καί αὐτός μαζί μέ ἄλλους Ὁμολογητές τῆς πίστεως ὑπέρ τῶν ἁγίων εἰκόνων καί ἐξορίσθηκε.
Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος ἀναδείχθηκε πηγή τῆς Ὀρθοδοξίας καί λιμένας τῆς Ἐκκλησίας καί κοιμήθηκε μέ εἰρήνη.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ὅσιος Τιμόθεος, ὅπως προκύπτει ἀπό τή σῳζόμενη Ἀκολουθία αὐτοῦ, ἔζησε κατά τήν περίοδο τῆς εἰκονομαχίας καί καταδιώχθηκε ἀπό τούς εἰκονομάχους. Ἀκολούθησε τό μοναχικό βίο καί ἐκάρη μοναχός σέ πολύ νεαρή ἡλικία. Ἀσκήτεψε θεοφιλῶς καί διέπρεψε στή σωφροσύνη καί παρθενία γενόμενος δοχεῖο τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Διακρίθηκε δέ στήν φιλανθρωπία καί ὑπῆρξε τροφή τῶν πεινώντων καί προστάτης τῶν ὀρφανῶν.
Ἡ ἀναφορά τῶν Συναξαριστῶν στή διατύπωση «ἐν τοῖς Συμβόλοις» ἴσως φανερώνει τόν τόπο τοῦ ἐνταφιασμοῦ τοῦ ἱεροῦ λειψάνου αὐτοῦ.
Ὁ Ὅσιος Τιμόθεος κοιμήθηκε μέ εἰρήνη σέ βαθύ γῆρας.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Φερωνύμως τιμήσας Θεόν Τιμόθεε, διά ζωῆς ἐναρέτου ἀπό παιδός ὡς σοφός, ἐτιμήθης παρ’ αὐτοῦ ἀξίως Ὅσιε· τῶν γάρ ἐνθέων δωρεῶν, σκεῦος ὤφθης ἱερόν, παρέχων ἑνί ἑκάστῳ, πολυτελεῖς χορηγίας, πρός σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ὡς ἀστήρ πολύφωτος ἐκ τῆς Ἑῴας, ἀναλάμψας ηὔγασας, ἐν ταῖς καρδίαις τῶν πιστῶν, τάς ἀρετάς τῶν θαυμάτων σου, θαυματοφόρε, παμμάκαρ Τιμόθεε.

Μεγαλυνάριον.
Ἄρας τόν σταυρόν σου ἀπό παιδός, ἴχνεσι τοῦ Λόγου, ἐπορεύθης ἀσκητικῶς, καί τῆς ἀπαθείας, τήν ἔλλαμψιν πλουτήσας, παθῶν ἡμᾶς ἀχλύος, ῥῦσαι Τιμόθεε.

Ἅγιος Εὐστάθιος γεννήθηκε στήν πόλη Σίδη τῆς Παμφυλίας καί ὑπῆρξε μία ἀπό τίς μεγάλες καί ἐκκλησιαστικές μορφές τοῦ 3ου καί 4ου αἰῶνα μ.Χ. Ἄλλοι θεωροῦν ὅτι καταγόταν ἀπό τούς Φιλίππους τῆς Μακεδονίας. Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος χαρακτηρίζει τόν Ἅγιο Εὐστάθιο «ἄνδρα ὁμολογητήν». Τοῦτο σημαίνει ἀσφαλῶς ὅτι ὑπέφερε κατά τήν διάρκεια τῶν διωγμῶν, εἴτε ἐπί Διοκλητιανοῦ εἴτε ἐπί Λικινίου.
Τό 320 μ.Χ. ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Βέροιας τῆς Συρίας καί ἀπό ἐκεῖ μετατέθηκε τό ἔτος 324 μ.Χ. στήν Ἀντιόχεια. Παρευρεθείς στήν Α’ Οἰκουμενική Σύνοδο, ἡ ὁποία συνῆλθε τό ἔτος 325 μ.Χ. στή Νίκαια τῆς Βιθυνίας, καταδίκασε τόν αἱρετικό Ἄρειο καί τούς ὀπαδούς αὐτοῦ.
Ὁ Ἅγιος ἐξακολουθοῦσε νά ἐργάζεται γιά τήν διάδοση, ἀλλά καί τή στερέωση τῆς Ὀρθοδοξίας καί συνδεόταν διά στενῆς φιλίας μέ τόν Ἅγιο Ὅσιο, Ἐπίσκοπο Κορδούης († 27 Αὐγούστου).
Ὅμως οἱ κορυφαῖοι τῶν ὀπαδῶν τοῦ Ἀρείου, μεταξύ τῶν ὁποίων ἦταν ὁ Νικομηδείας Εὐσέβιος, ὁ Νικαίας Θεόγνις καί ὁ Καισαρείας Εὐσέβιος, συνεκάλεσαν Σύνοδο στήν Ἀντιόχεια τό ἔτος 330 μ.Χ. καί καθαίρεσαν τόν Ἅγιο Εὐστάθιο ὡς αἱρετικό. Γιά νά ἐνεργήσουν δέ ἀποτελεσματικότερα ἔπλασαν καί ἄλλα σέ βάρος του ἐγκλήματα, ὅτι τάχα μιλοῦσε περιφρονητικά γιά τήν μητέρα τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, Ἁγία Ἑλένη καί ὅτι προσῆλθε σέ ἀθέμιτες σχέσεις μέ κάποια γυναῖκα ἀπό τήν ὁποία ἀπέκτησε καί τέκνο. Ἔτσι κατόρθωσαν νά ἐπιτύχουν τήν ἐξορία τοῦ Ἁγίου, κατά μερικούς στούς Φιλίππους τῆς Μακεδονίας, κατά ἄλλους δέ στήν Τραϊανούπολη τῆς Θρᾴκης, ὄπου καί κοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 337 μ.Χ.
Ἡ Ἀντιόχεια ἔμεινε πιστή στόν Ὀρθόδοξο Ἐπίσκοπό της καί τό ἔτος 482 μ.Χ. ζήτησε καί ἔλαβε τά ἱερά λείψανα αὐτοῦ ἀπό τήν Τραϊανούπολη.

Ἅγιος Μαξιμιανός γεννήθηκε τό ἔτος 498 μ.Χ. στήν περιοχή τῆς Ἰστρίας τῆς Ἰταλίας καί ἀπό ἐκεῖ ἐγκαταστάθηκε στήν Κωνσταντινούπολη. Στίς 14 Ὀκτωβρίου τοῦ ἔτους 546 χειροτονήθηκε στήν Πάτρα, Ἐπίσκοπος Ραβέννας ὑπό τοῦ Ρώμης Βιγιλίου (538 – 555 μ.Χ.).
Στήν πόλη τῆς Ραβέννας ἡ προσωπικότητα καί ἡ ἁγιότητα τοῦ βίου τοῦ Ἁγίου Μαξιμιανοῦ εἶναι ζωντανή στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία καί στά χριστιανικά μνημεῖα. Σέ αὐτόν ὀφείλονται τά ἐγκαίνια τῶν περίφημων βασιλικῶν τῆς Ραβέννας, Ἁγίου Βιταλίου καί Ἁγίου Ἀπολλιναρίου, τίς ὁποῖες κόσμησε μέ λαμπρά ψηφιδωτά. Στή Ραβέννα, μέ δική του πρωτοβουλία, ἀνεγέρθη ἐπίσης ὁ ναός τοῦ Πρωτομάρτυρα Στεφάνου, στήν ὁποία ἐναπέθεσε 21 ἱερά λείψανα Ἁγίων.
Ὁ Ἅγιος Μαξιμιανός κοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 556 μ.Χ.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἅγιος Ζαχαρίας γεννήθηκε κατά τό δεύτερο ἥμισυ τοῦ 6ου αἰῶνα μ.Χ. Ἐξελέγη Πατριάρχης Ἱεροσολύμων τό 609 μ.Χ. καί κατά τήν κατάληψη τῆς Ἱερουσαλήμ ἀπό τούς Πέρσες, τό ἔτος 614 μ.Χ., αἰχμαλωτίσθηκε καί ὁδηγήθηκε στήν Περσία. Ἀπό ἐκεῖ ἔγραψε σπουδαία ἐπιστολή πρός τήν Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων μέ προτροπές γιά μετάνοια καί εὐσπλαχνία.
Ὅταν ὁ αὐτοκράτορας Ἡράκλειος νίκησε, τό 628 μ.Χ., τούς Πέρσες, ὁ Ἅγιος Ζαχαρίας ἐπέστρεψε στήν ἕδρα του μεταφέροντας τόν Τίμιο Σταυρό.
Ὁ Ἅγιος Ζαχαρίας κοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 632 μ.Χ. Στό Ἱεροσολυμιτικό Κανοναριό ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου ἀναφέρεται στίς 31 Ἰανουαρίου καί στίς 28 Ὀκτωβρίου.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx

Ἅγιος Γεώργιος καταγόταν ἀπό τήν Κρώμνη τῆς Ἀμάστριδος καί γεννήθηκε ἀπό εὐσεβεῖς γονεῖς, τόν Θεόδωρο καί τήν Μεγεθώ.
Μετά τίς σπουδές του, ἀπῆλθε στό ὄρος τῆς Συρικῆς καί ἐκεῖ ἀφοῦ βρῆκε Γέροντα ἀσκητή διδάχθηκε τά τῆς μοναχικῆς πολιτείας καί ἔλαβε ἀπό αὐτόν τό ἀγγελικό σχῆμα. Μετά τόν θάνατο τοῦ Γέροντά του μετέβη στήν πόλη Βόνυσα τῆς Ἀκαρνανίας καί ἀσκήτευε ἐκεῖ. Ὅταν μετά τήν κοίμηση τοῦ Ἐπισκόπου Ἀμάστριδος κενώθηκε ἡ θέση αὐτοῦ, ἡ Ἐκκλησία ἀμείβουσα τίς ἀρετές καί τά χαρίσματά του, τόν ἔταξε ποιμένα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀμάστριδος, τήν ὁποία ποίμανε θεοφιλῶς καί θεαρέστως. Ἡ χειροτονία τοῦ Ἁγίου σέ ἀρχιερέα ἔγινε στήν Κωνσταντινούπολη.
Ὁ Ἅγιος διακόνησε τήν Ἐκκλησία, φρόντισε τόν ἱερό κλῆρο καί ἐνδιαφέρθηκε γιά τήν προστασία ὀρφανῶν καί χηρῶν, τή διατροφή καί τή συντήρηση τῶν πτωχῶν καί τήν ἀπαλλαγή τους ἀπό χρέη. Ὁ Θεός, βλέποντας τήν ὁσιακή του πολιτεία, τόν ἀξίωσε καί τοῦ χαρίσματος τῆς θαυματουργίας.
Ὁ Ἅγιος Γεώργιος κοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 805 μ.Χ.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx